Aloha!

De laatste keer dat we elkaar spraken hadden we net ons nieuwe mobiele huis gekocht, dus laten we daar beginnen.

Nadat het hele registratiegebeuren achter de boeg was, begaven we ons richting bouwmarkt. Bepakt met planken, schroeven, balken en een zaag stonden we tien minuten later bij de auto. "Eh, waar gaan we eigenlijk bouwen?". Een goede vraag. Een dag eerder hadden we een van de vele 'national parks' die australie te bieden heeft, bezocht, en door de rust en het prachtige uitzicht besloten we de uitkijkpost daarvan om te dopen tot onze nieuwe werkplek.

Na drie dagen zagen, timmeren, op en neer naar de winkel omdat we weer iets waren vergeten, was ons paleis klaar. Een keurig slaapplatform bestaande uit maar liefst drie delen, zodat we indien nodig nog passagiers konden meenemen.
Het paleis was klaar, maar omdat we nog dingen als het opblaasmatras en kussens moesten kopen, sliepen we nog twee laatste nachtjes in een hostel in Noord Sydney, en het was na dat eerste nachtje slapen dat het een bijzondere dag zou worden.

De woensdag begon als iedere andere dag, ik werd vroeg wakker omdat ik moest plassen, zei sorry tegen david voor de gebruikelijke elleboog in zijn gezicht terwijl ik naar de wc strompelde. Toen ik in mijn enthousiasme terugplofte op het bed en david daarmee per ongeluk een knietje in zijn kruis gaf, schoot hij met een ruik overeind. "Je bent wakker!" zei ik, "GEFELICITEEEERD!". Nadat hij bekomen was van de pijn door mijn dagelijkse ochtend-klunzigheid besefte ook hij zich dat het 28 oktober was, en dat we het dus alweer twee jaar met elkaar uithielden.

Hoewel de deal was dat we geen cadeaus zouden doen, moest ik 's avonds mijn mooie pakkie aan omdat we 'ergens' heen gingen. Eenmaal aangekomen bij locatie legden we ons hoofd in onze nek om onze eetgelegenheid te bekijken, deze bevond zich op 300 meter hoogte. Het restaurant was wat je noemt 360-dining, een rond platform dat ieder uur een volledig rondje om zijn as draait, zodat je tijdens het eten de hele stad te zien krijgt. We kregen een tafel toegewezen, gingen zitten, bestelden een bubbeltje en terwijl we het uitzicht aan het waarderen waren lukte het me niet een zachte "oef" te onderdrukken. "Ja, nice he?" zei david, maar in feite was ik mijn 360-misselijk aan het negeren. Hoewel de snelheid van het platform niet gigantisch was, zag je duidelijk dat alles om je heen bewoog. Gelukkig had ik er na 2 glazen bubbels geen erg meer in en konden we rustig blijven zitten. Het diner bestond onder andere uit asperges met gepocheerd ei en parmazan, gnocchi met beurre blanc en barramundi met druivencompote. Het dessert hebben we overgeslagen onder het mom van "nee hoor mevrouw we zitten vreselijk vol van die kleine gerechtjes" wat in backpackerstaal betekent "we leven de komende twee weken op crackers met kaas" maaaaar: het was wél gezellig!

Door ons nieuwe ritme begonnen we rond 22u alweer te knikkebollen, dus begaven we ons richting balie om af te rekenen. Tot onze grote verbazing echter, hoefden we helemaal niets af te rekenen. Degene die voor ons had gereserveerd, had alles betaald. Dat moest een fout zijn uiteraard, dus je kan op dat moment 2 dingen doen.
1: je bent in een familierestaurant, waar je ziet dat mensen keihard werken en het geld hard nodig hebben: je zegt dat het een fout is en betaalt.
2: je bent in het sterrenrestaurant van de grootste shoppingcentres door australie: ze bekijken het maar.
Na een korte blik gewisseld te hebben en "ach nou wat aaaardig we zullen even kijken wie dat is" begaven we ons gauw in de lift, we hoorden de serveerster nog tegen de receptionist zeggen "They have no idea who.." En de liftdeuren sloten zich. HA! geen droog brood de komende weken! We gaven elkaar een high five, en hoewel ik nog steeds met een stomme grijs op mijn gezicht stond, verdween die van David snel...
"Nee he..." zei hij, "ik heb je moeder vanochtend verteld dat we hierheen gingen". Juist, die bijdehante moeder van mij. We besloten eens te bellen, en zodra we "HA-HA!" aan de andere kant van de lijn hoorden wisten we wie de stiekemerd was. Een hele lieve verrassing, hadden we nu maar dessert genomen!
David stuurt De Schoonmoeder tot op de dag van vandaag voordat we ergens heengaan even een berichtje, want je weet nooit.

