Het kameraanbod was groter dan verwacht, maar het feit dat we een koppel waren had zowel voor- als nadelen. Als we eenmaal een kamer gevonden hadden, betaalden we samen beduidend minder, maar een groot deel van de advertenties meldden na grote verhalen over de geweldige locatie, huurprijs en huisgenoten van de kamer "oh and sorry: no couples!"
De kamers die het wel toestonden en die ons redelijk geschikt leken schreven we een enthousiaste brief en na een tijdje hadden we een lijst met zo'n 9 kamers waar we de komende drie dagen zouden langsgaan.
Onze eerste stop was een moderne flat midden in het centrum, met een gezamenlijk zwembad en een gym. We belden aan en werden ontvangen door een meid van ongeveer onze leeftijd: Lavisha. Zeg maar La vies ja, want hoewel het al 1 uur 's middags was lag het slaap nog in haar ooghoeken en haar vette haar zat tegen de zijkant van haar gezicht geplakt. Dat was helaas ook een voorbode van het appartement. Er vanuitgaand dat het huis er nu op zijn schoon uit moest zijn, wetende dat er mensen kwamen kijken, werden we niet heel warm van de ranzige keuken en de overvolle badkamer. "We laten het je gauw weten, joe!" riepen we, en we wisten niet hoe gauw we weg moesten komen.

Nummer twee zat in de wijk Brunswick. Het huis was compleet gerenoveerd, wat redelijk uniek is in Melbourne en onze kamer had een eigen ensuite badkamer. Dat gezegd hebbende, onze huisgenoten waren twee zeer alternatieve jongens. Alternatief in de zin van dat het rook alsof ze iedere dag douchen een beetje overbodig vonden. Desondanks klikte het wel meteen, en in gedachten genomen dat we dan eigenlijk alleen de keuken met ze deelden was het de overweging waard. De locatie was niet helema top, maar we hielden het in gedachten.

Door naar de volgende. Een kamer in een groot pand dat een beetje aan een grachtenpand deed denken. De wijk zag er veelbelovend uit, en het meisje dat opendeed leek vriendelijk. Haar huisgenoten gingen weg, en dus kwam hun kamer vrij. Voor de tweede keer die week waren we met stomheid geslagen toen we de ranzige bende inliepen die onze potentiele woonruimte moest voorstellen. Overvolle prullenbakken gaven luchtjes af die je liever niet wilde ruiken, de badkamer zat onder de haren en strepen bruin waarvan ik niet wilde weten hoe ze er kwamen. Onderweg terug naar buiten hadden we nog een kort gesprek met het meisje. Ze vertelde over de tijd dat zij hier voor haar kamer kwam kijken, ze had al veel bezocht maar toen ze dit huis zag was ze op slag verliefd, en toen ze haar dan ook nog kozen kon ze haar geluk niet op. "Nou!" zei ik, "kan me voorstellen!" en we trokken de deur achter ons dicht.

De dag daarna was het zondag, en dat betekende dat we voor het eerst zouden werken op Piknic Elektronic, een wekelijks festival waarop we tot aan begin april iedere week konden werken. Dat zorgde ervoor dat we in ieder geval onze huur eruit hadden (als we eenmaal een kamer hadden) - alles wat we verder zouden verdienen konden we dus sparen.
We begaven ons richting het festivalterrein en waren, bewust van de grote naam die hetzelfde festival in Barcelona droeg, vol verwachting. De verbazing was dan ook groot toen het een klein veldje bleek te zijn met een bar, wat picknick tafels en één podium. Niet zozeer teleurgesteld, want de ervaring leert dat hoe groter een festival zeker niet betekent hoe leuker (in tegendeel zelfs), maar wetende dat we met nog twee man zouden werken vroegen we ons toch af waar we dan precies van pas zouden komen. Want herrinert u nog onze taak, dames en heren? Het ondersteunen van verkopers met het kleine kastje dat een Famoco heet. Een apparaatje waardoor mensen op evenementen niet meer met contant/pin geld hoeven te betalen. Op het eerste festival waar we voor Glownet werkten bevondden zich zo'n 100 verkopers, zo'n 40 per persoon. U begrijpt dat we ons even op het gebruinde hoofd krabten toen we er nu precies één hamburgerwagen en een sapjeshoek zagen staan. Goed, het zal wel wezen, we liepen door naar ons verzamelpunt.

We hadden gelijk. Waarom we met vier man stonden was ons onduidelijk, maar dan ook totaal onbelangrijk gezien het feit dat we de komende elf weken een vast inkomen hadden. Wij waren allang blij! Piknic Elektronic was kleinschalig festival wat maximaal zo'n 3000 en gemiddeld zo'n 2300 bezoekers per editie zou huishouden. Er was een enorm lange bar om wachtrijen te minimaliseren en een paar eettentjes, die iedere week afwisselden. Daarnaast was het van redelijk korte duur, 13:00 tot 21:00: al met al, onze baan was doodsimpel. Het grootste deel van de tijd spendeerden we met kletsen met de bewaking en geiten met het barpersoneel, we hadden er in elk geval weer nieuwe vrienden bij.

