We starten rustig op vandaag. Op de een of andere manier lijken we wel altijd als eerste van alle gasten te gaan ontbijten. Zijn wij nou zo vroeg of de rest heel laat? We weten het niet.

Na het ontbijt gaan we nog even relaxen aan het strand. Het is weer bloedheet en duiken als we gesetteld zijn meteen de zee in. Ik maak nog wat foto’s van de golven. Het water is echt prachtig hier!

Rond 11 uur gaan we naar de beach club. De voorbeschouwing van de race staat al aan op het grote scherm. Top! Zo leuk om alle oranjefans te zien op de tribunes van Zandvoort. Bij ons in de beach club komen ook steeds meer Nederlanders zitten. We kunnen ze er makkelijk uitpikken.

De race begint. Een goede start voor Max! De Nederlanders klappen en juichen. Later in de race blijken er ook een paar Engelsen mee te kijken. Als Perez door Hamilton wordt ingehaald, begint een Engelsman man enthousiast te klappen. Wij Nederlanders kijken verbaast zijn kant op en ik roep afkeurend: no! We moeten er allemaal wel om lachen.

Als Max Hamilton meteen na de start weer inhaalt, beginnen we hard te juichen. De Engelsman wordt steeds stiller. Max wint de race! Super!

We gaan weer terug naar onze strandbedjes en relaxen nog een beetje onder de parasol. Af en toe duiken we de zee in om af te koelen.

Als we weer bij het hotel komen, kom ik erachter dat ik wel heel erg verbrand ben op m’n buik en m’n bovenbeen. Oeps!

We besluiten om te gaan eten bij Odjó d’ Água. Voor de vakantie heb ik van Sophie gehoord dat dit een romantische plek is om te gaan eten, omdat het terras aan de zee ligt. We zijn heel benieuwd en lopen naar het restaurant.

Het is een hele mooie plek! Er zijn twee terrassen. Wij gaan boven zitten en kijken uit over het water en de rest van het restaurant. We bestellen een broodje vooraf en genieten van de mooie plek. Bram stelt voor om een foto te maken als het eten er is. Gezien de mooie plek, stem ik ermee in.

Het eten wordt gebracht. Bram vraagt of de dame een foto van ons wil maken. Ik probeer de helderheid van m’n telefoon wat omhoog te doen, zodat ze het beter kan zien. Het lukt niet helemaal. Op dat moment heb ik niet in de gaten dat Bram een ring uit zijn zak haalt. Hij gaat op zijn knie, vertelt dat hij heel veel van me houdt en vraagt of ik met hem wil trouwen. Ik zeg geloof ik wel drie keer” ja” en ben een beetje in shock. Ik had het niet verwacht. Daarna kan ik alleen maar lachen en pas vijf minuten later komen de tranen. Wauw!

Ik krijg m’n spaghetti van enthousiasme helemaal niet op. Bram is opgelucht en super blij lopen we terug naar de hoofdstraat. Op een terrasje proosten we op het aanzoek. Een dag om nooit te vergeten!

Geschreven door Michelles.reisdagboek