De laatste dag om te genieten van San Francisco. En dat gaan we doen op de fiets. Via Baja bikes hebben we een fietstour van 4 uur geregeld, die ze hebben uitbesteed aan Blazing Saddles Bike Rentals & Tours. De tour start om 10 uur dus we kunnen redelijk rustig aan doen vanmorgen. We hebben afgesproken dat we rond kwart voor 9 die kant op gaan lopen, dan hebben we onderweg nog wel even tijd om een broodje te scoren. Mardi en ik staan op het afgesproken tijdstip startklaar, maar vanaf de kamer naast ons is nog geen geluid te horen. Om 10 voor besluit ik maar even op de deur te kloppen……….en voor de 2e en 3e keer 😜
Uiteindelijk gaat de deur voorzichtig open en kijkt Twan met met een slaperige kop aan. Die is duidelijk net wakker 🫣. Ik loop mee de kamer in en zowel Sven als Inez blijken ook net wakker te zijn. Ze maken zich snel klaar, maar om nu rennend richting de fietsverhuur te gaan…
Ik open de Uber app maar weer. Binnen 6 minuten staat Kwok (geen verre achterneef van….) met zijn xxl Toyota voor de deur en brengt ons op bestemming. We worden verwelkomt, tekenen een stapel papieren en krijgen zowel een fiets als een helm aangemeten. Wij zijn er klaar voor. Wij krijgen Markus als gids toegewezen met Ian z’n hulpje. Ian is in opleiding tot tourguide, dus noteert bij elke stop die we maken de bezienswaardigheden en weetjes die Markus verteld. Daarnaast vervuld hij de rol als bezemwagen en zorgt dat de groep bij elkaar blijft. We fietsen een schitterende route door SF die ons uiteindelijk naar en over de Golden Gate Bridge brengt. Wat een ervaring om over deze iconische brug te fietsen. Na de brug zijn we naar het dorpje Sausalito gefietst waar we hebben gegeten bij Joinery. We hebben hier gesmuld van house made burgers en garlic fries (goddelijk volgens Mardi). Na het eten zijn we met de ferry de baai weer overgestoken en bij Pier 1 weer aan land gegaan. Dat aan land gaan was nog wel een dingetje. Op het onderste dek stonden alle fietsen van de mensen die de oversteek maakten, maar er waren natuurlijk ook mensen zonder fiets op deze boot. Op het moment dat de deuren open gingen stond er een man in uniform, met een oortje in en voorzien van een zonnebril zijn taak even heel serieus te nemen. Hij leek vrij breed maar dat kwam omdat hij een zwemvest aan had en aan zijn riem hing iets in een holster maar dat bleek z’n walkietalkie te zijn. Hij schreeuwde als een ware drill-instuctor naar iedereen dat ie door moest lopen. Eerst een paar van links, dan een paar van rechts. Zo dacht hij dat hij het bootje het snelst leeg kreeg. Vanaf rechts mochten de bikers de boot verlaten, alleen waren daar een paar fietsen gevallen. Een wielrenner pakte voorzichtig zijn (op het ook oog heel duur lijkende) fiets op, waarbij de trapper van de onderliggende vast zat tussen de spaken van zijn voorwiel. Om de boel niet te beschadigen ging de wielrenner voorzichtig te werk, geheel tegen de zin van onze schreeuwer. Calm down sneerde de wielrenner de man toe, die daar niet van gediend was. Toen de racefiets los was en de biker de boot wilde verlaten greep de man in functie zijn kans. De rij van rechts ging op slot en kon wachten. Toch probeerde de racefietser de man te passeren maar die schreeuwde nogmaals en ging wijdbeens staan om maar geen doorgang te verlenen. Hoe kinderachtig kun je zijn. Alle nog aanwezigen op de boot hebben zich kostelijk vermaakt bij dit schouwspel. Als 1 van de laatsten verlaten we de boot en fietsen terug naar de fietsverhuur. Het laatste stukje is nog een venijnige klim. Het stijgingspercentage is dusdanig hoog dat Mardi en Inez besluiten om het laatste stukje te lopen. Het einde van een geweldige fietstour.
Vanuit de Hyde St lopen we terug naar de pieren. We lopen nog een rondje door Fisherman’s Warf, kijken bij een stel breakdancers en Twan en ik lopen nog even naar de zeeleeuwen en zorgen dat we om 18 uur bij pier 33 zijn. Vanaf daar vertrek namelijk de ferry voor de Alcatraz Night Tour. Een overtocht van een half uurtje met als extra een rondje om het gevangeniseiland. Op het eiland hebben we een audiotour en kijken onze ogen uit. De laatste gevangenen zijn in 1963 al vertrokken omdat het onderhoud van het complex te duur werd. Sindsdien is er ook weinig meer gebeurd waardoor het verval aan de buitenkant duidelijk zichtbaar is. Van binnen ziet alles er nog prima uit, dat wil zeggen, zoals het in 1963 is achtergelaten. Ik hoor de boys alleen maar zeggen: Oja, hier zit een trap; hier verschuil ik me altijd en daar zit altijd een sniper. Zij kennen dit eiland op hun duimpje vanuit het gamen 😜😜
Ook dit was een geweldige ervaring om mee te maken. We nemen om 9 uur de boot weer terug vaar het vaste land. We twijfelen of we een Uber moeten reserveren of dat we de 1,4 mijl gaan lopen. We kiezen voor de 2e optie. Onze laatste meters wandelend door SF.
Morgen staat in het teken van reizen.

Geschreven door Bosker.reisverhalen