Gisteren hebben we bijna de hele dag in de auto gezeten, dus zitvlees genoeg gekweekt zou ik zo zeggen. Twan was duidelijk over gisteren. Prachtige natuur gezien, maar hoef niet nog een hele dag in de auto. Dus gisteren hebben hij en Mardi de kaarten op tafel gegooid en gezocht naar een paar mooie trails om te lopen.
We beginnen de dag rustig met een lekker ontbijt en een kop koffie. Rond half 10 stoken we de 6 cilinder op en gaan op pad. Gibbon Falls is onze eerste stop, we waren er al een paar keer langs gekomen, maar nu zijn we ook gestopt. Het is al vrij druk op de parkeerplaats, maar laat er nou net iemand vertrekken. We hebben geluk en parkeren onze truck. We lopen vanaf de parkeerplaats naar links het pad op. Niet het avontuurlijke pad waar Twan op gehoopt had, deze was 2 meter breed en voorzien van asfalt. Het pad loopt een stukje naar beneden, met een bocht naar rechts en ................ 2 minuten later staan we weer bij de parkeerplaats. En die 2 minuten komen ook nog omdat we een fotomomentje hadden. Dit was een kort lusje 😂😂 Gelukkig kunnen we nog een stukje verder geeft het bord aan, naar de lower overlook. Aangezien dit ook maar een kort stukje is, hebben ze de afstand op het bord maar in ft aangegeven, 1200 ft (jawel, 365m om precies te zijn). Daarvoor hebben we de wandelschoenen toch niet aangetrokken. We lopen naar het viewpoint en maken een foto. Snel inpakken en wegwezen hier, dit hebben we wel gezien.
Iets verder naar het noorden ligt Ice Lake. Volgens Mardi is de Ice Lake Trailhead een mooie route om te lopen. We parkeren de Ford weer en maken ons klaar voor de tocht. Water en proviand in de rugtas en gaan. We stoppen nog even bij het bord bij de ingang van de trail, maken een foto (zodat we niet verdwalen) en beginnen aan de tocht. Wat hier direct opvalt, zijn het aantal bomen dat geveld is. De hele bodem van het bos ligt er bezaaid mee. Het lijkt wel of hier een aantal jaren geleden een bosbrand is geweest en daardoor alle bomen dood zijn gegaan. Wel staan overal weer nieuwe bomen, maar geen exemplaren van 10 m hoog. Des te verder we het pad volgen, des te smaller het wordt. Naast elkaar lopen is er niet meer bij, dus gebruiken we het pad ook maar als olifantenpad. Gedwee sjokken we achter elkaar aan langs de noordkant van Ice Lake. Dat we niet goed voorbereid op vakantie gegaan zijn, kan niemand zeggen. Mardi heeft zelfs Deet gekocht tegen de steekmuggen en we hebben het ook mee op deze wandeldag. Alleen 1 probleempje, het ligt nog in de auto. Dat is jammer. Ik loop achteraan in de rij en zie alleen maar mensen voor me die wild om zicht heen slaan en af en toe een vloek eruit gooien. Hierdoor blijven de beren natuurlijk wel op afstand, veel lawaai en veel bewegen!!
Als we het meer net voorbij zijn, komen we een bordje tegen met een logo van een tent. We slaan hier af naar rechts en komen inderdaad op een open plek aan de rand van het meer. Gelet op hoe de boomstammen hier liggen en de stenen die duiden op een kampvuur, hebben op deze plek mensen de nacht doorgebracht. Ik hoop voor ze dat een muskietennet tot de basisuitrusting behoorde anders hebben ze vast geen oog dicht gegaan.
Twan kan de verleiding van het meer niet weerstaan. Hij trekt z'n zwembroek aan en neemt een frisse duik in Ice Lake. Goh, waar komt die naam toch vandaan. Iets wordt er heel klein van. 😁😁
Ik probeer nog even de evenwichtskunstenaar uit te hangen door over een gevallen boomstam te balanceren. Het ging een hele tijd goed zal ik maar zeggen. De rest van de wandeling had ik 1 warme en 1 koude natte voet. Sven was gelukkig net te laat met zijn telefoon om bewijsmateriaal te verzamelen.
Sven doodde de tijd door zelf een nieuwe olympisch onderdeel te verzinnen. Hij zocht een tak om daarmee te kunnen darten/speerwerpen. Met een steentje kerfde hij een kruis op een boom die hij dan met zijn zelf gezochte dartpijlspeer moest raken. Hij nam een aanloop (een hink stap sprong) en daar ging de dartpijlspeer. Hij wees hem goed na, dus aan de techniek zal het niet liggen. Met een hoop kabaal klettert de tak op de grond. Kruis gemist, tak in meerdere stukken, missie mislukt. Oh ja, nog vergeten te vermelden. Het was een boomstam van 6 meter lang.
Nadat Twan uit gezwommen is en Mardi en Inez zijn opgevreten door de muggen vervolgen wij ons pad. Deze wordt steeds smaller met steeds meer begroeiing. Uiteindelijk heb ik het idee dat we zelf het pad maken. We komen uit bij de rivier, maar nergens een plek om over te steken. Of het moet al via een paar omgevallen bomen zijn, maar dat lijkt me, met wat me iets eerder is overkomen, geen goed idee. Zij het met wat tegenzin besluiten we om hetzelfde pad maar weer terug te nemen.
Een ander stel, uitgerust met een kaart en GPS, loopt ook te zoeken naar het te volgen pad, maar komen er ook niet uit. Uitgaande op wat we zien, zijn dit zeer ervaren wandelaars. Waar wij vrolijk rondstappen in de korte broek en T-shirt, gaan zij gekleed in afritsbroek, overhemd met lange mouwen en een hoed. En zij zullen de Deet vast niet vergeten zijn.....
Wildlife zien we helemaal niet op deze trail, alleen een verdwaalde eekhoorn. Wel zien we stront langs het pad, dat moet wel van een beer zijn. Gelet op de hoeveelheid struiken met rode besjes kan het bijna niets anders zijn.
Drie kwartier later zijn we weer terug bij de auto waar de verkoeling van de airco erg aangenaam is. Jammer dat we het rondje niet vol konden maken, maar toch een hele leuke trail om te lopen.
We zetten koers richting Biscuit Basin, hier heeft Twan een trail uitgezocht. Bij Biscuit Basin zelf kunnen we niet komen. Op 25 juli is hier een hydrothermale explosie geweest, waardoor een deel van het vlonderpad weggevaagd is.
Bij Madison volgen we de Grand Loop en niet veel later sluiten we aan in de file. Door alle bochten in de weg kunnen we niet zien wat de oorzaak van de file is, maar na 20 minuten stilstaan en wachten was iedereen er wel klaar mee. Ik heb de auto gedraaid en we zijn richting onze cabin gegaan met een relaxte 2e deel van de middag tot gevolg.
Dit is alweer onze laatste dag in Yellowstone, morgen vliegen we via LA naar Honolulu. Wat hebben we enorm genoten hier en wat hebben we weer geluk gehad met het zien van al die verschillende dieren. Morgen pakken we onze tassen en rijden rond half 11 richting Bozeman, leveren we onze Ford in en geven we onze koffers af. We hebben al ingecheckt via de app van United, dus dat is al geregeld.

Inez heeft net een rondje gelopen door het dorp en komt enthousiast terug. Eindelijk heeft ze Yogi gezien. Ze laat de foto zien als bewijs materiaal.
Ik weet wat we gaan doen als we weer thuis zijn. De film Yogi Bear kijken 😍

Geschreven door Bosker.reisverhalen