Vandaag dan eindelijk de dag dat we het nationale park van Yogi Bear gaan bezoeken. We zijn allemaal weer vroeg wakker, maar doen rustig aan. Niet iedereen heeft een goede nachtrust gehad. We ontbijten met heerlijk bruinbrood en toast uit de rooster. Daar kan geen Hilton tegenop. Koffie halen we voor bij de office, pick and go.
En natuurlijk hoort bij een uitgebreid ontbijt jus en melk. Dit hebben we gisteren ingeslagen bij de plaatselijke super. 1 gallon (3,78 liter) van beide, kunnen we dus even mee vooruit.
Rond 10 start ik de V6 en zijn we klaar voor vertrek. De telefoons, camera's, go-pro zijn opgeladen, zonnebrandcrème in de tas, alleen nog even langs de supermarkt voor wat drinken en eten voor onderweg. Om half 11 rijden we Yellowstone Park vanaf de west entrance binnen. We zijn vandaag niet alleen in het park, 4 rijen dik rollen we langzaam naar de poortjes. Gelukkig hebben we gisteravond al een ticket gekocht bij het visit centre, dus wij kunnen in de fastlane.
Over de tweebaansweg rijden we in oostelijke richting naar Madison. Iedereen denkt dat overal wildlife naast de weg ligt te wachten, want de snelheid zit er niet echt in. In het hele park geldt een maximale snelheid van 45 mph, maar menigeen vindt dat te snel. De route is geweldig, door het bos, grote stukken langs het water en er zit haast geen recht stuk tussen. Opeens staan er auto's langs de kant, hier moet wat te zien zijn. En ja, ons eerste wildlife is een feit. 3 elanden en een coyote. Alles op de gevoelige plaat vastgelegd.
Bij Madison slaan we rechtsaf richting het zuiden. Na een stukje over de Grand Loop zijn we afgeslagen naar de Firehole Canyon. Een eenrichtingsweg langs het water. Een geweldige route met heel weinig verkeer. Dan opeens een afzetting midden op de weg, zullen wel wegwerkzaamheden zijn. Maar nee, in een boom direct naast de weg zien we een nest met een Osprey. Stil staan met de auto is verboden, uitstappen om foto's te maken is er daarom niet bij. Dit plaatje slaan we dan maar op op onze persoonlijke harde schijf. Nadat we de Grand Loop weer zijn opgedraaid, zien we de eerste geisers in de verte, overal zie je stoom boven het landschap. Bij de eerste parkeerplaats is het zo rammetje vol, dat we besluiten om door te rijden. Er zal vast nog wel een mogelijkheid komen. En die kwam niet veel later.
Bij de Midway Geyser Basin hebben we de auto geparkeerd langs de weg. Het was een klein stukje lopen tot de ingang en vanaf daar liep een houten vlonderpad door het terrein. Vanaf de weg waren de geisers al goed te zien met een verscheidenheid aan kleuren, maar op het pad was het nog mooier. Wat een bijzonder natuurverschijnsel is dit. We hebben heel wat foto's en filmpjes geschoten van dit geweldige schouwspel.
Vanaf hier zijn we doorgereden naar de bekendste geiser van het gebied, de Old Faithful. Via duidelijke bebording kwamen we op een parkeerplaats aan waar Walibi jaloers op zou zijn. Het kon hier wel eens druk zijn/worden. Na een korte wandeling kwamen we bij de Old Faithful aan. Dat wil zeggen, we kwamen bij een enorme mensenmassa aan. Waar je ook keek, overal stonden mensen met telefoons, camera's en weet ik wat meer klaar om de uitbarsting vast te leggen. We hoorden mensen zeggen dat het nog ongeveer 5 minuten zou duren, dus wij ook maar alles wat we bij ons hadden in de aanslag. Nou weet ik het niet zeker of het precies 5 minuten was, maar het zat er in ieder geval akelig dichtbij. Zo'n 3 minuten lang werd er water en stoom omhoog geblazen en daarna kwam die ouwe weer tot rust. We waren dus precies op tijd. Maar om nou te zeggen dat dit de moeite waard was.......
