Queenstown was nog leuker dan we hadden verwacht. Hoewel je het kleine stadje (eigenlijk een dorp zelfs) in een dag rondgelopen kunt hebben, is het zo bruisend en levendig dat we er na 4 dagen nog niet weg wilden.
Het lag in een vallei, dus overal rondom zag je gigantische bergtoppen en wanneer je in de namiddag aan het kleine strandje lag, zag je de zon erachter verdwijnen. Ook deze plek lag aan een meer dat vanuit de bergen naar beneden stroomde, dus het water was zoet, ijskoud en helder.
Queenstown had een enorm en divers aanbod aan restaurants en cafés, dus de eerste dag zijn we wel drie keer in de rondte gelopen om te kiezen waar we gingen eten; in die vier dagen konden we ze niet allemáál uitproberen. We aten honey en soy squid, sweet chili & fried banana prawns, vietnamese bahn mi en onze zelfsamengestelde gourmet pizza. Het hoogtepunt, of eigenlijk dieptepunt, van het hele gebeuren was de Nieuw-Zeelandse zaak Cookie Time. Als ik eraan terugdenk schiet mijn bloedsuikerspiegel van schrik omhoog, maar het was de meest magische winkel waar ik ooit binnen ben geweest en ik weet nu dat ik nóóit in Nieuw-Zeeland zou kunnen wonen.
Cookie Time heeft een zeer simpel concept, ze verkopen warme koekjes en een aantal producten die daarop aansluiten. Zo heb je warme chocomelk met de smaken coconut, gingernut of toffee. Je kunt ook een hot cookie fudge sundae bestellen, of een cookie sandwich: een bolletje macadamia-honingijs tussen twee cranberry-white chocolate chip koekjes. Je kunt ook gewoon voor de hot cookies gaan hoor, lemon&white chocolate, of pimms. Kort gezegd zijn we er iedere dag wel twee keer heen geweest en we hebben er geen spijt van, maar ergens waren we opgelucht toen we Queenstown weer moesten verlaten.

Maar we hadden eerst nog een belangrijk varkentje te wassen: de bungeejump! Om 10.30 verzamelden we bij het afspreekpunt en reden we met de bus naar The Kawarau Bridge. Op de een of andere manier jump ik alleen bungee (zeggen we dat zo?) boven water, uiteraard onderbouwd met een theorie die ikzelf heel logisch vindt klinken: áls het touw knapt, knapt het op het strakste punt, dus wanneer ie helemaal is uitgerekt en je op je laagste punt bent. Hang je dan boven rotsen; hartstikke dood, maar water? Je hebt een kans.
Goed, met die gedachten wijselijk voor me gehouden liepen we de hal in. We werden gewogen, en mochten daarna al direct doorlopen. Het ging allemaal een beetje snel, David en ik werden tegenover elkaar gezet en aan alle kanten vastgebonden. En toen moesten we het toch echt zelf doen. Ik had het al eerder gedaan, dus ik had verwacht dat het deze keer minder eng is, maar het is iets met bungeejumpen waardoor ik denk dat het een van de engste dingen is die je kunt doen. Enger dan uit een vliegtuig springen, enger dan in een kooi duiken met witte haaien. Alles in je hoofd, je hele lichaam zegt: dit klopt niet. Je benen zitten vastgebonden. Je kunt je nergens aan vasthouden. Je kijkt naar beneden en je ziet de grond, en het ergste: je moet zélf springen.
"You ready?" vroeg mijn bungeeinstructeur. "No!" zei ik. "Nou, doe het toch maar!" en alsof hij me met die woorden duwde, liet ik me vallen.

Het moment dat je voelt dat er geen weg meer terug is, zei David later, blokkeert je hele systeem. Je adem stopt, je hoort niets meer, je voelt alleen je hart. Net als in de film gaat alles in slowmotion. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn oren, hoorde daarna mijn eigen ademhaling en een licht gepiep, en dan komt de bounce. BOOM, je hoort weer, je ziet weer, je ademt weer en je adrenaline zit tot achter je oogkassen. Je bounct nog wat na en dan wordt je het bootje ingetakeld. En toen mocht ik naar David kijken. Toen hij viel stond ik als een soort debiel klappend te gieren aan de kant, omdat ik nog weet hoe ik me de eerste keer voelde.

12 januari was onze vlucht terug, en doordat ons plan weer eens een nieuwe wending had genomen hadden we het hartstikke druk. Omdat we op 24 januari onze eerste dienst op het festival in Melbourne al zouden draaien, hadden we precies 10 dagen om de auto te verkopen en in Melbourne te komen. De troep die je op één plek kunt verzamelen binnen twee maanden zou je verbazen, dus we moesten de auto ook nog uitmesten, want als die hordes mensen kwamen kijken de volgende dag moest het er wel representabel uitzien. Hoezo mission impossible. We kwamen laat in Sydney aan, gingen meteen naar bed (nouja, kropen in onze achterbak) en zetten de wekker om 07:00.
De volgende dag was een vliegensvlugge: we stonden op, gingen naar het internetcafé, gooiden de auto overal online en printten advertenties die we daarna in alle hostels door de stad ophingen. Om 18:00 konden we trots zijn op onszelf, we hadden er alles aan gedaan. We gingen naar een café, bestelden iets de eten. De telefoon lag tussen ons in, en toen was het wachten maar. Kom maar op met die belletjes!