Twee dagen later was het dan echt tijd om ons nieuwe onderkomen uit te testen. We zaten nog altijd in Sydney, want Alex en Lisa kwamen ons bijna opzoeken vanuit De Lage Landen, dus officiele campingsites konden we vergeten. Aan prachtige baaitjes echter geen gebrek, en ondanks het overnachtinsverbod stonden al deze plekken bomvol met wat overduidelijk backpackersauto's waren. 's avonds gingen we meestal nog even ergens iets drinken voordat we de auto indoken, en het was op donderdag 5 november dat we met een sip gezicht boven ons kopje thee hingen. Sydney was duur, het geld ging hard en we konden nog niet weg. We waren net van plan te googelen op "how much money is your kidney worth and can you live with just one", toen daar opeens de telefoon overging. Een van David's vriendinnen die ook in Australie was, werkte het aankomende weekend op een festival en ze zochten nog mensen. De briefing was alleen wel diezelfde avond, over anderhalf uur om precies te zijn, dus dat verklaarde waarom we tien minuten later via de rotonde op de verkeerde weghelft eindigden.

Eenmaal veilig aangekomen op locatie, doorliepen we de briefing en ontmoetten we de crew met wie we uiteindelijk een waanzinnig weekend hebben gehad. Het bedrijf werd gerund door twee dudes, Ed en Sam, die zelf uit Nieuw Zeeland kwamen maar het bedrijf waren gestart in Amsterdam. Kort uitgelegd regelden ze betaalmanieren voor op festivals, via een polsbandje danwel een pasje. Hoewel het onze eerste kennismaking met het systeem was, werd onze rol op het festival die van troubleshooter; wij stuurden mensen aan. Goed, als zij dachten dat wij dat konden, dan konden wij dat vast.

Het festival heette "Food & Wine festival", toch wel redelijk in ons straatje, en liep van vrijdagochtend tot zondagavond. Omdat de eerste dag even wennen zou zijn voor iedereen, moesten we die vrijdag om 07:30 aanwezig zijn. Nu zijn er een aantal dingen die je moet begrijpen. Door het gebrek aan sanitaire faciliteiten in onze automobiel, liepen we iedere ochtend vastberaden en met opgeheven hoofd een willekeurig hostel in en douchten ons daar. Die recepties zijn echter vanaf 08:00 pas open. Wij moesten 06:00 opstaan. Het was 16 graden met regen. De enige douches waren de ijskoude buitendouches op het strand. Tel dit allemaal bij elkaar op, en wákker dat we waren! Man man man.

Het weekend begon direct goed. We kregen tot ons grote plezier een walkie talkie waarin we dingen als "beau to david" en "copy that" mochten zeggen, en per dag bovenop ons werkloon 30 dollar om uit te geven aan alle lekkere eet- en drinkstalletjes. Onze rol was het helpen van de verkopers van deze stalletjes, en op een paar chagrijnen na hielden we er allemaal nieuwe vrienden op na, en werden we volgestouwd met crepes, stink-kaas, gegrilde zalm, cupcakes en soft shell crab. Het werk was leuk, de mensen waren leuk, ons team was leuk en het festival was leuk. We werkten iedere dag van 08:00-22:00, door het heen en weer rennen op het festival terrein waren we iedere avond kapot, maar ontzettend voldaan.
Zondag was de laatste dag, en naast het feit dat we zouden afsluiten met een grote chillsessie, was die namiddag de eerste keer dat we alcohol mochten drinken. Rond 14:00 werd ik door mijn manager meegesleurd om butter vodka te gaan proeven, waarvan weer een andere manager stiekem een foto maakte en in de whatsappgroep gooide. Toen was het zijn beurt om meegesleurd te worden naar koffielikeur, David kreeg een cocktail in zijn handen geduwd en het einde van het festival was bijna nabij. Onder het team was ook een wedstrijd gaande: wie kreeg er na afloop van zijn verkopers het meeste "afvaldrank" (flessen die al open waren om te proeven, dus die ze niet meer meenamen), te collecteren.
Een fles wijn was 1 punt, en tot nog toe was 6 punten het maximum. Na een paar rondjes langs mijn favoriete verkopers, lukte het me om 41 flessen wijn te collecteren, en daarmee ging de afsluiting met ons team van start.
We sprongen in een taxi richting appartement van één van de teamleden en hadden daar onze eigen wijnproeverij tot diep in de nacht.

