Hallo

Elle dag nieuwe verhalen.
Deze morgen zijn we eerst naar Plettenberg Bay gereden. Dit is een zeer modaine stad aan een baai met een mooi strand. We mochten een uur rondwandelen tussen de chique winkels.
Daarna reden we een 5-tal km weg van het centrum. We stopten bij een ingang van een met hekkens afgebakende township (= krottenwijk). We werden ontvangen door Hazel, een vrouw die in de wijk woont. Ze is een alleenstaande moeder van een dochter (15 jaar) en een zoon (12 jaar) en ze is in verwachting van een tweeling. Daarnaast zorgt ze voor 4 aidswezen, werkt ze fulltime en doet ze nog heel wat voor de plaatselijke gemeenschap. Kortom een vrouw vol kracht, energie en toewijding. Zeer levendig, positief ingesteld, vrolijk, welbespraakt, luidruchtig en sociaal. Er wonen 9000 mensen in de wijk, de overheid wil hen weg om de grond te verkavelen, er zouden grote villa's en hotels moeten komen. Dat je hier een fantastisch uitzicht hebt over de baai speelt zeker mee. De bewoners worden dan ook op geen enkele manier ondersteund en moeten maar zelf voor alles instaan. Daarom worden allerlei initiatieven genomen door sommige bewoners. Hazel doet hier aan mee.
Ze organiseert rondgangen voor toeristen, in de hoop dat die dan sponseren. Met dit geld worden verschillende zaken georganiseerd: een school opgericht voor de kleintjes (de groteren kunnen met de bus naar de school in het stadcentrum). Betalen van leerkrachten voor die school. Dagelijkse bedeling van soep voor de kinderen. Activiteiten voor de jeugd (oa een koor). Enz. Hazel leidt ons met veel enthousiasme rond door de wijk. De mensen zijn vriendelijk en spreken ons aan. Ze weten dat de toeristen geld brengen. We zien in welke onmenselijke omstandigheden de mensen hier wonen en leven. Echt in barakken. Zo is er maar één wateraftappunt voor de ganse wijk. We zien ook het schooltje, een winkeltje, de kapper en een processie die ter gelegenheid van Palmzondag door de straten trekt. Een 6-tal leden van het koor zingen voor ons. Verder onthoud ik dat deze wijk opgericht is door de Belgische ontwikkelingshulp. België heeft ook mobiele toiletten geleverd voor de 9000 mensen.
Iedereen is onder de indruk.
Daarna reden we naar het Tsitsikamma Nationaal Park. Dit is opgericht om de weelderige plantengroei aan dit deel van de (rotsachtige) kust aan de Indische Oceaan te beschermen. We zien een wilde oceaan met soms hoge golven.
Na de lunch wandelen we langs de rotswand naar hangbruggen. Het pad is een vlonderpad, ongeveer 1 m breed. De vloer bestaat uit houten en of kunststoffen planken. Over de afstand van 2 kilometer moeten we ruim 600 treden verwerken. Langs beide zijden van het pad is een dichte begroeing van planten, struiken en bomen. Petra was naar boven aan het kijken om een vogel te lokaliseren en te fotograferen (we hoorden zijn typische geluid). Ik was al een 5tal meter verder toen ik achter mij keek. Stond er een grote baviaan, net achter Petra. Ik roep: "Zoetje, pas op, niet verschieten". Ja, dat moet je zeggen tegen Petra. Ze kijkt en slaakt een kreet en maakt zichzelf zo dun mogelijk. De grote baviaan trekt het zich niet aan en wandelt op handen en voeten Petra, en daarna ook mij, voorbij op nog geen 30 cm. Wat een beest hij weegt zeker 40 kg. Onze harten bonken.
Maar we moeten verder. Vanaf nu proberen we zo dicht mogelijk bij andere bezoekers te blijven. Dit lijkt veiliger.
Een eind verder komen we aan de 77 m lange hangbrug over de Stormsrivier. Mooi in een prachtige omgeving. Het kriebelt zo een beetje als je over de wiebelende brug stapt. Verder zijn er nog twee iets minder lange hangbruggen. Ook aan deze bruggen zien we bavianen, op zo'n 5 m, maar die zijn kleiner. Ze zitten rustig te knuffelen. Op de terugweg zien we plots wat takken en bladeren bewegen in het dichte gewas langs het pad. Rustig verder stappen is de boodschap. We zien af en toe een kop te voorschijn komen, verder niets. Er zit blijkbaar wel een ganse groep. Echter wanneer er plots een dier begint te brullen is Petra niet meer te houden. Haar tempo, en ook het mijne dus, gaat een stuk omhoog. De traptreden en het pad worden in korte tijd afgestapt zodat we beiden goed bezweet, maar voor de rest oké, beneden kwamen. Later kregen we een filmpje van onze reisgenoten waarop te zien was dat de apen over de brug trokken. Een groep mensen zat hiermee vast aan de overzijde.

Geschreven door AenPopreis