We varen naar La Ciotat, een leuke plaats, dat weten we nog van 2015 en 2016. Er is weinig wind, meestentijds nog geen 5 knopen. De kunst is de 10 mijl die te gaan zijn, te blijven zeilen. De boot stuurt zichzelf, soms moeten de zeilen wat bijgesteld worden. Kalmpjes glijden we door het bijna rimpelloze water. Ik "stuur" de hele tijd en kan zelfs naar binnen voor brood, drinken, etc. zonder dat er iemand oplet. Als we aankomen, roep ik op en krijg te horen dat de haven vol ligt. Huh? Gelukkig is er een havenmeester (door mij uitbundig bedankt) in een bootje die wat verder nadenkt en krijgen we toch een plaats. De mooiste van de haven, want buitenop, met uitzicht én een beetje wind. Hard nodig, het is bloedheet. We hebben aardige jonge Zwitserse buren met een rustige baby en een kindje van 4 jaar. We lopen wat rond in La Ciotat, drinken ergens aan de kade een biertje en gaan bij Office In eten. Geweldig menu gourmande, enorme porties en super lekker. (Te) vol gegeten gaan we aan boord uitbuiken en proberen in de hitte te slapen.
Geschreven door Oliminzuiditalie.reisblog