Met het slapen in de auto hadden we de smaak inmiddels flink te pakken. Rond 07:00 werden we 's ochtends wakker omdat het te heet werd in de auto. We gooiden de deuren open, aten een banaan en wat weetabix met wat melk uit onze burgerlijke koelbox, deden oefeningen op het strand en doken daarna de zee in voor een ochtendduik. Om 8 uur 's ochtends waren we dan getraind, opgefrist, en klaar voor de dag, een unicum in ons bestaan. Tevens bewijst het de theorie die ik mijn docenten op het vwo voorlegde als ik 's winters de ochtendles had gemist: "als het donker en koud is, hoort een mens niet op te staan. Als het hier ooit om 6 uur 's ochtends warm zal zijn, lukt het me prima." Voila.

Inmiddels was het alweer 15 november, één dag voordat we weer eens in een normaal bed zouden slapen in het huisje dat we drie nachten met alex en lisa zouden huren. We hadden ons de week ervoor ingeschreven bij een promotiebureau, het werk dat we allebei thuis ook wel eens deden, en daar kregen we nu ook een belletje van. We hadden de hele aankomende week werk, en moesten de volgende ochtend naar de briefing. Zo gezegd zo gedaan, dit keer een iets minder leuke klus, maar geld is geld! We zaten weer gebakken.
De volgende ochtend om 11:00 was de briefing voldaan en konden we opweg naar ons tijdelijke huis. Eenmaal op de oprit kwamen de malloten ons tegemoet en zoals het beste vrienden betaamt, begroetten we elkaar met gekrijs, op en neer gespring en "oh my god we zitten samen in sydney". David en Alex lieten zelfs nog even een traan van de emotie, en we trokken ons terug in de nieuwe casa om met elkaar te bespreken hoe ongelofelijk het tegenwoordig is hoe snel je aan de andere kant van de wereld zit, ja toch meid.

Eenieder die het stel Haverkamp-Rijkschroeff kent weet dat het niet anders kon dan dat we een volle planning hadden. De eerste avond gingen we uit met Ivka, de manager van LAM, Leon And Michael, twee jongens die samen draaien (disk-jockey'en voor de zwart wit generatie) en die we later dat weekend zouden meeten.
Ivka nam ons mee naar een italiaans restaurant, waar we niets mochten betalen. Daarna deden we een rondje in het casino en vervolgens nam ze ons mee naar nachtclub Marquee, waar LAM een vaste avond draaiden, en waar we wederom niets mochten betalen. Uitgaan in Sydney zit een beetje tussen de Jimmy Woo en een Engelse pub in: het lijkt een regel te zijn dat minder kleding altijd beter is, en hoewel dat betekent dat je bilnaad wellicht over de dansvloer heen sleept, je loopt nog altijd met een grote bravado rond in de hoop dat een groep engerds je vraagt om bij hun tafel te komen zitten.
Met onze groep hadden we het ellendig gezellig, Alex en David waren als twee ontdeugende kleuters over weetikveelwat aan het giechelen, links van ons vond een hooggeblondeerd meisje het nodig haar kont ten alle tijden hoger te begeven dan haar hoofd en aan de andere kant werden drie indische kleine mannetjes opgetild door een reuzachtige vrouw. Het was een bijzondere avond.

