Waarschuwing: Deze aflevering begint met levensgevaarlijke gebeurtenissen, dus ga rustig zitten maar vrees niet; het komt uiteindelijk allemaal goed.

Op 24 september zaten we vol goede moed in de trein van Brisbane naar Bundaberg, het plattelandwalhalla. Door het late tijdstip van aankomst moesten we een avondje in een motel overnachten, voordat we naar één van de working hostels in de buurt konden verhuizen.
Working hostels onderscheiden zich van gewone hostels doordat ze, wanneer jij bij ze verblijft, werk op het land voor je zoeken zodat jij je 88 dagen daar kunt voldoen en dus in aanmerking komt voor een tweede visum. Je betaalt per week, bij sommigen kom je op een wachtlijst om vervolgens direct een uurlijks betaalde baan te krijgen, bij anderen kun je direct aan de slag, maar dan verdien je per bucket. Voor allemaal geldt in ieder geval dat het ranzige, vervallen plekken zijn waar niemand je naartoe zou wensen, maar helaas heeft niemand echt een andere keus.

Hoe dan ook, de volgende ochtend checkten we op aanraden van wat backpackers in bij het Federal. De geirriteerde baliemedewerkster gaf vlug antwoord op onze vragen, smeet de sleutel naar ons toe en sloot de balie. Samen met onderhoud en schoonmaak wordt namelijk ook geen minuut teveel geinvesteerd in openingstijden van de balie (08.00-10.00). We tilden onze tassen op, liepen naar ons nieuwe onderkomen, en toen de deur (waar overigens helemaal geen sleutel voor nodig was) openzwaaide en we binnenstapten, was mijn antwoord: "Nee. Dit ga ik niet doen."
De vloer die ooit een houten moet zijn geweest zag zwart van het plakkende stof, haren en hier en daar een stuk tapijt. De ramen waren dichtgetimmerd en het kleine beetje daglicht dat er binnenscheen was weggemoffeld met repen stof. De vloer lag bezaaid met troep, een omgevallen pot jam die zwart zag van de mieren, aangekoekte borden pasta waarin hier en daar een verdwaalde onderbroek of mouw hing.

Na van de horror te zijn bekomen, moesten we een paar uur wachten voor de balie weer een kwartier open ging. We besloten deze tijd te gebruiken om langs de andere twee working hostels te gaan; East Bundy, en North Bundy. De oostelijke variant was een gezellige, rommelige bedoeling met een vriendelijke vrouw achter de balie. In dit hostel waren de banen goed betaald, maar ze was er eerlijk in dat er op dat moment slechts 1 functie voor meiden openstond, en daar stuurde ze niet graag mensen naartoe. "Er wordt tegen je geschreeuwd en de mensen zijn heel onaardig. Je maakt dagen van 11 uur, en het betaald goed, maar mentaal moet je goed sterk zijn." Hoewel ik dit een overweging waardig vond, sleurde David me mee naar buiten, mompelend dat ik niet helemaal goed bij m'n hoofd was en dat ik daar echt niet ging werken.
Door naar onze laatste optie: North Bundy. Hier konden we de volgende dag direct aan de slag, Zucchini's plukken, wel per emmer betaald, maar hoe langer je bleef, hoe groter je kans op een uurlijks betaalde baan. De mensen waren aardig, de muren waren slechts gedeeltelijk beschimmeld en we wilden gewoon aan de slag, dus: hostel gevonden.
We deelden een kamer met drie anderen: allereerst Henning en Maria, twee vrienden uit Duitsland. Hoe de twee beste vrienden waren was ons een raadsel, want Henning was een lieve, vlotte jongen die we maar weinig zagen omdat hij iedere dag keihard aan het werk was op 'De Tomatenmachine'. Maria daarentegen had een uurlijks betaalde baan, alleen hoefde ze nooit te werken, waardoor ze tussen haar shaggies door zeeën van tijd had om ons met dik Duits accent alles bij te brengen over welke baantjes er 'sooooohh boooorieng!' waren, en hoe erg ze zich verveelde (i don't know waz zu duuuuu!).
De derde persoon op onze kamer was Limburger Sjoerd (door David al snel gedoopt tot Sjoerd Beroerd), die er een handje van had gezellige gesprekken uit het niets te interruperen omdat hij het ergens niet mee eens was.
Toen om 19.00 de werklijst voor de volgende dag werd opgehangen, gaven we elkaar nog een high five: we gingen voor het eerst zucchini's plukken, samen met nog wat nieuwelingen, waaronder onze toekomstige vrienden Jonas en Tom. Dat betekende 04:20 klaarstaan, dus toen we met onze slaaphoofdjes op het courgetteveld aankwamen, kon de lol beginnen.

