Vandaag was geen goede dag… Daar waar ik
Gister dacht dat het een rotdag was, liep deze nog beroerder. Bij het opstaan alles goed; lekker geslapen, privé yogales, ontbijt… en het plan om daarna eerst naar de tempel in de buurt te gaan en dan zou ik naar zee gaan. Daar wilde ik weer lekker vis eten voor de lunch!

Mijn gastheer ging met me mee naar de tempel, dus hij ging de auto van zijn vriend weer halen die naast zijn terrein geparkeerd stond. Dus ik wachtte netjes bij de poort. Toen kwam de hond die gister ietwat onvriendelijk deed weer aanlopen. Ik was op mijn hoede, maar hij leek nieuwsgierig en gromde niet. Ik deed niks, maar hij kwam steeds stukje dichterbij. Toen hij naar me stond liet ik hem mijn hand snuffelen. En toen bleef hij vlakbij mijn hand. Dus toen dacht ik dat hij aangehaald wilde worden… niet dus… hap…

Hij liet gelukkig snel los, maar wel een flinke wond in mijn middelvinger. Hersens aan!! Oké, ik moet naar ziekenhuis en ik moet zorgen dat ik precies weet welke vaccinaties ik heb. Bij het zetten van de vaccinaties voor deze reis had ik nog gevraagd of ik het gele boekje mee moest nemen; nee dat hoefde niet. Nou.. lekker dan.

Dus even rekenen, het is 11 uur, dan is het half zeven in Nederland. Sorry Evert Jan, ik ga je wakker bellen. Maar die nam niet op. Ondertussen was de gastheer/yogaleraar ook flink geschrokken. Ik heb meteen mijn ontsmettingsmiddel gehaald op mijn kamer en erop gegooid. Daarna snel in de auto gestapt. Gelukkig had een vriend van hem dit laatst ook gehad, en hij wist precies bij welk ziekenhuis ze mij konden helpen.

In de auto blijven bellen, bellen, bellen… niks. Uiteindelijk Kathelijn gebeld, omdat ik hoopte dat die wakker was. Niet dus, maar ze nam gelukkig wel op. Ik moest het noodnummer van de VGZ bellen, maar op de een of andere manier werkte dat dus niet. Ik kon niet bellen. Toen heeft zij gebeld en oh wat deden ze moeilijk. Ik moest echt bellen, ze hadden geen what’s app, maar wel Skype. Nou dat had ik al zo lang niet gebruikt dat ik niet alleen uitgelogd was, maar ook vergrendeld. Geen oplossing dus. Kathelijn weer bellen; dan zouden ze mij mailen en wat vragen stellen zodat ze mij konden helpen.

Ondertussen kon ik Evert Jan kan nog steeds niet te pakken krijgen, dus toen maar besloten om IJsbrand of Allard te bellen met het verzoek om papa wakker te gaan maken. De eerste nam niet op, maar de tweede gelukkig wel. “Waarom bel jij mij…?” “Kun je je vader wakker maken hij moet nu iets voor mij uitzoeken.” “Waarom?” “Omdat ik gebeten ben door een hond in Sri Lanka en ik moet weten welke vaccinaties ik heb gehad voor hondsdolheid.” “Oké…”

Dus paar minuten later belde Evert Jan en die moest op de fiets springen om naar mijn huis te gaan om te kijken wat er in mijn boekje staat.

Een lang verhaal kort: heel veel mailtjes over en weer met de ANWB noodcentrale (wat echt niet nodig was geweest als ze wat beter opgelet hadden en wat proactiever waren geweest). Heel veel telefoontjes van EJ aan veel organisaties. Zelfs in de middag nog een Kathelijn die belde naar de ANWB. En zes uur later kreeg ik de juiste prikken in de juiste hoeveelheid.

De dokter hier had een ander plan dan de dokter van de ANWB. Het leek alsof ze hier niet begrepen dat ik zeer uitgebreid gevaccineerd was voor rabiës. Ik had die prik HRIG niet nodig. En het schema van spuiten die nu nog nodig waren, kwam ook niet overeen. Wat een verschrikkelijk gedoe en heel veel wachten op weer een antwoord van de ANWB.

