Vandaag relatieve rustdag. Dus uitgeslapen, rustig opgestaan en een plan gemaakt. De mist voor vandaag was eten bij Klausterkaffi en toch ook de Hengifoss.

Dus eigenlijk gewoon de weg afrijden hier en dat was eens niet de 1😱. Beginnen met het verste punt en in stapjes naar huis was het idee. Dus dan 50 km rijden naar het Wilderness centre. Google vond weer eens een gekke weg, dus we moesten ergens omkeren en aan de andere kant van de rivier gaan rijden. Even een tussenstop dan maar… bij Valþjófsstaðakirkja. Was interessant om wat geschiedenis te lezen over de plaats van de kerk. Ooit was er een oude kerk uit1200, en de deuren van de kerk zaten lang in deze kerk, maar zijn nu te zien in een museum hier (ergens in de buurt).

Weer door op de Google weg aan de andere kant van de rivier om vervolgens over een brug er te gaan en weer op die andere weg terecht te komen!!! Maar het was wel een mooie weg, rustig, geen mens te zien, wel schapen (op de weg).

Eenmaal aangekomen zijn we de te rotor binnengelopen, maar dat wasting echt een woonhuis. Conclusie wasdag het toch echt niet open was nu. Nou ja… dan maar naar Klausterkaffi, lunchen!

Op weg nog wat foto’s maken vanuit de auto van het mooie dal Fljótsdalur. En toen naar Skriðuklaustur, het huis van Gunnar Gunnarsson (1889-1975). Een IJslandse schrijver. Het is een uniek huis voor IJsland, gemaakt door een Duitse architect Fritz Höger. Erg interessant met museum, maar na een zeer uitgebreid lunchbuffet hadden we daar helaas geen tijd meer voor. Wat was het lekker!!! Die dame kan koken en bakken! Nog flink wat lekkers meegenomen voor thuis en als avondeten met als toetje taart met skyr en bessenjam denk ik??

Toen met een zeer volle buik richting Hengifoss. Stukje rijden weer en toen moesten we toch echt die berg op… fikse wandeling, in het begin heel steil en daarna steeds beter te doen. Na een half uur waren we bij de eerste waterval de Litlanessfoss. Mooi! Maar in de verte linkt de Hengifoss. Dus hup in de beentjes en ver omhoog. Tot zo’n 280 meter. En ineens stonden al die mensen die ons ingehaald hadden stil. Was dit het? Kon je niet verder? Ik dacht dat je tot onder de waterval kon komen. Hmm…

Nou ik zie nog wel een soort van paadje tussen stenen en verder daar langs het riviertje en aan de andere kant en… dus ik ga gewoon. Ik wil kijken hoe ver ik kan komen. Er staan verse voetstappen, dus ik kan wel. En toen kwam iedereen erachteraan 🙄😂

Dat was een flinke uitdaging, maar we kwamen een goed stuk dichterbij, wat kiele, kiele randjes, maar ging goed! En daar was ie dan.. 122 meter stort het water naar beneden. Voor nog groter dramatisch effect wat sneeuw op achtergrond en dwarrelend naar beneden.

Toen weer rustig terug en nog 20 minuutjes rijden naar huis. Hapje eten, even bellen met thuisfront en zo lekker slapen! Morgen weer een flink stuk rijden naar het zuiden. Eigenlijk op weg terug, want we zijn nu op de helft, in afstand en in tijd dat we hier zijn.

Geschreven door Lise-lotte.geniet