Dit was een heel lange dag… de wekker ging om zes uur. Even snel onder de douche om wakker te worden en snel inpakken. Toch maar even gekeken wat er voor ontbijt was in de keuken, want gisteravond was ons uitgelegd dat daar van alles aanwezig zou zijn. In de koelkast stonden sapjes, melk en yoghurt, er was brood, muesli, cornflakes en pap en heel veel vers fruit, uiteraard ook koffie, maar die was aan ons niet besteed. We hielden het, zo vroeg op de ochtend, bij aardbeien met muesli en yoghurt. Een glaasje appelsap en we konden gaan.

Om kwart over zeven vertrok ons shuttlebusje vanaf het station, wel vijf minuten lopen van onze overnachting. Met nog zes anderen op weg naar Land’s end, oftewel het meest zuidwestelijke puntje van Engeland. Het vaste land dan wel, want wij gingen nog een stukje verder in die richting, 20 minuten vliegen naar The Isles of Scilly. Uitgesproken als silly, je weet wel, van dat ministerie van rare loopjes.

Eenmaal aangekomen op het vliegveld, dat niet helemaal bij Land’s end ligt, maar een stukje landinwaarts, zagen we al twee vliegtuigjes klaar staan. We moesten onze tassen inleveren en kregen een hele mooie groene boardingpas, want die gele was voor het vliegtuigje dat een kwartier voor ons vertrok. Na driekwart wachten, mochten we naar het briefingshok, daar kregen we veiligheidsuitleg. Deze keer daadwerkelijk de moeite om op te letten. Met 18 man/vrouw daarna in het vliegtuigje gepropt, Evert Jan zijn knieën zaten letterlijk tegen de stoel voor hem en als je niet bukte bij het instappen, dan kreeg je een bult op je hoofd. Wat een herrie! Maar wat leuk! Het grootste deel van de tijd boven zee, maar toch een hele ervaring!

Op St. Mary’s was er een heuse lopende band, van wel twee meter, en daar kwamen binnen een paar minuten de tassen. 20 minuten lopen naar ons hostel, met onze kamer voor 5 personen. We hadden geluk, want onze kamer was al klaar en we konden om kwart over negen al naar binnen. Even uitgepakt en wat info over het eiland gelezen en toen weer kwartier lopen naar het grootste dorp hier, met de kade waar de boten aankomen. We hebben even uitgezocht hoe het zat met de boten en geprobeerd kaartjes te kopen voor de Gig race (uitleg volgt later) van vanavond, maar die moet je echt aan boord kopen. Dus pinnen, maar oeps…!! Het was ineens twaalf uur en dan moesten we de fietsen ophalen. Eerst helemaal op de verkeerde plek gezocht, dus om kwart over twaalf daar. Geen probleem, we kregen gewoon een elektrische en een gewone fiets mee.

Dan maar even uitgebreid boodschappen doen, want die konden dan mooi met de fiets naar het hostel gebracht. Eerst naar Benny’s butchershop, annex bakker, annex groenteboer… een mooie rump steak gekocht, melk en brood. Daarna nog even wat aanvullingen gehaald bij de Coop en hup naar Kavorna café en bistro om wat eten te halen. Na het ontbijt en ieder nog twee broodjes hadden we toch wel weer trek.

Bij het hostel de boodschappen in de koelkast gezet en het warme broodje steak (met ui en aardappel) gegeten en toen konden we eindelijk het eiland rond gaan fietsen. We mochten niet overal fietsen, dus het was een rondje eiland met een paar stukjes kust. Maar wel echt zo mooi hier! Overal die groene muren langs de weg vol met bloemen, struiken of bomen, een palmboom of yukka her en der, waardoor we wisten dat we echt in het subtropische gebied van Engeland waren. De zon scheen goed, dus ook al was het ‘maar’ 16 graden, het voelde heerlijk aan. Soms was de wind wat fris, maar dat viel erg mee gelukkig.

Toen we bijna helemaal rond waren kwamen we bij Old Town, dat was idd een stuk ouder, met mooie cottages en een nog mooier strand. Daar hebben we de schoenen maar even uitgedaan en hebben onze voeten in het best koude water gestoken. Even lekker op het goudgele strand gezeten en toen weer verder gefietst. Langs het zuidelijke strand van Hugh Town en toen stiekem door de poort duet fort op de citadel in. Daar mochten we eigenlijk niet fietsen, en dat bleek eigenlijk ook wel terecht… sommige paadjes waren niet erg geschikt voor de fiets. Vanaf het puntje hadden we voor het eerst zicht op St. Agnes, het vijfde eiland. Een stukje verder hadden we mooi uitzicht op de baai met het zuidelijke strand. En oeps! Toen hadden we nog tien minuten om de fietsen terug te brengen. Even in de benen en keurig op tijd waren we terug.

Toen weer een kwartier lopen naar het hostel. Even wat uitgerust en eten gemaakt. En toen mochten we rond zeven uur weer helemaal naar de kade lopen. Dat is toch bijna een half uur… maar, we konden pinnen onderweg en eenmaal op de kade hadden we de boot snel gevonden.

Maar wat is nou een Gig race? Dat zijn (in dit geval) twaalf boten gevuld met zes roeiende dames (op vrijdagavond mogen de heren) die dan naar een bepaalde finish roeien en daarmee punten winnen om aan het einde van het seizoen een winnaar te hebben.

Waar komt het vandaan? Deze boten werden vroeger ingezet bij havens waar grote schepen niet aan konden meren om hun goederen te lossen. Dan gingen deze bootjes daar snel naartoe, want de eerste kreeg de beste goederen en had de beste onderhandelingspositie.

Aan boord waren vooral veel bekenden van de dames die meededen en dat verhoogde de pret! Alle dames hadden al het hele stuk moeten roeien om tot het startpunt te komen, midden tussen de eilanden in. Dus misschien duurde de race maar tien minuten, het is geen kattepis, zo’n race.

Van een van de opvarenden van onze boot begrepen wij dat zijn vriendin(?) in een hele snelle boot zat deze keer. Blijkbaar wisselen ze die soms. Dus toen zij vanaf de start meteen bijna een bootlengte voor lagen, was de race voor de eerste plek niet meer zo spannend. De Islander won en de dames bleken allemaal een pruik op te hebben, grappig gezicht… de nummer twee lag ook ver voor, maar de derde plek werd tot aan de finish zwaar bevochten.

Nadat we terug waren in de haven, zijn we meteen naar ons hostel gelopen, want de dag is wel een beetje klaar… kopje thee, warme douche, een lap tekst typen en nu lekker slapen. Morgen weer een nieuw avontuur!

Geschreven door Lise-lotte.geniet