Nattevingerwerk: onze reis is met geen beter woord te omschrijven. Op een leuke manier dan hoor, want hoewel we geen flauw idee hebben waar we mee bezig zijn, weten we toch pre-cies wat we aan het doen zijn. Volgt u nog?

Toen onze auto eenmaal weer klaar was voor vertrek, reden we vanuit onze tijdelijke werkplek Woy Woy terug naar Sydney. Het plan was om van daaruit door te rijden naar beneden, helemaal tot aan Melbourne. We besloten de lange route te nemen, deze liep namelijk langs de kust en had meerdere leuke plekjes tussendoor.

Onze eerste stop was Wollongong, een klein stadje met een goed aanbod aan restaurants, en vooral heel veel vegetarisch. Het weer was goed, en op vrijdag wilden we dan ook lekker niets doen op het strand. Er was zo'n 34 graden voorspeld, dus we reden de auto naar het strand en legden onze stranddoeken in de schaduw van een boom, waar de hete zonnestralen ons niet bereikten maar het koele briesje wel.
We zaten daar ongeveer een kwartier, allebei verdiept in ons boek, toen we beiden voor het eerst meemaakten wat een echte hittegolf was. Alsof er opeens een knopje werd omgeschakeld, stak er een gigantische wind op die brandde van de hitte. We dachten dat het iets tijdelijks was, maar toen het na tien minuten nog niet over was haastten we ons naar de auto. Hoewel deze de hele tijd in de zon had gestaan, en normaal gesproken een soort oven vormt, was de binnenkant dit keer nog koeler dan buiten. Toen ik op mijn telefoon keek bleek het 43 graden te zijn, en dat bleef het voorlopig ooit.
We parkeerden de auto op een schaduwplek en begaven ons weer richting strand. Als je ooit een opgieting hebt bijgewoond in de sauna, weet je precies hoe dit voelde, alleen was er niemand die ons een schijfje sinaasappel aanbood, en er werden ook geen ijsblokjes doorgegeven.
Sinds ons vertrek uit Nederland hadden David en ik een soort stilzwijgende overeenkomst om niet over hitte te klagen, aangezien dat precies is waarom we de winter wilden overslaan. Dus toen we die middag, verschuild achter een muurtje voor wat schaduw, op onze stranddoek zaten, ledematen ingetrokken uit angst voor contact met het brandende zand, het hoofd hangend tussen de knieeën, elkaar nat van het zweet bij bewustzijn proberend te houden, zei ik: "lekker he?" en David zei "heerlijk!"
De enige optie was om tot aan onze nek in de zee te blijven, en toen het rond 19:30 eigenlijk nog steeds te warm was om eruit te gaan, moesten we er vanwege onze lege maag toch echt aan geloven.
Toen we een uur later zwetend boven ons bord pasta hingen en nèt nog een glas met ijswater hadden besteld, verdween de warmte net zo snel als hij gekomen was. Van het een op het andere moment hadden we het zelfs fris. Later raakten we aan de praat met iemand die ons vertelde dat er in Perth een bosbrand was geweest, iets wat helaas al te vaak gebeurd in Australië, en dat daar de warmte vandaan kwam. Perth is ongeveer 4000 km van Wollongong verwijderd, dus het was een bijzonder iets. Na deze informatie zagen we de komende dagen zo'n iedere paar honderd kilometer een bord dat aangeeft hoeveel kans op bosbranden er op dat moment is. Deze loopt van 'average risk', 'high risk' tot 'very high risk' en 'extreme risk', geen van allen erg geruststellend dus.

De route naar Melbourne was een leuke, met onderweg parelwitte stranden, gigantische kliffen en dikbeboste stukken. Helaas kenmerkte de weg zich net als alle anderen in Australië door een belachelijke hoeveelheid roadkills langs de weg, gemiddeld ieder halfuur een kapotte kangaroo. Toen we dit probleem later met de Australische pompbediende besproken, stelde hij ons gerust met het feit dat de beesten redelijk zacht zijn, dus voor veel schade aan je auto hoef je niet bang te zijn. Het was toen dat ik begreep dat het hoge aantal vegetariërs in de Australische steden niet zozeer uit diervriendelijke overwegingen voortkwam, maar eerder uit de gezondheidshype die ook in Amsterdam heerst.
Hoe dan ook een goede ontwikkeling natuurlijk, maar het heeft er bijvoorbeeld nog altijd niet voor gezorgd dat alle eieren hier kooi-vrij zijn. Vreemd, zou je denken, want als er ergens de ruimte is om een kip een hele vierkante kilometer tot zijn beschikking te geven, is het hier wel. Qua sympathie kunnen ze nog wat leren.

Op 29 november kwamen we eindelijk aan in Melbourne. We waren net bezig een berichtje te tikken aan Jorrit, een vriend van ons die we door onze spontane planswijzigingen nu helaas niet zouden treffen in Sydney, toen hij ons een berichtje terugstuurde met de mededeling dat ook zijn plannen gewijzigd waren en hij de eerste week van zijn vakantie in Melbourne door ging brengen, dus dat kwam goed uit. Twee dagen later zouden we hem van het vliegveld halen, en dan kon de ellende beginnen.

