Het is alweer even geleden, onze welgemeende excuses hiervoor; het waren een beetje chaotische weken!

Na onze helse werkweek verbleven we dus een weekje in het fijne Brisbane, een stad waarvan het restaurant en barretjes-aanbod gelijk stond aan dat van Sydney, maar dan zonder alle hectiek en gestresste mensen. Midden door de stad liep een rivier, en aan die rivier was door de gemeente een stadsstrand gemaakt. In dit gedeelte, South Bank, was iedere dag wel iets te doen; de ene dag hebben we daar gewoon op het strand liggen bakken, de andere dag was er een open air cinema en iedere zondag speelde er een live bandje en was er een markt waar je portomonnee bang van zou worden. Ik zal er even bij vertellen dat we belachelijk veel leuke dingen zien hier, van kleding tot gadgets, maar dat we hebben afgesproken dat we niks kopen tot De Auto er is, we sjouwen ons een breuk.

Na een aantal dagen Brisbane te hebben verkend pakten we de bus naar Paddington, een kleine suburb "waar je geweest moet zijn". Zo cynisch als we om ons heenkeken toen we de bus uitstapten, zo hysterisch high-fivend stapten we een paar uur later de bus weer in. Het stadje zag er op het eerste gezicht niet uit, maar je bent nu eenmaal ontdekker in hart en nieren of je bent het niet, dus vol goede moed stapten we door.
Nadat we 'Hairstyling Anita' en 'Super Hip Fashion' voorbij waren, schoten de vintage winkels als paddestoelen uit de grond. En niet het kringloopsoort, maar echt waanzinnige winkels met idioot lage prijzen.
In de eerste winkel viel mijn oog direct op een two-piece, een tweedelig pak met highwaist broek en een kort jasje, en je raadt het natuurlijk nooit: het zat als gegoten. "Eindelijk iemand die het past! Het staat geweldig!" riep de flamboyante jongeman achter de toonbank, terwijl David aan kwam strompelen met nog meer andere meuk die we echt nodig hadden. Toen ons enthousiasme even was bezonken wisten we wat we allebei wisten: hoe goedkoop ook, we hebben hier geen plek voor in onze rugzak.
David probeerde nog een lief "weet je het zeker?" terwijl hij de two-piece uit mijn handen probeerde te wurmen, maar we wisten allebei dat het niet kon. Met dramatische toon zei ik "Het is oke. Hang maar terug", en ik wendde mijn gezicht af om het niet aan te hoeven zien.
Toen we onszelf eenmaal uit de winkel hadden bevrijd deden we nog een rondje dorp, aten we een belachelijk lekkere lunch en onderweg terug naar de bus gebeurde het. Plotseling, heel uit het niets, was daar de winkel uit mijn dromen. We bleven staan, mijn ogen werden groot, mijn schouders hingen slap langs mijn lichaam terwijl ik langzaam een "oooooohhhhh" uitbracht.
Was het een kledingwinkel? Was het een schoenenwinkel? Natuurlijk niet! Het was een supernerd spelletjes winkel met alle bordspellen die je je maar kunt bedenken!
De nerd in David was gelukkig ook wakker en de daaropvolgende twee uur hadden we onze handen vol aan de Lord of the Rings versie van monopoly en de extra uitbreiding van Kolonisten van Catan. De nerds onder jullie zullen misschien ook wel weten dat bordspellen niet de goedkoopste zijn, om maar niet te spreken van het gewicht, dus spendeerden we nog maar een uur met bedenken hoeveel emmers courgettes we nog nodig hadden om de winkel leeg te kopen en hoeveel muilezels voor de ballast. Dit keer niet ontmoedigd, maar juist extra gemotiveerd om potverdomme snel een auto te vinden sprongen we in de bus terug naar Brisbane.

Om een auto te vinden bleek nog geen ramp, maar het registratiegebeuren bleek een ander verhaal. Toen we ons erin hadden verdiept, bleek dat in alle 8 staten andere regels gelden, en wanneer een auto bijvoorbeeld in Victoria geregistreerd stond, was het een enorm gedoe om deze in Queensland, waar we waren, over te zetten.
Na anderhalve week konden we geen auto meer zien, en waren we teleurgesteld dat er aan elke auto wel iets mis bleek te zijn. Hoogtijd om verder te moven dus! De tassen werden weer ingepakt en slechts een halfuur met de trein naar beneden kwamen we aan in Surfers Paradise.

