Oi!

We beginnen maar direct waar we gebleven waren:
Na ons geslaagde surfweekend hadden we nog zo'n drie nachten door te brengen in het Wake Up Hostel in Sydney. Zoals eerder vermeld zat eronder het bijbehorende Side Bar, en aangezien we al best wat gezellige mensen hadden ontmoet hebben we daar zo'n beetje elke avond wel een drankje gedaan. Zo ook op woensdagavond, naar verluid een van de grootste 'uni' avonden in de stad. Niet alleen om de muziek, bleek later, maar omdat er een heuse bikini-wedstrijd werd gehouden.
Nu hoef ik eigenlijk niet verder te schrijven, maar voor de vorm zal ik het toch maar even doen: ik heb meegedaan. De prijs was zowaar 300 echte dollars, en hoewel dat sowieso al 300 keer zoveel is dan ik ooit met het echte werk heb gewonnen, was het vooral het verschil in voorbereiding dat me erg positief zinde (6 maanden broccoli eten of 1 aangeboden glas prosecco opdrinken, ik bedoel maar).
Zodra ik de welgetelde dollars in mijn handen gedrukt kreeg en van iedereen de vraag kreeg hoeveel vodka we daar vanavond van gingen drinken, pakten David en ik onze spullen, gingen naar bed, en stonden de volgende ochtend vroeg op om met het geld onze eerste eigen wetsuits te kopen. Hoera!

De daaropvolgende dag moesten we uitchecken, we konden opnieuw in het centrum blijven, maar omdat we de belangrijkste dingen hadden gezien besloten we te verhuizen naar Coogee, het bloemendaal van Sydney. Dat boodt niet alleen een ander uitzicht, maar bij onze kamer zat ook direct gratis surfboard gebruik inbegrepen, en laten we daar nou he-le-maal klaar voor zijn in onze nieuwe strakke pakkies.
De avond daarna gingen we eten bij Ragnhilde (weet je nog, die gekke Noor uit ons vorige verhaal), en toen we haar onze slimme vangst vertelde, barstte ze in lachen uit. Na onze niet-begrijpende blik te hebben gezien, vertelde ze: "Coogee is zo ongeveer het enige strandje aan deze kust waar je niet kan surfen." Goed, 1-0 voor het hostel dus.
Dat niet alleen, want hoe aangenaam verrast we waren door het aanbod van dit kleine stadje, zo erg zagen we er iedere avond tegenop om terug te keren naar ons gruwelijke hol dat een hostel heette. De douches waren stuk, de bedbugs wensten ons iedere avond welterusten, de keuken was ranzig en op de ventilator zat een laag stof waar menig moeder bang van zou worden.
Iedere avond bleven we dus zo lang mogelijk in het kleine centrumpje, waar het ongeacht welke dag het was wemelde van de mensen, eenieder met een eigen fles bubbels in de hand volgens het Bring Your Own systeem. Veel restaurants hebben geen dranklicentie, dus bieden ze klanten de mogelijkheid hun eigen fles wijn mee te nemen in ruil voor een paar dollar 'glashuur'. Fair enough! Hoe klein en schattig het stadje ook was, het leek of de beste restaurants daar waren gevestigd. Op iedere deur prijkte wel een plakkaat voor een of andere prijs, en terecht, want de dingen die we daar hebben geproefd (soft shell crab, truffle portobello haloumi burgers), voor relatief zeer weinig geld, maakte dat The Spot in Coogee nu tot ons favorietenlijstje behoort.

Afin, nadat Ragnhilde die avond klaar was met de tranen uit haar ooghoeken weg te vegen om die domme Nederlanders, besloten we dat het haar taak maar was om een beter plan te verzinnen, en zo zaten we de volgende ochtend in de bus naar Maroubra. Daar werden we door het woeste water meer omgespoeld dan dat we op het bord stonden, en mijn keuze voor een 'short-legged' wetsuit bleek zeer inefficient tussen de kwallen, dus ik hield er een paar electrische schokken op na. Mijn haar staat tot op de dag van vandaag nog recht omhoog, maar dat mag de pret niet drukken.

Na onze geboekte dagen in Coogee te hebben doorstaan, hadden we helaas nog steeds geen werk. Om geen moment langer in de buurt van het horror-hostel te blijven, besloten we naar Bondi te verhuizen, waar we in het gezellige YHA hostel terecht kwamen. 's Avonds zat iedereen gezellig in het binnenplaatsje of op het dakterras en de keuken was schoon (genoeg), wat ons eindelijk de kans gaf boodschappen te doen en 's ochtends ons eigen ontbijtje klaar te maken.

Gisteravond was onze laatste avond, maar nog steeds hadden we geen werk, dus besloten we 1 nachtje bij te boeken. Allereerst boekten we voor onze laatste dag een trip naar de Blue Mountains. Inbegrepen was een tripje naar het Wildlife park, wat betekent: koala's en kangoroos AANRAKEN. Dit resulteerde in een slapeloze nacht waarin David steeds geruststellend moest zeggen dat hoe sneller ik ging slapen, hoe sneller het morgen was. Om te zien hoe blij we de desbetreffende dag waren met onze nieuwe dierenvrienden verwijs ik u allen graag door naar de foto's ;). Na het wildlife gebeuren liepen we een aantal prachtige bushwalks door de Blue Mountains, waar we van onze maffe reisgids Ronnie meerdere aboriginal verhalen te horen kregen. Zo vroegen de 'white men', die voor het eerst officieel voet op het nieuwe continent zetten, zich af welke naam die gigantische, springende muizen droegen. Na een aboriginal te hebben gevonden die niet direct wegrende, en deze meerdere malen duidelijk 'kangaroo' zei, was de naam voor het dier geboren. In feite zei de aboriginal 'gangaroo', wat 'ik snap er geen reet van' betekent, maar toen was het alweer te laat om het terug te veranderen. Ach, the white men.

Anywho, uitgeput kwamen we die avond terug in het hostel, Maar we waren nog niet klaar! We speurden het internet af en ik schreef een bladzijde vol met nummers van, wat ik dacht, boeren (zou je ook niet denken?).

Vol goede moed stond ik vanochtend op, stuurde David erop uit om te gaan chillen in de lounge (wat betekent 'om mij niet zenuwachtig en giechelig te maken tijdens het bellen) en toen ik na een paar nummers iemand aan de lijn kreeg, konden we direct aan de slag! Wat blijkt, er is gewoon een hostel, in dit geval Bundaberg, waar we morgen naar toegaan, en van alle boerderijen in de buurt sturen zij daar mensen heen. Duh, net zo makkelijk natuurlijk.
En zo is het gekomen. Morgenochtend vliegen we van Sydney naar Brisbane, en van daaruit met de trein naar 'wie-kent-het-niet': Bundaberg. Tegen vrijdag zijn we waarschijnlijk tomaten aan het plukken, jullie horen het!

In ieder geval zijn we 21 oktober weer terug in Sydney, want omdat we het Sydney Opera House toch wel van binnen wilden zien, maar opera ons stiekem niet erg aantrekt, hebben we kaartjes gekocht voor de onverstaanbare, grappige John Bishop uit Liverpool.

Uiteraard horen jullie in de tussentijd nog vaak genoeg van ons.

Ajuu! X

Geschreven door Roadmonkeys