Vanmorgen begon de dag in de lobby van het hotel. Dat is de enige plek in het hotel waar we gratis WiFi hebben, want op onze kamer kost het $9,95 per dag. Zo vaak zijn we niet op onze kamer, dus dat vinden we het geld ook niet waard. We zochten even contact met het thuisfront en gingen daarna op weg naar Junior’s restaurant voor een ontbijtje. Het was nóg drukker dan gisteren, dus er was een wachtrij. De vrouw aan de balie waarschuwde ons dat we ongeveer 20 minuten zouden moeten wachten op een tafel. We hadden geen haast, dus we konden wel even wachten. De vrouw vroeg wat onze naam was, zodat ze ons kon roepen op het moment dat er een tafel vrij was. Bram lachte, omdat zijn naam door de meeste Amerikanen niet is uit te spreken en zei uiteindelijk: Baker. Na 10 minuten wachten, verder we geroepen. Bram bestelde French Toast (wentelteefjes) en ik bestelde een omelet met ham en kaas. Net als gisteren was het veel, maar wel lekker. We hadden weer een dammetje voor de rest van de dag.

Na het ontbijt gingen we naar Rockefeller Centre. Dit vonden we eigenlijk niet heel interessant. Er stonden een aantal hele hoge gebouwen en vlaggen van alle landen. Verder waren er een aantal winkeltjes. We zijn even de LEGO store ingegaan. In de LEGO store zagen we super leuke Lego pakketten die we zelf ook wel hadden willen hebben als kind, zoals een achtbaan. Er stonden in de winkel ook allerlei Lego bouwwerken. Mooi gemaakt!

Na Rockefeller Centre gingen we naar de 9/11 Memorial. We moesten met de metro in de richting van het World Trade Centre. De 9/11 Memorial was makkelijk te vinden en dichtbij de metrohalte. Er stonden veel mensen omheen, dus het was ook niet te missen. De Memorial is erg groot en diep. De watervallen aan de zijkanten vonden we wel mooi gemaakt. Verder was het niet iets waar we ons uren konden vermaken. Nadat we wat foto’s hadden genomen, besloten we om door te lopen naar de haven. We zagen allerlei soorten bootjes en grote schepen voorbij gaan. Sommige schepen hadden heel veel mensen aan boord. Ineens snapten we ook waarom, want in de verte zagen we het Vrijheidsbeeld staan. Die waren we eigenlijk een beetje vergeten! We besloten om langs het water te lopen, in de richting van het Vrijheidsbeeld. Deze weg langs het water bleek een populaire route voor hardlopers, want we werden om de haverklap ingehaald. Na een tijdje te hebben gelopen, kwamen we langs Pier 11. Dit is de opstapplaats voor een boot naar het Vrijheidsbeeld. De rij was enorm. We denken dat er misschien wel 500 mensen in de rij stonden om met de boot mee te gaan. Er liepen allerlei verkopers rond die ons een boottrip probeerden aan te smeren, maar wij hadden niet zoveel zin om zo lang in de rij te staan. We vonden het prima om het Vrijheidsbeeld vanaf een afstand te bekijken.

De volgende stop was the Highline. Dit is een oud treinspoor, omgetoverd tot een park. Een man op straat had dit aan ons aanbevolen, dus we besloten een kijkje te nemen. Eenmaal bij the Highline was het niet helemaal duidelijk waar de ingang was. Er waren allerlei werkzaamheden aan gebouwen eromheen en uiteindelijk liepen we onnodig een rondje om het blok heen om de ingang te vinden. We moesten een aantal trappen omhoog en vonden daarna het treinspoor. Het concept was leuk: je kon over het oude treinspoor lopen en aan beide kanten van het spoor waren allerlei planten en bomen geplant. Zo liep je eigenlijk door een soort parkje midden in de stad. Maar het was zo druk, dat je meer mensen zag dan planten en bomen. Het was een smalle, rechte lijn, waardoor je in een rijtje achter elkaar aan moest lopen. Ik hou er helemaal niet van om een hele tijd achter mensen aan te lopen, want het tempo is me meestal te langzaam. Hierdoor was ik het al snel zat. Bram vond dat ik niet zo moest mopperen. Daar had hij wel gelijk in. Uiteindelijk gingen we er voor het einde van het spoor uit en zochten we een metrostation om terug te gaan naar het hotel.

Eenmaal bij het hotel aangekomen, gingen we even in de lobby zitten. We waren moe en hadden eigenlijk geen zin meer om weg te gaan. We hadden veel gelopen en gezien, dus we besloten bij hotel te blijven. We moesten nog wel wat eten. Op onze kamer lag een menukaart. Het leek ons wel eens leuk om roomservice te bestellen. Bram deed een poging via de telefoon van het hotel. Het nummer was niet meer in gebruik. Bram ging naar de balie van het hotel en vroeg aan de vrouw of we een pizza van de kaart konden bestellen. De vrouw vertelde dat ze inmiddels niet meer met dat restaurant samenwerkten. Vandaar dat het nummer het ook niet deed. We konden wel via een ander restaurant pizza laten bezorgen. We bestelden een grote pizza met peperoni en ham. De pizza zou binnen 40 minuten worden bezorgd en de vrouw van de balie zou even naar onze kamer bellen als de pizza er was. Uiteindelijk kregen we na 30 minuten een belletje. Beneden in de lobby zat de man te wachten met de pizza. Ik gaf hem het geld en ging weer naar boven met de pizza. Best grappig om een keer op de kamer te eten. Ook een stuk goedkoper dan de voorgaande etentjes in de restaurants.

Geschreven door Michelles.reisdagboek