De drang naar een huis werd nu nog groter. Woensdagochtend zouden we het huis dat we huurden moeten verlaten, maar gelukkig konden we nog tot zondagochtend bij Vera slapen. Vera kende ik al van Amsterdam, dus of het toeval was of het lot: je beslist het zelf maar. Vera studeerde al een tijd in Melbourne en ging bijna op een korte vakantie naar Bali en kort daarna terug naar Nederland, waardoor haar kamer al was opgezegd. Haar lange tijd in Melbourne had haar echter genoeg connecties gegeven om even een huis te strikken van de ouders van een vriend van haar: ze mocht daar een week slapen en als ze wilde ook vrienden meenemen, hoera! Aan de telefoon maakten we wilde plannen, we gingen filmavonden organiseren en ik ging scroppino's maken. We gingen David opmaken (geen zorgen, alles in overleg) en wijn proeverijen doen en tot diep in de nacht discussies voeren over het leven. Totdat ze ons maandagavond opbelde. "Ik heb net de sleutels opgehaald en ehhh... Het kán wel, hier slapen, maar.... Het huis is leeg." Je denkt wellicht, die mensen houden van een minimalistische inrichting! Maar nee, het huis stond klaar om gerenoveerd te worden, en stond dus hartstikke leeg, op een matras en een zitzak na. We hadden niet veel andere keus, dus met al onze bezittingen begaven we ons woensdagochtend richting de casa.
Om het geheel allemaal nog even compleet te maken ontvingen we een belletje van Sander, een van mijn beste vrienden uit Amsterdam. Dat hij in Australie zat was al bekend, maar ook hij kwam nu naar Melbourne en kwam ons in het meubel-loze kot vergezellen. Zo zaten we die donderdagavond met zijn allen in het huis.
Vera en ik hadden het matras geclaimd, david sliep op wat kussens op de grond en Sander lag met zijn schouders op de zitzak en met zijn enkels op een halve poef. Sippend van een wijntje keek ik om me heen naar de werkelijk unieke setting: ik zat met mijn Nederlandse vrienden in een huis te hangen en wijn te drinken. Als ik niet beter wist, zou ik zeggen dat ik nog in Amsterdam zat.

Het laatste huis dat we bezochten was dat van Sammy en Harrison, twee Australische skaterboys die een kamertje overhadden. De locatie was meer dan perfect, en na een snelle inspectie was het huis oké. We merkten direct dat er een gezellige sfeer was, al was het niet het goedkoopste huis. We besloten er even over na te denken, maar eigenlijk direct daarna besloten we het maar te doen. We hadden geen andere opties openstaan en we moesten bijna het huis van Vera uit, we zagen het niet zitten om met al onze spullen weer een hostel in te gaan. En dus was de deal geseald! We hadden een huis, Sammy en Harrison (zeg maar Haz) waren ook blij met ons en op donderdag gingen we dan ook de sleutels ophalen. We hadden drie dagen voor we een nieuwe slaapplek nodig hadden, het enige probleem was: de kamer stond leeg, en dat was onze portemonnee ook.

Gelukkig is David lekker creatief, en ben ik zelf van de praktische afdeling, dus na het zien van de melkkratjes die de jongens nu als barkrukken gebruikten besloten we: hallo, bed! Nu alleen nog aan zoveel kratjes komen, en dat bleek iets lastiger dan verwacht. Het is namelijk illegaal om deze in je bezit te hebben, zelfs als je ze koopt (wat dus niet kan) dus moesten we op de creatieve tour. We trokken onze hoodies aan, trommelden Sander en Vera op en wachtten tot het donker was...

De straten waren donker en verlaten, en de wijk Windsor lag erbij alsof ze wist dat er iets stond te gebeuren: de spanning hing in de lucht. Ik nam het voortouw, zette een paar stappen buiten en gaf, toen de kust veilig was, een teken dat we moesten moven. Als een soort gigantische spin bewogen we over de straten van Melbourne, een enkele voorbijganger zag niets meer dan een mengeling van zwart, vervlogen voordat ze met hun ogen geknipperd hadden. Een aantal straten verderop bevonden zich onze doelwitten. Ik gaf het signaal, David slaakte een oerkreet en met vaste tred stapten we allemaal een verschillende kant uit. De een kon vier kratjes tegelijk dragen, de ander vijf, maar iedereen spande zich maximaal in en we waren alweer op de terugweg. Zonder op of om te kijken bewogen we als één terug naar de voordeur en toen deze achter ons dichtviel kon de eerste ademteug weer genomen worden: de buit was binnen.

Goed, in werkelijkheid was het een redelijk drukke donderdagavond in Windsor en liepen we als een stelletje debielen met kratjes te zwaaien en HIHIHI IK HEB ER NOG EEEEEN KOM SNEL RENNEN VOORDAT DE POLITIE KOOOOOMT TAATUUU TAATUUU POLITIEEEE HAHA! maarja, ik probeer er ook maar het leukste van te maken.