De courgettevelden waren gigantische, dorre velden waarin keurige plantenrijen van een kilometer liepen. De zon liet zijn gezicht net zien toen de denkbeeldige tromroffels begonnen en het stof opwaaide van de naderende stoet auto's. Met piepende banden kwamen ze tot stilstand, en uit de wagens krioelden meer personen dan je voor mogelijk zou houden. Het waren koreanen, aan hun manier van omgang zou je denken uit het Noordelijke deel. Met een kort gebaar werden de nieuwelingen naar één kant geleid, waar het Koreaanse Opperhoofd der Zucchini's ons een korte les zou geven. Hij stapte een rij op, maaide wat met zijn mes en hield een soort bobbelige, vierkante mutant-courgette omhoog. "YOU SEE DIS? DIS IS SICK ZUCCHINI! IS LUBBISH! NO CUT LUBBISH OR NO MONEY FOR YOU!" Na nog wat aanwijzingen over de baby zucchini's die we met rust moesten laten, konden we aan de slag. Vanaf dat moment werd de sfeer er alleen maar beter op. Als je rug na een kilometer gebogen staan aangaf dat je beter even gehurkt verder kon, ging je te langzaam en moest je sneller. Als je de ellende wat wilde verlichten door een praatje met je buurman, werd je uit elkaar gezet en wanneer het in de brandende zon tijd werd voor een slokje water had je mooi pech. Als je overigens door de gezond-eten hype van tegenwoordig nog niet was meegesleurd, verging de eetlust je wel als je zag hoe de meeste groenten eruit zagen na het gebruik van pesticiden (en hoe je het onmogelijk verwijderd kreeg van kleding en nagels).
Dat was dag 1, en onze onderrug had een zeurende pijn die na thuiskomst gelukkig weer wegwas.
Op dag 2 werd de zeurende pijn een aanwezige, die de volgende ochtend nog voelbaar was.
Op dag 3 werd omhoogkomen na het werk lastig, en vermeden we onnodig lopen.
Op dag 4 straalde de pijn uit naar bekken en nek, en gingen de woorden die David sprak 90% over courgettes en waar hij die bij de Koreaanse Führer zou laten verdwijnen.
EN TOEN WAS DAAR VERANDERING!
Na nog een slopende dag, waarop ik me tot 19.00 wakker wist te houden om de lijst te checken (in die periode allang bedtijd) stond ik wederom bij zucchini's, maar David zijn naam prijkte onder het rijtje van De Tomatenmachine, samen met onze maat Tom.
Ik racede naar ze toe, bracht het nieuws, en twijfelachtig deden we een soort van vreugdedansje, blij dat er in ieder geval voor hen verandering in de buk-routine kwam.

Toen de volgende ochtend om 03:45 mijn wekker ging, lag David nog diep te snurken; hij en Tom konden namelijk 'uitslapen' tot maar liefst 05:00, zo'n beetje de meest riante tijd mogelijk in de koreaanse uitbuitwereld. De dag verliep ellendig zoals gewoonlijk, ik werd door het Opperhoofd ontslagen omdat ik zowat door mijn rug zakte, om daarna weer door te mogen werken, en toen ik in de namiddag terugkeerde wachtte mij een onaangename verrassing.
Op mijn bed, en dat van David, lagen alle spullen van Tom verspreid. Vol ongeloof rende ik naar zijn kamer toe, en inderdaad; hij was weg. Ik rende terug naar Maria, die ongetwijfeld de hele dag op bed had doorgebracht, en vroeg haar waarom Tom was weggegaan, wat er was gebeurd. "Oooh yeah, he waz in e hurry, I zon't know. I was zo bored", was haar antwoord, waardoor ik maar besloot dat het beter was voor ons allebei als ik ver weg van haar wachtte tot David terug was.

