Vandaag is de spannendste dag van de vakantie. En nee, niet omdat we het treintje van Railaway gaan doen, of eigenlijk ook weer wel. De grote vraag is: vertrekt hij vanaf het station dat we verwachten, en op de tijd die we verwachten?

Maar voordat we daar achter komen moeten we toch echt eerst Oviedo verlaten. Gelukkig voel ik me stukken beter na een nachtje zweten in bed. Even onder de douche gesprongen, alles opgeruimd, ingeruimd en ingepakt. Oh! Dan hebben we nog tijd genoeg voor een snelle stop voor die lekkere amandelkoeken bij onze favoriete bakker, Confiteria Rialto!

Daarna door naar het station en even kijken welk perron onze trein naar Leon gaat. Uhhh, 🙄, dan maar even vragen aan de balie. Oh we moeten aansluiten bij die rij die hun tassen door de scan moet laten gaan… bijzonder! Maar goed, ik vindt het niet erg en ik weet iig dat er geen bom aan boord is zo 😆

Na een uur en tien minuten in een zeer comfortabele trein, superintendents stoelen, immens veel beenruimte, zoef zoef… waren we in Leon. Het plan? Iemand vragen waar die trein gaat. Ik had een plaatje van de lijn op mijn telefoon, die kon ik laten zien als er weer niemand Engels sprak. Net toen we de trein verlieten vroeg een dame ons in keurig Engels of we haar konden helpen met tillen van een koffer. Dus ik vroeg haar of zij iets wist van die trein. Nee, en vol verbazing vroeg ze ons waarom we dat zouden willen doen, als we in Leon de bus hadden genomen, had het ons drie uur gekost. Ja, maar dat wilde ik nou eenmaal niet…😂😆

Ze zei meteen dat ze met ons mee zou lopen om te vertalen voor ons, zo lief! In de hal, ging ze zelf op borden kijken en sprak uiteindelijk twee mannen aan. Die wisten gelukkig welke trein (yes! Hij rijdt dus nog!) en ook dat hij van een ander station vertrok, maar dat is 2 km lopen... We hadden een uur de tijd om daar te komen en zou een bus gaan, maar we besloten dat we gingen lopen, ver maar te doen en die bus uitzoeken met risico dat we dan alsnog moesten lopen met alle stress erbij.

Googlemaps in hand en gaan! Ging prima, klopte allemaal. Op een gegeven moment lopen we op het pad dat langs het spoor loopt dat nu niet meer in gebruik is. Dat klopte, we wisten dat het lijntje inmiddels niet meer tot aan het hoofdstation ging. (Anders waren we daar wel opgestapt😂) Het was best warm, tassen stiekem beetje zwaar, dus dat we bijna bij het station waren, was fijn! Hmmmmm…. Dat spoor wordt niet gebruikt, er is ook niks verandert aan de omgeving… weet je wat, we lopen een station verder, dat is niet zo ver, kunnen we best… hmmm… weer zelfde situatie… maar in de verte zagen we een trein staan en een perron. Oké, dan lopen we nog een halte verder. En ja! Daar waren twee treintjes. Eentje reed er net weg, maar één stond er met machinist in zijn ‘cockpit’. Hij had het raampje open en ik kon hem zowaar in het Engels vragen of dit de trein naar Bilbao was. Jaaaaaaaaaaaaaa!!!! En waar we kaartje moesten kopen; in de trein straks. Okidoki, opgelucht ademhalen… en even een lekker broodje eten in het zonnetje op het bankje op het perron. Heerlijk! Ik mocht zelfs van de machinist al even de trein in om te plassen, aardige vent. En niet wat je verwacht bij machinist, maar dat hadden we bij die stoptreintjes vaker. Jonge knullen die eruit zagen alsof ze daar met hun vrienden in dat hok zaten te blowen (en nee, dat deden ze niet).

Langzaam kwamen er steeds meer mensen en ze riepen in de trein ook steeds dat het de trein naar Bilbao was, geen probleem! Het waren weer van die rottige stoeltjes, en dat voor maar liefst zeven en een half uur… oké… veel lopen dan maar… de machinist kwam nog even vragen of we helemaal naar Bilbao gingen; ja. Oh, dan moeten jullie in Cistierna over stappen. Nou das geen probleem, we weten inmiddels hoe dat gaat. Wij komen aan, trein staat klaar aan de andere kant en gaan.

De trein ging niet op de tijd dat ik verwacht had, maar dat maakte me niet meer uit. We gingen! Het eerste stuk was mooi, dorpjes, glooiend veld en ooievaars. De eerste die ik zag zat op zijn nest in een boom, daarna volgden er in de wei, in de lucht, dichtbij, veraf, op nesten. En helaas niet te vatten in een foto, maar wat bijzonder! In Cistierna stapten we over en oh jippie! Daar waren betere stoelen! Fijn hoor, dat uurtje hadden we wel overleefd, nu rustig zitten en genieten weer.

Het landschap veranderde naar bossen, met gele bloemen in struiken, met witte en roze heide, totdat het ruiger werd en er kale bergen in zicht kwamen. Bovenop een plateau leken we tussen de bergen te rijden. Nog een paar laatste sneeuwresten te zien op de bergen. De tijd vloog om! Een enorm lange zit, maar wat veel te zien, langs een kilometerslang stuwmeer, rotsen, bergen en op een gegeven moment zag ik zelfs een groot hert met gewei rennen. (De beste foto werd overigens gemaakt door Evert Jan, van een stel rennende paarden, meer een foto van een veulentje vol in actie, los van de grond met vier poten.) De dame die ergens op het plateau was ingestapt had het hert ook gezien en glimlachte naar me. Ze was erg vriendelijk en zei op een gegeven moment of we wisten dat er moesten overstappen voor Bilbao bij de volgende stop. (Uiteraard met handen en voeten, want ze sprak geen woord Engels.) Huh?! Waarom zei de conductrice dat niet tegen ons? Nou ja, dan maar even alvast spullen inpakken. Het bleek pas een paar haltes verder te zijn en tegen die tijd kwam de conductrice het ook tegen ons zeggen. Oh, maar deze keer niet aan de overkant van het perron (waar er wel een stond), maar onze trein stond voor de trein waarin we zaten. Ook goed, hobbel hobbeldehobbel, zit! Ah, daar zijn de rottige stoeltjes weer… geeft niet, nog maar uurtje. En toen werd het langzaam donker, niets meer te zien. Het werd ook weer drukker, meer bebouwing, ach het was goed zo. Het was een mooie treinreis!

Een halt voordat wij bij het eindstation waren stapte de vriendelijke dame uit, maar niet voordat ze uitgebreid naar ons gezwaaid had met een brede glimlach op haar gezicht. Ze zal wel gedacht hebben: wat een rare lui die de hele tijd van de ene kant van de trein naar de andere vliegen om foto’s te maken van wat er te zien is…. En tegen een uur of tien waren we weer op het station waarvan we vertrokken, zoveel dagen eerder. Weer een hoop ervaringen rijker!

Het verblijf voor de laatste twee nachten in een appartement vlakbij het station. Het was een heel complex van kamers eigenlijk, al zat er inderdaad een keukentje in. Spullen gedropt en snel nog even een fles water halen, want dat was tijdens de lange reisdag echt opgegaan. En heel slecht, ik wilde toen we langs de Mac kwamen, even snel een cheeseburger. Thuisgekomen snel opgegeten en toen klaarmaken voor bed, het was mooi geweest.

Geschreven door Lise-lotte.geniet