Nog iets van Gisterenavond, ik zag nieuwe gasten met een Bintang biertje. Nieuwsgierig gevraagd waar ze die vandaan gehaald hadden. Want bij de winkel op de hoek had ik ze niet gezien. Wat de truc is, ernaar vragen en blijkt er onder de koeling een verborgen laatje te zijn. Niet zichtbaar dus voor moslims, Maar wel te krijgen.
Trouwens nog iets dat we gisteren hoorden van de gids bij Prambanan.
De Javanen zijn over gegaan naar de Islam, omdat de sultan van hindoeïsme moslim is geworden. En het volk kiest de religie van de sultan. Dus als die lid worden van de kerk van het vliegend spaghetti monster, kun je maar beter aandelen kopen van vergiet fabrieken.
Terug naar vandaag, na goede nachtrust ingepakt en op gemak gedaan.
Al direct warm en zweten. Met Vishnu naar Solo, over de toeristische route. De Ketep pass, tussen Mount Merapi en Mount Merbabu.
De 2 grootste vulkanen hier. Mount Merapi is in 2010 nog uitgebarsten. Met veel doden en vluchtelingen. Indrukwekkende film gezien in het toeristen centrum op de Pass. In maart nog een kleine uitbarsting geweest.
Helaas lagen de vulkanen in de wolken. Meer dan 1 uur gewacht, maar het trok verder dicht. Dan maar de haarspeldbochten verder berg af en op. En kwamen we in mist en hoosbui terecht.
De regen is gebleven tot in Solo.
Met tussenstop en lunch, soto soep met bijlagen, toch ruim 5uur onderweg geweest. Vishnu ging na een sigaretje meteen op weg terug. En dat voor nog geen €45.
Hotel ligt in oude centrum van Solo, genoeg te zien. Solo is waar mijn vader lange tijd gelegerd is geweest. Het centrum van acties in de omgeving.
Morgen gaan we met een chauffeur naar Wonogiri en Baturetno en richting Patijan. De route die pa vaak gemaakt heeft en waar ook hinderlagen zijn geweest in de "Leeuwenkuil ". We gaan naar een klein monument dat door Indonesië is opgericht om de felle gevechten te herdenken.
In deze omgeving zijn dienst kameraden van Pa omgekomen of verwond. Later gaan we naar het ereveld in Semarang om hen op te zoeken, namens Pa.

Met googlemaps uitgelegd aan het meisje van het hotel waar we naar toe willen. Zij weer bellend en append met de chauffeur van morgen. Om uit te leggen, zij zijn dit niet gewend.
Het wordt een lange dag, het is maar 80 km. Maar kan toch ruim 2 uur duren, enkel.
Na het regelen, gaan eten bij een plein een paar honderd meter verderop. Door redelijke verlaten straten. De regen heeft de straat tentjes verjaagd.
Onder een grote overkapping waren wel 20 kleine verkopers en wordt eten vers klaargemaakt. Je loopt langs de verkopers totdat je weet wat je wilt.
Maar weer een heerlijke nasigoreng.
Op de terugweg een foto gemaakt van standbeeld van Slamet Riyadi. De leider van Indonesisch leger in de tijd van mijn pa.
In de serie Oost-Indisch doof, is familie van hem aan het woord. Om hun kant van het verhaal te vertellen.
Toch bijzonder om 75 jaar na Pa, hier rond te reizen. Hopelijk vinden we het monument (Monomen Perjuangan) morgen.

Geschreven door Hans-en-loes.reizen