Als de ware cultuursnuivers die we zijn, was het eerste dat David en ik bezochtend het Melbourne Museum. Oké, misschien dronken we eerst een cocktail en aten we wat aan het strand, maar daarna was dat toch het eerste wat we deden. We waren het er beide over eens dat het een van de leukste musea was waar we ooit zijn geweest (en nou poeh dan zijn er een hoop). Naast klassieke en moderne kunst, was het museum een mengelmoes van natuur, dieren, cultuur (voor zover Australie dat heeft) en, veruit het interessantste, er was een Aboriginal afdeling.
Het hele Aboriginal gebeuren is een gevoelig onderwerp in Australië. Hoewel inmiddels bijna iedereen weet dat de inname van het land door "de witte man" niet zo lang geleden op een afschuwelijke manier is gebeurd, wordt er nog in de geschiedenisboeken maar al te weinig aandacht besteed aan deze massamoorden. Pas de laatste jaren wordt de Aboriginalcultuur erkend, en dit is wat we ervan leerden:

Lang voordat het drama naar Australië kwam, was het land een ongerepte wildernis. Aboriginals leefden hier volgens hun eigen gewoonten, respecteerden het land en kenden haar gevaren en grillen door en door. Bezoekers van buitenaf waren niet ongewoon. Als teken van welkom ontving iedere buitenlander een soort ingegraveerde stok, deze diende als vorm van visa. Hiermee werd duidelijk gemaakt dat je welkom was, maar na verloop van tijd terug diende te keren en de stok weer in te leveren. Sinds heugenis ging deze regeling goed, totdat "De Witte Man" naar het land kwam en deze zichzelf niet bestempelde als bezoeker, maar als ontdekker. De engelsman in kwestie, John Batman genaamd, stapte van zijn rijkelijk versierde boot af, keek zijn ogen uit, en marcheerde naar de eerste de beste Aboriginalclan. De visa-stok, door de Aboriginals aangeboden als teken van welkom, werd weggewimpeld en in plaats daarvan ontving de clan een verzameling van "giften", erg cynistisch bleek later. Toen Batman een stuk van het eiland verkend had, voegde hij zich opnieuw bij de ietwat verwarde Aboriginalclan en rolde een stuk perkament uit. Deze "nota" hing tevens in het museum. Het las iets in de trant van:
"Hierbij verklaar ik, John Batman, mijzelf tot nieuw eigenaar van het stuk land vanaf de kust van het punt dat ik noem, totaan 4000 hecare naar het oosten, 4000 hectare naar beneden, en 4000 hectare naar het westen in ruil voor, ieder jaar, het volgende gift aan de huidige eigenaars:

• 20 dekens
• 10 scharen
• 30 paar schoenen
• 40 messen

In akkoord, tekent hierbij hoofd van de stam, genaamd Wlakan Mgnenan."
Je moet je voorstellen dat de clan in kwestie geen flauw idee had wat hen overkwam. Het hele idee van land opkopen was hen onbekend, noch hadden ze eerder westerse schrijftaal gezien. Bij het zien van de giften die ze ontvingen, en de pen die ze hierna in handen kregen gedrukt om het document te ondertekenen, moeten ze vreselijk verward zijn geweest. De krabbels van de stamhoofden, een soort kinderlijk geimproviseerde handtekening, laat zien dat deze mensen totaal geen idee hadden wat hen te wachten stond. Zodra het document dan ook getekend was, en hetzelfde zich verhaalde met andere stammen, begon de horror.
Steeds meer Europeanen kwamen naar het land om het nieuwe land van John Batman te creëren. Vrouwen werden verkracht, kinderen vermoord. Met de komst van De Witte Man kwamen ook allerlei Europese ziektes het land in waar de Aboriginals niet tegen bestand waren, en de ziektes namen ongeveer evenveel Aboriginal-levens als de kogels van de Europeanen. Tot op de dag van vandaag staan er meerdere kliffen bekend als The Massacre- of The blood Cliff, vernoemd naar de gebeurtenissen waarbij hele stammen bijeengedreven werden om vervolgens over de rand geduwd te worden.
De dag waarop de overname compleet was, wordt ieder jaar gevierd als Australia Day. Je kunt begrijpen dat het voor de overgebleven Aboriginals, die het Invation Day noemen, een bittere dag is.
Door overduidelijke redenen leefden de overgebleven Aboriginals en de nieuwe bewoners ver om elkaar heen. Waar de westerse bewoners zich steeds verder ontwikkelden en de Aboriginals daarmee niet betrokken werden, distantieerden deze zich steeds meer. Ze kregen geen educatie en werden onderdrukt, wat een waslijst van geweld en misdaad opleverde, waar ze nog altijd scheef voor worden aangekeken.
Hoewel het hele gebeuren middeleeuws in de oren klinkt, is het nog geen 200 jaar geleden gebeurd. Ongelofelijk bijvoorbeeld dat ze pas in 1967(!!) stemrecht kregen. Het museum hing dan ook vol met verhalen van opa's en oma's, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Een vrouw van 34 vertelt dat positiviteit haar erbij helpt om tegenwoordig vrolijk "doei!" te roepen wanneer een cassière haar weigert aan te kijken en het wisselgeld op de toonbank legt in plaats van het haar aan te geven.
Je kunt begrijpen, met plaatsvervangende schaamte liepen we de afdeling uit. Om de sfeer nog een beetje goed te houden keken we naar de grootste spin ter wereld, discussieerden we hoe groot een slang moest zijn om je op te kunnen eten en kregen we de kriebels van alle opgezette dieren.