Op welke manier dan ook, we hadden genoeg kratjes om een bed te bouwen. Een kast stond er gelukkig al en voor een prikkie konden we twee gigantische matrassen bij de kringloopwinkel vandaan toveren. Mijn neiging om de tweedehands matrassen een chloorbadje te geven, ze daarna een jaar buiten te hangen en de kwade bacteriegeesten te verdrijven met brandende salie werd door David verboden onder het mom van "niet moeilijk doen, we slapen ook steeds in hostels", dus ja, daar heb je dan weinig op terug te zeggen (maar ik heb er stiekem toch maar even twee matrashoezen omheen gedaan hihi).
Toen eenmaal duidelijk was hoe grandioos het plan met de kratjes werd, begon de kratjeskriebel past echt, want ja: waarom gingen we nog een nachtkastje/bureau/tafeltje kopen als het ook met kratjes kon! We zijn er nog mee bezig...

Daarna kwam het tweede issue: het huis. Je kent de uitdrukking "op het eerste gezicht" wel? Op het eerste gezicht leek het huis schoon, maar het eerste gezicht was mooi stekeblind: het was een smeerboel. We woonden samen met het mansoort eerder genoemd in het hikeverhaal: 's ochtends als ze uit hun grot kropen slaakten ze een wilde kreet om te beginnen aan het zware werk, uiteraard in de bouw.
Wanneer ze 's middags terug thuiskwamen stonken ze een uur in de wind, smeten een worst op de barbeque, gooiden het op een sneetje witbrood en dat was dat, op naar bed. Het zal je wellicht verbazen, maar de keuken werd dus weinig gebruikt, en de badkamer een beetje teveel.
Eenmaal ingetrokken bleek het huis dus eigenlijk een ranzige bende, en dat onttrok me even een kleine pruillip, MAAR daar kwam direct mijn redding. Want, dames en heren, dankjewel mama Marlo en papa Raymond, ik heb een vent die kan schóónmaken, je zou denken dat ie ervoor afgestudeerd was. En dus hoefde ik alleen maar te doen waar ik dan weer goed in ben, eten klaarmaken, terwijl de casa schoner en schoner werd. Een uur later kwamen Sammy en Haz thuis, stapten al grommend met een stuk hamburger de douche in, zich totaal onbewust van het feit dat de badkuip nu wit was in plaats van bruin, maar het was oke. Ik had een schoon huis en David een volle maag: everybody happy.

Nu we eindelijk een vaste locatie hadden konden we dan ook op zoek naar werk. We printten ons CV een tiental keer uit en struinden Chapel Street af: een grote straat dichtbij huis stampvol met winkels, cafeetjes en wat je maar wensen kan.
We hadden superveel zin om ergens te beginnen en ik had al bij het derde restaurant geluk: ik kon komen proefdraaien.
Het restaurant heette Fonda, en was een modern-mexicaanse tent met meerdere ketens in Melbourne. De proefdag bleek redelijk simpel, het merendeel van de Australische restaurants werkt met het concept waarbij je vooraf aan de bar bestelt en betaald, dus daarna is het alleen nog maar een kwestie van uitserveren. Het personeel was ook leuk, maar bevestigde wel het vermoeden dat David en ik al eerder hadden: fooi geven is zeldzaam in Australië, en dus doet de bediening zelden zijn of haar best. Waar in Nederland een open houding en vaak ook een lolletje wel te verwachten is bij horecapersoneel, zijn het hier niet altijd perse de leukste mensen. Er liep dus zowel leuk als minder leuk personeel.
Fonda was strakker geregeld dan ik ooit bij een bedrijf had meegemaakt, een app waarmee je je shifts inplande en moest in- en uitklokken, mystery guests die langskwamen om te checken of alles goed gedaan werkt: fijn om mee te werken, maar de horeca-teamsfeer die vaak in restaurants hangt was er niet. Toen ik een paar dagen later een telefoontje kreeg dat ik was aangenomen besloot ik dan ook dat het prima was voor die vier avondjes per week, en dat het cafeetje of restaurant dat ik er nog bij zou zoeken voor overdag een echt gezellige zou worden.
Bovendien kwam ik precies op tijd: maandag was er een gigantisch personeelsfeest, en het beloofde leuk te worden!

David had wat Chapel Street betrof iets minder geluk; hij prefereerde een kledingwinkel, maar niet zo maar één natuurlijk, dus de hippe winkels waarbij er drie klanten per dag binnenkwamen waren met twee man verveeld personeel al overbezet. Apple daarentegen leek hem goed te kunnen gebruiken, zijn manager had een goed woordje voor hem gedaan bij de filiaal in de wijk Chadstone en vandaag kon hij langs voor zijn laatste gesprek. Alles ging goed, en zodra ze een visumcheck hadden gedaan kon hij aan de slag! Waar hij in Nederland altijd kon kiezen voor een 20, 24, 28, 32 of 38-urige werkweek, stond de Apple store hier alleen 20 of 38-urige weken toe. Dus ja, zie je de komende maanden het daglicht niet meer met 38 uren + het festival op zondag, of werk je 20 uur en probeer je nog een andere baan te combineren met het steeds wisselende rooster dat Apple je geeft?

Dát, dames en heren, horen jullie in de volgende aflevering van Jut en Jul in Melbourne.

Geschreven door Roadmonkeys