Hola,
Een nieuwe dag, een nieuw avontuur.
We zijn aangekomen aan het Titicacameer. Met 3812 m het hoogste bevaarbare meer ter wereld, ook voor vrachtverkeer. 9000 km2, 2/3 is grondgebied Peru, de rest behoort tot Bolivia.
De morgen begon al leuk. We werden met fietstaxis van het hotel naar de haven gebracht, toch een heel eindje, maar gelukkig bergaf.
Daar lag onze boot te wachten. We moesten over 3 andere boten stappen alvorens we op de onze waren. De papa van onze gids was kapitein, in traditionele kledij.
Na een uur varen, veelal tussen rietvelden, kwamen we aan de drijvende Uroseilanden.
Uros is een indianenstam die gevlucht waren voor de Inka's om belastingen te ontlopen. Ze trokken zich terug op zelf gecreëerde drijvende eilanden. We kregen een ganse uitleg. Als fundament worden uitgezaagde wortelblokken van rietwortels gebruikt. Deze wortels hebben een sponsachtige structuur met lucht in de gaten, ze blijven dus drijven en gaan mee wanneer het waterniveau van het meer stijgt tijdens het regenseizoen. De blokken worden aan elkaar vastgemaakt en ook aan de bodem bevestigd. Op de blokken worden rietstengels geplaatst, beurtelings haaks op elkaar. Regelmatig moeten nieuwe lagen riet aangebracht worden omdat de onderste lagen wegrotten. Ook de huisjes, boten e.a. worden van riet gemaakt. Op ons eilandje wonen een oudere mevrouw (66 j), haar zus (58 j), de dochter en haar man en een kind (9 j). Die laatste was met een konijntje aan het spelen. De vrouwen houden zich vooral bezig met handwerk, iets wat ze zittend doen, de mannen doen rietwerken en voorzien de voedselvoorziening. Ze eten vis, vogels en vogeleieren en ook het onderste, witte deel van rietstengels. Ondertussen hebben ze beperkt elektriciteit verwekt door een zonnepaneel. De vrouwen zijn zeer zwaarlijvig wegens het eentonige dieet en de beperkte bewegingsmogelijkheden. Ze hebben tevens veel artrose, omdat ze steeds zitten op het toch enigszins vochtig riet. Een deel van het bezoek omvat dat de vrouwen hun handwerken proberen te verkopen.
Na dit bezoek varen we verder, drie uur lang, naar het eiland Amantani. Eerst nog wat tussen rietvelden, later over het open meer.
Bij aankomst staat 4 mama's ons op te wachten in hun beste traditionele kledij. Elk van ons wordt aan een van de mama's toegewezen. Wij aan mama Olga. Zij zal instaan voor overnachting en maaltijden. We stappen onder begeleiding van de mama's over een snel stijgend pad richting Plaza de Armas. We stappen ongeveer 100 m omhoog. Pff. Vanaf daar volgt elk zijn eigen mama naar haar woning. Petra en ik krijgen een kamer op 1ste verdiep. Er liggen een pak dekens op ons bed. Het gezamenlijk toilet is buiten op gelijkvloers. Een normaal toilet, maar om door te spoelen moeten we water opscheppen uit een kuip.
Ondanks dat het reeds 3 uur is vervaardigen mama Olga en haar 13 jarige dochter snel een lekkere en voedzame maaltijd.
Iedereen die dat wil mag daarna naar de top van het eiland stappen om te genieten van de zonsondergang (nog eens meer dan 200 m omhoog, in de ijle lucht, over een aangelegd pad). Onderweg haakt ongeveer de helft van onze groep af. Ikzelf zet door. Ik stap samen met opa Frans 72 j en zijn kleinzoon Wesley 18 j. De zoon en dochter van Frans zijn afgehaakt.
Uiteindelijk komen we boven, na heel wat pauzes. Het uitzicht is prachtig maar van de zonsondergang zien we niets. Er komen meer en meer donkere wolken opzetten. We zien enkel mooie oranje stralen priemen door gaten tussen de wolken. Om 18 u is het donker. Als het nu ook begint te bliksemen en we in de verte dondergeroffel horen spoeden we ons naar beneden, hierbij gebruik makend van de meegebrachte koplampjes. We zijn nog maar net beneden als het begint te regenen. Mijn gezegde dat hier in de winter niet regent blijkt onwaar te zijn.
Als we terug aankomen bij mama Olga blijken zij, haar dochter en ook haar ondertussen thuisgekomen man alweer bezig aan een voedzame warme maaltijd (soep, hoofdschotel en thee). Een houtvuur zorgt voor het opwarmen. Er hang een dikke rook in de keuken, die tevens eetplaats is. Ik kan met moeite kijken. Gelukkig mag de deur open en trekt de rook langzaam weg.
Aan tafel hebben we zeer interessante gesprekken met de bewoners. Ze blijken een heel heldere kijk te hebben op de wereld, ondanks dat ze zo afgelegen wonen.
Het gezin bestaat uit vader en moeder en 2 dochters. De oudste is 18 en woont en studeert biomedische wetenschappen in Puno. Ze zien haar slechts om de 2 maanden.
De jongste dochter is 13 en gaat naar school op het eiland, maar weet al heel duidelijk wat ze wil. Van zodra het kan gaat ze in Puno wonen en voor accountant studeren. Vader en moeder zijn na hun huwelijk eerst naar Lima getrokken maar waren daar zeer ongelukkig. Ze zijn blij dat ze teruggekomen zijn en hier hun stressloos leven hebben kunnen opbouwen. De vader werkt op het land en wanneer er geen werk is op het land helpt bij in de bouw. We hebben zeker nog meer dan 2 uur gepraat, ik kan hier niet alles neerpennen.
Mijn bewondering voor die mensen is heel groot.
Tot de volgende.

Geschreven door AenPopreis