Om 11 uur was ik gebeten, om 12 uur in ziekenhuis en tegen zes uur eindelijk geprikt. Waarna ze de wond schoon gingen maken. Au!!!!! Dan nemen ze een gaasje, steriel water en dan schrobben maar… AU!!! Tot een uur of drie vier was ik oké, het is gedoe, maar komt wel goed. Daarna moet ik plassen (heel nodig plassen, en een toilet met wc papier was niet echt voorhanden) en was ik inmiddels ook niet meer zo relaxed, want ik had flinke honger!

En hoe is zo’n ziekenhuis in Sri Lanka? Nou bijzonder… als je binnenloopt en alle witte jasjes zien er groezelig uit, dan denk je:”hmmmm….” En ach, het is logisch dat dingen anders gaan, dat ze niet onze luxe hebben. Maar voor mij was de kers op de taart toch wel die fles drank op de plank waar ik tegenaan keek toen mijn eind eindelijk behandeld werd. Zou die nou voor de patiënt of de dokter zijn??😛

Maar goed, op dag 0 de eerste injectie gehad, op dag 3 moet ik er weer een. Oh.. wacht dan zit ik in het vliegtuig terug… op geen enkele manier kan ik dan een prik halen. Dus weer bellen met Evert Jan, kan ik vlucht eerder regelen via verzekering? Nou daar gaat de ANWB over. Die vinden dat dinsdagochtend ook nog wel kon. (Strikt genomen moet het voor dinsdagochtend half zeven Nederlandse tijd.

Eerst leek het erop dat ik een dag eerder naar huis kon, maar uiteindelijk kreeg ik bericht dat die vlucht vol zit. Oké, dan zal het wel goed komen. Zolang ik maar niet hier nog een prik in de juiste hoeveelheid moet zien te krijgen..

Wat was ik blij dat mijn gastheer de hele tijd bij mij bleef. Hij kon te minste communiceren met iedereen in het ziekenhuis. En eigenlijk ging die priklocatie al om 2 uur dicht. Hij kreeg het geregeld dat we al ‘aangemeld’ waren en dus gewoon mochten blijven. We zijn zelfs even naar een hotel gereden zodat ik naar een gewone wc kon. Zo fijn!

Toen we eenmaal om zes uur weg mochten vroeg hij of we thuis gingen eten of dat ik nog steeds naar het strand wilde eten. Dat laatste gedaan, zodat ik eindelijk ook mijn antibiotica kuur kon starten. Daar niet ik bij eten en dat moet om de acht uur. Heel fijn… drie nachten om drie uur de wekker om een cracker te eten en een pil te slikken. Maar beter dan dood gaan aan hondsdolheid!

Wat had ik het gehad…. Die arme Evert Jan, hele dag niet kunnen werken omdat ie met mijn gedoe in de weer was… maar mijn gastheer was zo lief om nog langs de pinautomaat te rijden (wel zo handig, dan kon ik hem ook betalen), nog even navraag te doen bij het station voor de trein van morgenochtend en tot slot nog een hopper regelen bij een standje langs de straat. Want die wilde ik graag nog eten.

Daarna wilde ik eenmaal terug, na het eten van die hopper(s) alleen nog maar douchen en naar bed. Ik was uitgeput van al het gedoe en geregel. Van de gastheer kreeg ik een handschoen zodat mijn vinger niet nat werd. Oké, gelukt! En toen stond ik onder de douche, compleet in geshampoot en ingezeept… en geen water meer… gastheer ging het snel regelen. Maar dat duurde en duurde en na een uur was ik opgedroogd en besloot ik mijn haren te drogen en te borstelen en dan maar zo te gaan slapen… wat een (…) dag!

Nou, op naar de wekker over een paar uur!!

Geschreven door Lise-lotte.geniet