De naam zegt het al: Surfers Paradise, een klein stadje aan de Gold Coast, is een paradijs. Het hangt er wel vanaf wanneer je er bent, wanneer het koud is blijkt het een spookstad te zijn. Maar laten we daar nou lekker niks van hebben gemerkt. Het paradijs is een klein stadje met een centrum vol winkels, entertainment en een heu-le-boel nachtclubs. Je verwacht misschien dat we iedere ochtend naar huis zijn gestrompeld, maar de waarheid is dat we even moesten inkomen! Doordat we op het surfkamp begin september steeds om half6 ons bed inmoesten, is die gewoonte er ingebleven, en ons ritme was tot dit punt dan ook 22:00 naar bed, 07:30 weer op. Daarbij komt dat de zon hier om 06:00 al warm is, en deze om 16:00 alweer afneemt, dus als je wat aan je dag wilt hebben kun je maar beter goed beginnen.
Dat bleek een zeer inefficiente methode in Surfers Paradise. Het hostel waarin we verbleven was het eerste waarin alcohol was toegestaan en er was zelfs een kelder waar iedereen 's avonds kon beerpongen, drinken en vooral heel veel domme dingen doen. Na 2 dagen was het dan ook al vaste prik om 's avonds naar beneden te dalen en hossend de avond met onze nieuwe vrienden voor het leven door te brengen. Op een van de eerste avonden kenden we nog vrijwel niemand, maar toen het woord "huisfeest" viel, was het zeker dat we meegingen.
Het huisfeest werd gegeven door 4 vrienden die daarvoor ook in het hostel zaten, deze hadden nu een appartement gevonden en om dit in te wijden werd de hele hostelfamilie uitgenodigd. Als je je de mooiste flats ooit voor zou stellen zou je nog niet begrijpen hoe dit huis eruitzag. Op de 20e verdieping, met een dakterras, jacuzzi en zwembad waar ik met mijn nieuwe vriendin Farrah al héél gauw inlag. Dit was ongeveer ons eerste feestje sinds we in Australië waren, met andere woorden het was even wennen, met andere woorden david kan uberhaupt al niet zo goed tegen alcohol, met andere woorden als je even niet oplet ligt hij ziek in de hoek en kun je hem naar huis toe dragen. Ward, Eli, Ida, Alec, als jullie meelezen, je weet wat ik bedoel.

GOED, toen david na 3 dagen weer een beetje kleur in zijn gezicht begon terug te krijgen hadden we in het hostel inmiddels vrienden voor het leven gemaakt en iedere dag was er wel een huisfeest van iemand die een appartement had of een verjaardag. Helaas stond onze vlucht geboekt, en moesten we na anderhalve week weer terug naar Sydney, met nieuwe hoop op een automobiel.

We waren nog geen twee dagen terug in de hoofdstad, of we hadden een afspraak met ene Eric, de zoveelste tweedehandsauto-poging. Toen we het station uitliepen, zagen we voor het eerst in plaats van een sketchy hillbilly een aardige, gepensioneerde aziatische meneer bij de Pajero staan. Een beeld van courgettes flitste nog even door mijn hoofd, maar Eric bleek zo aardig als hij eruitzag. Na een aantal testrondjes en wat veel te eerlijke aanwijzingen over een knopje dat het niet meer deed, was de deal gesloten: we hadden een auto! 3500 dollar - 2200 euro - 1100 per persoon, inclusief registratie en ALLES, we hebben een auto.
Het volgende avontuur is om deze om te bouwen tot slaapplek, morgen naar de bouwmarkt om alle materialen te verzamelen, pap: je kan trots op ons zijn.

Een ieder die met David nog een gesprek in het Nederlands wilt houden, ik zou er snel bij zijn. We weten de reden niet, maar hoewel Engels prima gaat, ontwikkelt hij in het Nederlands een lichtelijk spraakgebrek. Een aantal weken geleden begon het met "Kijk! Mijn slipper vaagt zuicuüm!", een paar dagen daarna kwam hij op het strand vertellen dat hij net een enorme "zap hout" had binnengekregen, eenmaal terug in Sydney verbaasde hij zich erover hoe "bolgevouwd" alles was en vanmiddag had hij echt de "swetste veaters" ooit gezien. Ik weet niet hoe lang het nlg duurt, maar ik zou hem nog even bellen nu het nog kan.

Volgende keer weer een beter verhaal, de auto-stress heeft even de schrijfkwab aangetast.
Wie luf joe!

Geschreven door Roadmonkeys