Twee dagen later was het tijd om onze grote vriend van het vliegveld te halen. Jorrit is een trotse brabo, en als je hem ontmoet houd je direct van hem. Hij vindt dingen bijvoorbeeld niet leuk, maar hij "gaat er helemaal heerly op". Op sparkling water bijvoorbeeld, of vodka-cocoswater. Vrouwen die shag roken niet hoor, daar gaat hij dan weer heel erg slecht op. Hij heeft ook wel eens een nieuw filmgadget, en wanneer het apparaat in kwestie van groot formaat is, is het "een dikke thunder unit". Een man naar ons hart dus.
Jorrit's succesvolle filmbedrijf Ubercut maakt aftermovies en videoclips voor verschillende feesten en DJ's, en dus was zijn eerste vraag direct of we diezelfde week meewilden naar het festival Stereosonic. We zijn de beroerdste niet, dus nouja vooruit dan maar!

Na drie dagen stad verkennen en vooral heel veel sushi eten was het zover, tijd voor stereosonic. De reden van ons welkom was Olivier Heldens, een van de meest succesvolle Nederlandse DJ's van het moment. We kennen er niet veel persoonlijk, maar durven met recht te zeggen dat het waarschijnlijk de liefste jongen is die je in hetzelfde genre zult vinden. Hoewel er tienduizenden mensen tegelijk zijn naam staan te roepen wanneer hij draait, krijg je gewoon een nuchter hollands "hoi! Ik ben Olivier." wanneer je hem ontmoet. In de kleedkamer was het dan ook dolle pret. De beste man drinkt niet graag alcohol, dus daar wisten vooral Jorrit en ik wel raad mee. Mijn taak was het om met alle vloeistoffen tot onze beschikking een drinkbaar iets te maken, en dat is eigenlijk nooit een heel goed idee, maar dat beseften we later pas.
Na een aantal uur backstage was het showtime, Ollie thunderde het podium op en knalde twee uur lang de speakers tot het gaatje. Veel tijd om ervan na te genieten had hij niet, want voor een optreden diezelfde avond vloog hij direct door naar Perth. Jorrit, David en ik bleven over. Oja, en de vodka natuurlijk.
Na nog een aantal magische creaties van yours truly en vooral een hele hoop gegeit in de backstage, moesten we onszelf er even aan herrineren dat er ook nog een festival gaande was. We keken mee met nog een optreden van Headhunterz, en zo snel als het licht was het festival alweer op zijn einde. Toen kon de lol eigenlijk pas echt beginnen, want eenmaal terug in de backstage vond iedereen elkaar weer terug, en was de vodka-vanalles goed bevallen. De kreten van Jorrits "TUUURN UP!" waren al meters ver van de coulissen te horen, en eenmaal in de taxibus terug naar het hotel begon de afterparty al half. De taxibus deelden we met nog wat andere mensen die we niet kennen, maar Jorrit zorgde voorin dat de sfeer er niet minder om werd. "DO YOU KNOW LEKKER-GOINGS? THIS IS IT!" Schreeuwde hij meerdere malen, waarna hij de volumeknop van de radio op 1000 gooide. "IF THE PARTY IS TURNED UP, YOU MUST END UP COMPLETELY TURNT" was het volgende salvo en "OKAY EVERYBODY SAY HEERLY-GOINGS-HEERLY-GOINGS" zorgde daarna bij iedereen in de bus voor de slappe lach.

Een uur later strompelden we met z'n drieeën Jorrit's hotelkamer in. Na toch wel snel besloten we hebben dat rijden niet zo'n optie was, hadden David en ik precies een tweezitsbank en een stokje grond tot onze beschikking. De muziek werd hard gezet, de biertjes die we mee hadden gesnaaid uit de tas gehaald, en de afterchillings kon beginnen. Ik verging van de honger, dus ging nog even langs de subway voordat ik de kussens uit de auto pakte en me terug naar boven begaf, klaar voor de gezelligheid.
De muziek hoorde ik toen ik buiten stond, maar toen de deur openging was het verdacht stil. Eenmaal verder in het appartement zag ik Jorrit in zijn boxer half in het bed liggen, en David had in wat zo'n 15minuten tijd moet zijn geweest al een klein kwijlvlekje op het tapijt geproduceerd. TUUUUUURN UP! Dacht ik, terwijl ik de muziek uitzette en opgekruld op de kleine bank in slaap viel.



OVERMORGEN DEEL II VAN DIT ONGELOFELIJK SPANNENDE VERHAAL

Geschreven door Roadmonkeys