De kater viel de volgende dag hartstikke mee. Na wat rond te struinen in de stad spraken we die avond af met een collega van alex die in de australische apple store werkte. We dineerden, kletsten wat en gingen nog wat drinken in een barretje. Toen door de jetlag iemand midden in het cafe in slaap viel, ik zal geen namen noemen LISA leek het ons een goed moment om naar huis te gaan en onze krachten te sparen voor onze laatste avond, die we met het DJ duo zouden doorbrengen.

De laatste dag in het huis begon met de gebruikelijke dingen: alex maakte ons wakker in zijn onderbroek, david en alex deden een wedstrijd over-het-wasrek-heenspringen en lisa en ik gingen david zijn kapsel mooimaken met een stijltang. Wat? Ja. Dus.
We spraken die namiddag wederom af bij het casino en de nachtclub, en begonnen met een drankje op het dakterras. Met zowel Michael als Leon klikte het direct, en wederom mochten we niets betalen. Als je het probeerde kreeg je zelfs een blik waar je bang van werd. Ze namen ons mee naar een Chinees restaurant onder de nachtclub, waar ze veel te veel eten bestelde, Lisa een krijs gaf omdat ze om bevestiging kwamen vragen voor de nog levende vis die we opgediend zouden krijgen, en waar we een paar uur later na veel gelach voldaan achterover leunden.
De avond was nog niet gedaan! Hoewel Lisa, Ivka en ik samen op vrijdagvond sterk genoeg stonden om te voorkomen dat David en Alex gingen gokken, waren de jongens met Michael erbij nu in de meerderheid.
Hoofdschuddend stonden we als drie moeders achter onze mannen, denkend aan de dollars waarmee we ook onze kont hadden kunnen afgeven bij gebrek aan wc-papier.
Het spel werd blackjack, Michael zette in met 100 of 200 dollar, maar ook David en Alex deden goed hun best met hun chippies van 10.
Het was dat moment dat ik daar zat te kijken naar mijnheer Rubens, de ijsblokjes tinkelend in mijn glas vodka-cranberry, dat ik me de tekst herrinerde "a man can be king under his queen's control". Als we dan toch met geld aan het smijten waren, kon ik er maar beter voor zorgen dat we er iets aan overhielden. En dus pakte ik iedere keer dat ik david een kus gaf een aantal chipjes weg, en wisselde zodra hij dacht dat hij blut was de ingepikte chippies om voor toch weer 190 dollar. Hoera!

Dat was alweer het einde van de alex-en-lisa-show. De volgende ochtend reden we nog even naar het strand, maakten Alex gelukkig met een kangarooburger en toen moesten we ze alweer afzetten bij het station. Het was 16:30, en omdat wij de volgende ochtend om 06:00 moesten beginnen in een gehucht dat Woy Woy heet, reden we daar diezelfde avond vast anderhalf uur heen.
We reden nét het dorp in, toen de auto ermee ophield. Starten was geen optie meer, en met hulp van wat sterke WoyWoyaanse mannen wisten we de auto langs de kant te zetten om zo de wegenwacht te bellen. We waren echter nog geen lid, dus voordat er iemand kon komen moesten we ons eerst aanmelden. Natuurlijk waren we na onze vorige creditcard transactie vergeten weer aan te vullen, dus moest hulp in worden geschakeld van De Schoonmoeder uit Breukelen. Ook bij deze schoonmoeder de vraag of deze transactie een doorlopende is.
Afin, na het administratieve geneuzel kwam er dan eindelijk hulp. Het nieuws was helaas minder goed; de alternator was stuk. "Ooooh, de alternator" zeiden we allebei niet, want we hebben natuurlijk het verstand van een baksteen wat auto's betreft. Het kwam erop neer dat deze grap ons 550 dollar ging kosten. Het ding was 3 maanden geleden vervangen door een garage in Sydney, maar aangezien het daarnaartoe slepen geen optie was en de garage in feite een stelletje balzakken waren, ging het er niet op lijken dat we ook maar iets terugkregen.
De auto werd verslepen naar een K-mart garage, die tenminste door het hele land zitten (wel zo handig) en ons liefdesvehicel rijdt weer als een tierelier.

De plannen voor de komende tijd zijn uiteraard weer iets gewijzigd, daarover heel snel meer. Voor nu, weltrusten en slaap lekker!

Geschreven door Roadmonkeys