WAUW! Dat beschrijft ons surfavontuur het best...
Vrijdagavond vertrokken we met zo'n 60 anderen in een tourbus richting het zuiden. Omdat hier de winter net is afgelopen, is het rond 18.00 al pikdonker, dus waar we in die twee uur heen waren gereden was toen we uitstapten nog steeds een mysterie. Omdat we voor het weekendkamp hadden gekozen, zat onze bus propvol studenten en dus geen andere backpackers, wat ons een beetje jammer leek. Amerikaanser kon je ze niet krijgen, wat betekent: "oh my god amaaaaazing burger burger oh my god no waaaaay thats amazing diet coke burger oh my god". Het zou best kunnen dat ze ook iets anders hebben gezegd dat weekend, maar we geloven van niet.

Eenmaal uit de bus bevonden we ons in wat leek een woonwagenkamp. Rijen kleine, plasticken trailers met hier en daar een verwilderde kat. Het enige verschil met echte woonwagenkampen, bleek later, was dat hier geen mensen woonden uit geldnood, maar simpelweg omdat zo'n plastic hutje ruim voldoende was voor de zeldzame tijd die je niet op het water doorbracht.
Na een korte wandeling kwamen we temidden van het dorpje uit bij het surfkamp; een tiental blokhutten vol stapelbedden in een rondje, met in het midden de hangplek; hangmatten, tafels en stoelen, en in afwachting van onze groep: onze (veel te hilarische) surfcoaches.
Shane, veruit de vaagste van allemaal, heette ons welkom en stelde iedereen voor. Als je niet zou weten dat ze uit Australië kwamen, zou je denken dat ze stoned waren, danwel een lichte tik van de molen hadden gehad. Toen we in groepjes van 7 kamers moesten vormen en alle Amerikanen als kakkerlakken bij elkaar krioelden en hun kamer inschoten, bleven David, ik, en nog een aantal mislukkelingen in de ontmoetingsplaats over. Al snel vormden zich nog wat groepjes, en wij bleven over met twee personen: Joel, een Chinese Amerikaan die op een minder grappige manier een tik van de molen had gehad, en Ragnhilde, een vrolijke Noorse mafkees met wie we uiteindelijk het leukste weekend ooit hebben gehad.

De volgende ochtend vroeg was het na het ontbijt tijd voor the real deal; na een stukje lopen kwamen we uit bij Seven Mile Beach, dat door haar lange strand en mooie golven perfect was om te surfen, maar door de afgelegen locatie vrijwel uitgestorven (wat het dus nog perfecter maakte). Je moet begrijpen, het dichtstbijzijnde grote centrum was misschien een aantal kilometer verderop, dus de sterren die we 's avonds zagen konden we bijna aanraken.
De surfles duurde twee uur, waarin we de basisprincipes leerden, daarna lunchen op het kamp en in de middag nog eens twee uur. Eenieder die mij kent zal zich wellicht voor kunnen stellen dat ik het teleurstellend vond dat ik niet direct handstanden en flikflaks op het surfboard kon maken, maar vergeleken met de rest ging het redelijk goed. David ging nog veel beter, en het was leuk om te zien hoe alle Amerikaanse haantjes dat een beetje jammer vonden om te zien, waardoor ze nog maar even harder gingen doen alsof ze dat surfen toch maar niks vonden, duh.

Daarna was het tijd voor een kleine fissa! Terug op het kamp gingen we barbequen, dronken we vodka met onze nieuwe vriendin Ragenhild en kregen we buikpijn van het lachen en betraande gezichten van al David zijn pogingen om haar naam uit te spreken (Ravenclaw, Ragenflu, HaagenDasz). Joel was er ook bij, met als een ware Chinees etensresten in alle hoeken van zijn gezicht en smakte evenhard als wij moesten lachen.
Om 22.30 moest het kamp stil zijn, en dus vertrokken we op verzoek naar de lokale 'pub'. Je verwacht er wellicht al niet veel van als ik het tussen aanhalingstekens zet, maar ik kon geen teken op mijn toetsenbord vinden die het zo erg kan maken als het was. Een soort tl-verlichte kantine met twee kalende mannen met gitaren op het podium, maar het maakte er uiteraard niet minder gezellig op!

De volgende dag zaten we met zijn 3en om 07:00 weer aan de ontbijttafel, Ragenhild en ik druk kletsend, David vechtend tegen zijn slaap en de frons in zijn voorhoofd, toen Joel ons besloot te vergezellen met zijn rondvliegende voorgekauwde eten. Daarmee hield David het voor gezien, die zagen we op het strand wel weer (waar hij er nagenoeg 3x niet onderuit kwam om de harige rug van Joel in te smeren).
Zodra de zon op is, is deze ook direct warm, dus toen we bibberend onze wetsuits aandeden warmde de zon ons direct op en konden we naar het strand voor onze derde, en laatste les. Dit keer gingen David en ik allebei als een speer en hadden we geen verdere hulp nodig.
Helaas was dat alweer het einde van onze surfervaring, maar gelukkig sloten we die avond af met een feest in Side Bar (onder ons hostel).
Daar werden we door Shane en de anderen voorgesteld aan de baas van Surf Camp, met een veelbelovende opmerking 'dat ze altijd leuke mensen zoeken voor een seizoen, als ze het surfen eenmaal onder de knie hebben!'. Die opmerking heeft ervoor gezorgd dat we ongeveer elk kwartier onze surftechniek bespreken en met onze natte vingers windrichtingen proberen te bepalen.

Over een paar dagen gaat het flink regenen, dus zijn we vandaag naar Bondi Beach geweest, vlakbij Sydney. Een helderblauwe zee aan een fijn zandstrand, met een ellenlange boulevard met surfwinkels, bikiniwinkels, burgerzaakjes, en nog meer surfwinkels. Dromerig keken we in iedere winkel naar alle surfboards en ontwierpen ons eigen wetsuit, maar we hebben onszelf beloofd: "eerst geld gaan verdienen, daarna pas mooie spullen kopen", en dus zitten we as we speak te bedenken of we volgende week citroenen gaan plukken in Mildura, of druiven rollen in Canberra.

Zodra we eruit zijn hoor je het weer! ;)

Geschreven door Roadmonkeys