Het eerste uur duurde lang. De daaropvolgende uren duurden nog langer. De volgende dag deden we een test of mijn telefoon het nog wel deed. En uiteindelijk kregen we dan toch écht bezoekers. We hadden nog vijf dagen tot we echt in Melbourne moesten zijn, dus het leek een onmogelijke zaak. Totdat we Marcus over de vloer kregen (haha ja we hebben helemaal geen vloer maar 'over de auto' klinkt ook zo raar). Marcus, jongen, zeiden we, het is graag of niet. We hebben nu eenmaal hon-der-den wachtenden en we kunnen je niks beloven als je hem nu niet neemt. Dat deed hem de das om, hij gaf ons een borg van 1000,- dollar, waarmee we eindelijk ons vliegticket konden boeken. Beetje jammer alleen dat Australië nog nooit heeft gehoord van last minute deals, tenzij je onder een deal verstaat dat je 10 keer zoveel betaald. De enige optie was de bus, en de verkoper raadde ons de nachtbus aan: het scheelde je de kosten van een nacht in een hostel en je kon je tijd verdoen met slapen. A la, prima.

Zo stapten we op donderdagavond om 18:00 in de bus. Deze ging tot Canberra, waar we om 23.00 zouden overstappen voor de overige 10 uur richting Melbourne. We hadden het ergste verwacht, want hoe goed kun je nu eigenlijk zittend slapen, maar we moesten toegeven dat het reuze meeviel. Er waren rijen vrij, dus we hadden beide 2 stoelen voor onszelf, en we hadden onze kussens meegenomen. De eerste drie uur vlogen voorbij met lezen, indutten, facebooken en muziek luisteren. Zo kon ik best nog 10 uur doorbrengen!
Toen was het tijd om over te stappen. Vol goede moed stonden we in de rij, totdat we onze stoelnummers hoorden; David zat op 13B en ik op 6D. Pardon?
Of we expliciet hadden aangegeven dat we samen wilden zitten. Hoor eens, we lopen een paar dagen daarvoor samen het boekingsbureau binnen. "Goedendag!" riepen we, "wij twee geliefden zouden graag een romantische busreis naar Melbourne willen boeken, compleet met stoelen náást elkaar. Ja, we weten hoe verrassend het kan zijn als we twintig meter van elkaar verwijderd zijn maar we dachten we doen eens gek; we boeken samen dus laten we voor de lol ook eens naast elkaar zitten." De buschauffeur kon er niet om lachen en herhaalde voor de duidelijkheid maar eens onze stoelnummers. Lekker dan. Redelijk slapen in een bus is mogelijk mits je natuurlijk niet naast een vreemde zit waarbij je steeds bang bent of je niet per ongeluk kwijlend op zijn schouder in slaap aan het vallen bent.
Hopeloos liet ik me in mijn stoel vallen tot er een flamboyante jongeman op mijn schouder tikte. "Hey doll, would you mind changing seats so I can sit with my buddy over here?" Tuurlijk, liever iemand blij dan niemand blij. Maar dat ging ik ook even proberen. Vastberaden liep ik helemaal naar achteren waar ik David vond naast een jongen die net zijn schoenen had uitgetrokken, aan de lucht te ruiken. Ik keek om me heen om mijn overtuiging te versterken en zei toen "Hey man! Would you like to sit far away from the toilet? It's a long ride you know, and you know how people get as soon as they wake up..." Dat leek hem een goede deal. Vijf minuten later vroeg ik me af of ik zelf een goede deal had gemaakt, zo vlak naast de wc-deur, maar ik zat in ieder geval naast mijn eigentje. David mompelde dat als iemand het ook maar waagde om in deze bus te poepen, hij de drol regelrecht terug in zijn gat zou draaien. Zo'n twee uur later, met mijn voeten in zijn nek en zijn lijf in een knuffelhoudgreep vroeg David zich af of hij de goede keuze had gemaakt, maar daar had ik niks mee te maken. Héérlijk lag ik.

Om 06:30 werden we verbazingwekkend uitgerust wakker, en enthousiast ook. Door ons preventieve research hadden we vandaag al een aantal kamers te bezoeken waar we de komende maanden in zouden wonen. Voor de komende paar dagen hadden we een kamer via Airbnb geboekt. Voor de leken: een nieuwe manier voor mensen met een extra kamer in huis om geld te verdienen door deze te verhuren. We konden zowaar om 8 uur 's ochtends al terecht, en waren blij verrast met de schone kamer en het vriendelijke koppel. Ze moesten eerlijk bekennen dat ze er iets niet bij hadden verteld: ze hadden een kat. (!!!!!!!!!)

We namen een douche, pakten onze tassen uit, ik pakte de kat op nam hem mee naat de kamer, fluisterde hem in dat hij voortaan van mij was, en de dag was pas net begonnen.

Vandaag begon de huizenjacht.

Geschreven door Roadmonkeys