De Tomatenmachine was minstens zo erg als de zucchini's, zij het op een andere manier. Je rug werd wellicht minder belast, maar de werkwijze was even desastreus. De Machine was een soort gigantisch bouwwerk op wielen, waaraan op de grond 4 rijen metaal uitstaken, op iedere rij twee stoeltjes waarop de jongens werden geplaatst. Wat ik nu ga vertellen is 100% de waarheid, en niet overdreven of verzonnen.
De Tomatenmachine rijdt tussen de tomatenstruiken door, van de jongens op de stoeltjes wordt verwacht dat telkens als De Machine langs de struiken rijdt, alle tomaten van de struik plukt, het stronkje eraf wipt, en deze in de rails naast hem gooit. Deze rails rolt omhoog, waar Koreanen op een platform toezicht houden. Er gelden een aantal regels:
1. Als je door de belachelijke snelheid van het apparaat een tomaatje mist, dien je van de machine af te springen, terug te rennen om je gemiste tomaten te pakken, terug te rennen en ondertussen alle gemiste schade in te halen terwijl je terug op de machine springt.
2. Er is tussendoor geen tijd om te eten/ water te drinken.
3. Als je niet snel genoeg bent, gooien de koreanen op het platform keiharde groene tomaatjes naar je hoofd, net zolang tot je het afleert.
4. Als je door de hitte en het gebrek aan water flauwvalt (dit zouden we niet weten als het niet daadwerkelijk was gebeurt) laten ze je in het veld liggen tot je wakker wordt. Dan is het zaak dat je alles inhaalt wat je hebt gemist en terugrent naar De Machine.

David keerde rond 18.00 terug, met een gezicht dat op onweer stond. Tom was er na een paar uur en een aantal tomaatbekogelingen mee gestopt, en David na nog een paar uur later. Ze zaten echter op een andere machine, Tom was direct naar het hostel gegaan, zijn spullen gepakt en weggegaan, David besloot met het veld zijn voordeel te doen door er een dagje zonnebaden van te maken en met de rest mee terug te rijden.
De mannen die de dag vol hadden gemaakt, hadden met hun 10-urige werkdag maar liefst 35 dollar verdiend (+-23 euro), en hadden de hoop om de pesticiden van hun gezicht te wassen allang opgegeven.
Het weggaan van Tom verpestte voor ons een groot deel van de ervaring, maar we beseften ook iets anders: net als Tom waren wij een van de weinigen die niet tot het laatste moment hebben gewacht om onze 88 dagen te voldoen. De rest had het minder goed aangepakt, en hadden dus weinig keus om dit rotwerk te accepteren.
Hoe langer we er bleven, hoe beter we echter de mensen leerden kennen en hoe moeilijker we het vonden om weg te gaan. Ieder van onze nieuwe vrienden vertelde ons echter hetzelfde: "jullie zijn gek. Als koppel kunnen jullie zoveel betere baantjes krijgen, helemaal omdat jullie nog zoveel tijd hebben! Het enige wat je gewoon moet hebben, is een auto."

Zo gezegd, zo gedaan. We zijn vertrokken, naar Brisbane gegaan om leuke dingen te doen en vooral heel veel zoeken naar een auto. Morgen gaan we er een aantal bekijken, en vrijdag komt Laura, een van de meiden uit North Bundy, naar Brisbane om wat met ons te drinken. Vandaag hebben we de hele dag op het stadsstrand gehangen, en as we speak zitten we bij een openair cinema! Life is weer hartstikke good, en hopelijk voor jullie ook.

Dikke kussen van ons.

Geschreven door Roadmonkeys