Nog een snel bezoekje aan het visitorcentre gebracht, waar we zagen dat een dame de bordjes verving waarop aangegeven is wanneer de volgende uitbarsting zou zijn. Ongeveer anderhalf uur later. Zou er gewoon iemand elk anderhalf uur de kraan open zetten???
Maar snel weg hier, op naar het volgende stoppunt. West Thumb, iets verder naar het oosten. Ook hier via vlonderpaden door het gebied gelopen. Tevens nog een stukje van een trail gelopen, richting Duck Lake. Maar de zin en moed lieten ons in de steek. Maar snel de verkoeling van de auto maar weer opgezocht en richting het noorden gereden waar we bij Fishing Bridge hebben geluncht. Na de lunch zijn we richting Canyon Village gereden, waarbij je door Hayden Valley komt.
We kunnen eigenlijk niet wachten om deze vallei in te gaan. Volgens de boekjes is dit het gebied van de Bizon.
En we werden op onze wenken bediend, grote kuddes bizons die in de valley bij het water aan het grazen waren. We zijn een paar keer langs de weg gestopt om foto's en films te maken. Ondanks dat ze ver weg liepen, was het machtig om te zien. We reden weer een stuk verder en zagen een bizon vlak langs de weg, we zijn maar even gestopt, want deze dikzak vond het nodig om vlak voor ons over te steken. Geen probleem natuurlijk, konden wij mooie plaatjes schieten. Ingezoomd of uitgezoomd we hebben ze allemaal met duidelijke details. Wat een ballen heeft dat beest, was een opmerking van de achterbank.
@Jan: we hebben hele duidelijke foto's, dus als je nog inspiratie nodig hebt..................... Die eland is prachtig ;-)
We vervolgen onze weg en niet veel later zien we in de verte alweer veel auto's staan. Voor een hele rij auto's die vanaf de andere kant komen (en stil staan) staat een ranger-mevrouw met hoed en megafoon. Onze rij ziet natuurlijk de stilstaande auto's en mensen staan en 2 auto's voor mij besluit iemand zijn Dodge maar midden op de weg stil te zetten en uit te stappen. Daar hoor ik opeens de megafoon. Stilstaan is verboden, ook voor die meneer in de Dodge. Die heeft last van tijdelijke doofheid, want hij blijft gewoon staan. Wij kunnen dus niets anders dan ook stil te staan. Sven zit als een havik te turen naar het punt waar de mensen langs de weg ook naar turen. En ja, daar aan de bosrand spot hij iets. De neef van Yoki!!!! Onze eerste beer in Yellowstone is een feit. Wel op grote afstand, maar toch. Gezien is gezien.
Als de Dodge zich in beweging zet, doen wij dat ook maar. Er heerst een jubel stemming. Zoveel beesten al gezien, geweldig. We kunnen nu met een goed gevoel weer terug naar onze cabin. Iedereen kakt onderweg een beetje in, maar tuurt toch nog aandachtig richting de bossen, want stel je toch eens voor. Bij bijna alle boomstronken en takken die we zien denken we een beer te spotten. Niets is minder waar, telkens loos alarm. Nog 20 minuutjes en we zijn weer terug, althans als Sven niet ineens BEEEEEEER geschreeuwd had. Ik vol in de ankers, alarmlampen aan, de berm insturen en een boos toeterende achterop komende chauffeur zwaaiend voorbij laten gaan. En onze beerspotter heeft helemaal gelijk. Op nog geen vijftien meter van de weg loop een jonge beer. Vlak voor onze neus loopt hij naar een boom, gaat op zijn achterpoten staan, draait zich om en gaat even lekker zijn rug schuren. We hebben bijna 10 minuten van dit beest mogen genieten voordat ie weer dieper het bos in ging. Wat een mooie afsluiting van onze trip door het zuidelijke deel van Yellowstone.

Geschreven door Bosker.reisverhalen