De zee is vlak, net als het land waar we langs varen. Heel ver weg zien we de tempel van Selinunte. Vergeten om er vlak langs te navigeren. Daarvan foto's nemen gaat nu dus niet, helaas. Tijdens het varen verandert de stroom tegen in die van MEE, we gaan zelfs een tijdje 6,5 knoop, wauw. We komen in recordtijd aan bij Mazara del Vallo, één van de grootste vissershavens van Italië. We worden bij de steigers van Adina door een norse havenmeester geholpen met afmeren. We hebben een prachtplek met vrij uitzicht en een lekker windje uit het zuiden. Hard nodig, er is een hittegolf van een paar dagen. De grote trawlers waar we uitzicht op hebben stinken niet en het havenwater is niet vervuild. Heel wat anders dan vele andere vissershavens. We bekijken de mooie plaats met historisch centrum en een kashba (nauwe straatjes met keramiek versierd). We zien in een museum een beeld dat vissers in 1998 zo'n 25 mijl uit de Tunesische kust in hun netten hebben "gevangen": een Griekse sater die danst. Het beeld stamt uit de 4e eeuw voor Christus. Eerst vonden ze een been, later de romp. Bijzonder, het idee dat de zeebodem vol met van die schatten ligt. In een ander museumpje, waar je zo binnen kunt lopen, zien we een échte Botero (één van mijn lievelingskunstenaars). We gaan uit eten en het is lekker. Als we bij de boot aankomen moeten we de lijnen veranderen, de boot ligt helemaal scheef met dank aan die chagrijnige havenmeester. De mooringlijnen zijn hier niet in orde en de boel ligt onder ons schip gekruist, pffff. Dan eindelijk douchen en lekker slapen.
Geschreven door Oliminzuiditalie.reisblog