Vertaling van de titel is " avontuur in de voetsporen van de Zwarte Panters 5-6RI. 75 jaar later".

Vandaag zijn we afgereisd naar Monomen Perjuangan. Vanuit Solo, door het binnenland naar Wonogiri, door Baturetno om uiteindelijk de stoppen bij een Indonesisch monument dat een hinderlaag herdenkt. Waar het regiment van mijn vader in terecht is gekomen. De plek werd de Leeuwenkuil genoemd. Omdat van beide kanten van de weg geschoten kon worden op de Nederlanders. Een aantal vonden de dood of raakten gewond.
Het monument viert de overwinning van de verzetsheld op de Blandas (de Nederlanders dus). Op de zij panelen staan tonelen van de strijd, maar ook hoe Nederlanders de Indonesische mensen onderdrukten.
Het monument is niet bijzonder, de plek en de reis er naar toe wel. Een van de doelen van deze vakantie.
Onderweg met chauffeur Achmed, over smalle weggetjes. Langs rijstvelden en Javaanse dorpjes. Met huizen in traditionele stijl (van hout).
Zowel Achmed (24 jaar en matig Engels) als wij vonden het wat spannend. Hij is ook nooit hier geweest. Zeker de route die ik via Google map had gepland, gaat niet echt over de gebruikelijke wegen.
We zijn vaak gestopt voor foto's, maar worden dan ook gefotografeerd.
In Wonogiri was een groot beeld van Soekarno (eerste president na de strijd), maar daar was ook een feest bezig. Kinderen van een jaar of 8 geven een show, mini harmonie. Maar het klonk heel goed. Volop ouders en kraampjes. Een paar keer werden kinderen voor ons gezet om samen met ons op de foto te mogen. En natuurlijk sprongen ouders er ook op bij.
Of onderweg een groep meisjes dat in uniform (en hoofddoekjes) de aandacht vroegen en op de foto wilden. En lol dat ze hadden.
Steeds verder door veranderde het landschap van wijds uitzicht met rijstvelden naar smalle weggetjes met jungle aan beiden kanten. Hoe zullen die Nederlandse jongens van 18/19 jaar zich gevoeld hebben. Heet, zweterig, niet weten wat er om hen heen gebeurde.
Pa heeft wel eens verteld dat in deze buurt een auto op een landmijn liep. En 4 van zijn makkers gedood werden.
De gewone Indonesiërs kijken er niet op terug. Dit is voorbij.
Na een tocht van bijna 3,5 uur hebben we het monument gevonden, dankzij Google streetview had ik gezien dat het monument in een haarspeldbocht lag, iets van de weg.
Terwijl wij, in de hitte, bij het monument bleven, reed Achmed naar de dichtstbijzijnde moskee voor het vrijdag gebed.
Klein uur later pikte hij ons weer op en zijn we op de terugweg gegaan. Andere route, maar eerst een Soto ajam. Lekker.
Achmed was duidelijk opgelucht dat we terug konden. Bij ieder rijstveld, en er zijn er veel, wilde hij stoppen voor een foto.
Maar gevraagd door te rijden.
Om half 4 waren we terug bij het hotel. Ondertussen regen, ipv de felle zon die we eerder hadden.
Eerst maar een koel drankje gepakt en daarna pa gebeld via WhatsApp (dank aan Wilma). Het doet hem duidelijk wat dat wij dit gedaan hebben.

Na een lekkere douche gaan eten bij de foodcorner op de hoek. Zelfde plek als gisteren, maar ander eettentje. Saté met gestoomde rijst. Heerlijk.
Op de terugweg, veel jongeren zitten op matten te eten bij straattentjes, vonden we een koffietentje. Met heerlijke cappuccino, bijna duurder dan het avondeten en duurde zeker langer, een liveband aangemoedigd. Zeker 5 toeschouwers, maar ze waren echt goed. Met fix you van Coldplay en Iris van de GooGoo Girls. Ze werden enthousiast van ons applaus en de 50.000 roepia. Toch zomaar €3 in de pocket voor 3 man.
Kortom een geweldige dag.
Na vandaag zal ik minder schrijven, we gaan het wat rustiger aandoen. Schema aangepast. We blijven een dag langer op de Karimunjawa eilanden en 1 dag korter in Semarang. Genoeg stad gezien en gehoord.

Geschreven door Hans-en-loes.reizen