Op weg naar de laatste stop! Weer vroeg op… dat begint wel een beetje op te breken, maar ja, als er maar een boot gaat en die gaat vroeg… dan zit er niks anders op. Dus om kwart voor negen zaten we gepakt en gezakt op de fiets! Lekker weertje, volle accu’s dus fikse ondersteuning als het niet bergaf ging.

Ruim op tijd voor de boot en dezelfde hadden wereldroem de fietsen niet in te klappen, maar meteen raseren naar binnen te rijden. Alle andere tassen hadden we los gekoppeld, maar zo was het te doen. Uiteraard vond de kapitein er wat van. Dus vanaf de boot riep hij van alles en riep ik dat we hem konden inklappen en netjes in een tas konden doen. Hij wilde door, dus het was goed. Jippie! Gewoon eens gemakkelijk en iemand die meewerkte 😀

De boottocht was een beetje onrustig op stukjes, maar om half elf kwamen we aan op Stromboli. Helaas kwam er toen een stortbui naar beneden. Iedereen werd nat, maar wijden beetje meer… ze hadden er gelukkig geen probleem van gemaakt dat we de fietsen uitpakten en er al een tas aanhingen. Dus eenmaal buiten hoefde we alleen nog de andere tas aan te hangen en de grote tas erop te bevestigen. En dus waren we zeiknat😆

Even verderop stond iedereen te wachten onder een afdakje tot de bui over was. Dat deden wij toch ook maar. Toen op de fiets het dorpje in. Er rijden geen auto’s op het eiland, alleen maar kleine scooter aangedreven driewielers genaamd Ape. Op het hele eiland wonen zo’n 500 mensen waarvan 35 in Ginostra en de rest in Stromboli. Leuke kleine straatjes (en dan bedoel ik eigen steegjes) die maar een wirwar van huisjes leiden. En altijd dat uitzicht boven het dorp op die gigantische vulkaan erachter.

Het was even zoeken naar ons verblijf, maar nadat we uitleg kregen van een vriendelijke buurvrouw (die wel klaagde dat ze niet betaald werd voor de informatie) konden we ons melden bij een mini doolhof van kleine huisjes, met veel planten en groen ertussen. Superleuk! Verwacht geen luxe, of luxe inrichting, maar het bed was zachter dan het vorige en de eigenaar was de vriendelijkheid zelve.

Als eerste even omhoog gelopen om wat te eten en een stukje van het dorpje te bekijken. Veel poezen en deze zagen er allemaal redelijk gezond en goed uit. Een paar waren zelfs knuffelig (vooral als je ritselde met die papieren zak…)

Omdat we erg moe waren toch maar even terug naar ons huisje om even te rusten voordat we die machtige berg op gingen klimmen. Hij rommelde en knalde al goed op de achtergrond 😆 en we hadden geluk, want het kwam weer met bakken uit de lucht, daar slaap je goed op!

Rond half vier ons klaargemaakt voor de wandeling; compressie zooi weer aan, wandelschoenen en rugzak ingepakt met trui en jas (huh, wat zijn dat dan…?) we wisten dat het weer onrustig was, dus het was nog maar afwachten of de tocht doorging. Pas om vier uur gingen de deuren open en toen bleef het nog spannend. De gids zei we kunnen altijd gaan, en als het niet goed is, keren we om. Goed plan leek me. Snel hoofdlampjes gehuurd bij de winkel verderop en gaan! Eerst omhoog tot 265 meter, dan even ‘de bocht om’ even stukje omlaag en dan omhoog tot 400 meter. Ik was blij dat ik een paar stokken kon lenen bij Magmatrek (waarmee we omhoog gingen) want dat maakt klimmen voor mij toch echt eenvoudiger. Ik liep als laatste en rustig aan, maar dat had ik de gids van te voren gemeld. Geen probleem dus!

Net voor het donker waren we op een soort uitkijkpost met wat bankjes vanwaar we goed uitzicht hadden op de kraters. Het was nog steeds niet erg dichtbij, maar dat is wel zo veilig met die onrustige Stromboli! Voortdurend borrelt en pruttelt hij met voor ons iedere 6 minuten een kleine uitbarsting. Hij puft wat… en dan kun je steeds proberen rendition te maken, maar dan ben je steeds te laat. Dus ik ben eerst rustig gaan zitten en kijken. Evert Jan had wel wat mooie plaatsjes te pakken al. Aan het einde had ik nog geluk met een filmpje, en toen mochten we weer naar beneden.

Als we naar het restaurant wilde vanwaar we nog langer konden genieten van uitbarstingen, dan moesten we na een tijdje links waar zij rechts gingen. Nou dat wilden we wel! Het eten was mwah… maar het uitzicht maakt alles goed! Je zit in kaarslicht, zodat je niets mist. En als je iemand Ahhhh hoort roepen, snel opkijken.

Wat hadden we gelukkig met zoveel activiteit van de vulkaan. Normaal doet ie het eens in de 20 minuten, maar nu bijna iedere vijf. Veel te lang blijven zitten om te kijken. En onder het eten kwam de huispersoneel ook nog eens gezellig op schoot liggen. Wat wil je nog meer?! Kijken naar lava met “a cat on my lap”.

Toen nog een fikse wandelgangen een half uur, eerrste helft door het suikerriet en daarna langs uitgestorven straatjes. We waren zo moe dat we zonder douchen ons bed zijn ingestort. Wekker gezet, want morgen op weg naar huis!

Geschreven door Lise-lotte.geniet