Hello,

Uiteraard een dag bevat 24 uur. Maar gisteren duurde onze dag 33 uur. 24 uur + 9 uur tijdsverschil tussen Belgische en Californische tijd. Als je leest dat we al om 4u20 opgestaan zijn in Schiphol en ruim 24 uur later terug een bed zagen weet je dat het een lange dag was.
IK had die laatste korte nacht slecht geslapen, daar in Schiphol. Dat bericht van gisteravond bleef door mijn hoofd spoken. We gaan toch niet terug met COVID geconfronteerd worden? De schrik zit er na onze ervaringen vorig jaar in Peru toch wel dieper in dan ik besefte.
Het was nog donker als wij al op de shuttlebus zaten. Op de luchthaven ging het deze keer opvallend vlot. Nergens langere wachttijden dan 10 minuten. Wat een verschil met vorig jaar toen ze daar met serieuze personeelsproblemen zaten. Ook de extra controles voor vluchten naar de VS zijn blijkbaar afgeschaft. JOEPIE.
Aan de douane werd mijn handbagage na door de scanner gegaan te zijn, apart genomen en onderzocht. Je gelooft het niet maar het was een notitieboekje dat ik meegenomen heb om onderweg iets te kunnen noteren dat ze er uit haalden. Na doorbladeren en kijken als er niets in zat mochten wij verder.
Om 9u50, zoals voorzien, is ons vliegtuig de startbaan opgegaan. Met onze extra geboekte beenruimte was het vrij aangenaam. Petra zat aan het raam, we konden dus genieten van de uitzichten. (foto 1 = ons vliegtuig, foto 2: in vliegtuig)
Over de vlucht zijn we zeer tevreden. Het ging goed, we kregen regelmatig iets te eten of te drinken.
Het verwondert ons telkens opnieuw hoe mooi het is, zo vanuit de lucht. In Nederland waar we door de mooie witte wolken door gingen, verder over de oceaan vlogen we boven de witte wolkenmassa en door een hemels mooie blauwe lucht. Boven de VS is het uitgeklaard en zien we prachtige landschappen onder ons voorbij glijden.
(Foto 3: bij opstijgen in Schiphol - Foto 4: in buurt Salt Lake - Foto 5: boven Las Vegas - Foto 6: ergens boven woestijn - Foto 7: onze route, opvallend hoe noordelijk we vliegen). De werkelijkheid is wel nog wel veel mooier dan wat je op foto ziet.
Om 11u30 (vanaf nu vermeld ik Amerikaanse tijd) zijn we geland op de luchthaven van Los Angeles. Ook hier ging het vlot. Een uur later stonden wij al in het bureel van het autoverhuurbedrijf. We krijgen een kleine zwarte Mitsubishi. Een GPS moeten wij niet (veel te duur - 300 dollar). We hebben onze smartphone en kaarten.
Maar als we later op straat staan blijkt onze Maps.Me niet te werken, Google Maps durven we niet aanzetten (roamingkosten in buitenland) en onze kaarten hebben een schaal zodat ze niet bruikbaar zijn.
We weten dat wij richting Santa Monica moeten alwaar we de mooie kustweg nr. 1 willen nemen naar het 160 km verder gelegen Santa Barbara.
Daar sta je dan in een miljoenenstad. We gaan rijden op goed geluk, we zullen wel wegwijzers tegen komen zodat we ons kunnen oriënteren. Maar in deze stad is het verkeer hectisch. Zeer grote wegen doorkruisen de stad, soms tot 2 x 6 rijvakken breed. Elk rijdt op zijn vak, zonder veel te wisselen. Er wordt zowel links als rechts ingehaald (of noem het voorbij racen, wat beter klopt) . Als je ergens af moet moet je van ver naar de afrit voorsorteren. Het is druk, soms gaat het vlot, soms moet je aanschuiven.
Een dan de wegbewijzering. Nergens zagen wij aanduidingen van grotere stadsdelen of van steden buiten Los Angeles. Enkel aan de kruispunten of afritten stond Blv X of Str y of Av. Z. Maar allemaal voor ons onbekende namen, die ook niet te vinden waren op ons plannetje. Ook aan de zon hadden we weinig. Die staat hier zo hoog dat je moeilijk kunt inschatten in welke richting je rijdt.
Na een hele tijd te sukkelen, waarbij ons lekkere vakantiegevoel helemaal verdwenen was (grumpy, grumpy), hebben wij uiteindelijk de weg gevraagd aan een voorbijwandelend koppel. We waren zeer vriendelijk en hebben ons goed geholpen. We waren volledig verkeerd aan het rijden.
Uiteindelijk hebben we weg 1 in Santa Monica gevonden. Nu gaan we opschieten. Maar nee, ondanks dat het een 2 x 3 rijvakken baan was had je om de paar honderd meter wel rode lichten en de maximum snelheid ging nooit boven de 45 M per uur. Het was wel een prachtig stuk. De kust met strand, de kliffen of bergen aan de andere zijde. Alles met veel groen, waaronder palmbomen, oleanders en veel andere mooie planten.
Maar het schoot niet op en ons humeur werd er niet beter op. Malibu was zeker nog 100 km van Santa Barbara en we waren uitgeput. We zijn gestopt bij een terras met parasols. Van zodra we neerzaten kregen we direct elk een glas water (met ijsblokjes), regelmatig liepen de obers rond om het glas bij te vullen. Wat was de afkoeling heerlijk want in de zon kon je niet zitten. De tafel was zo warm dat we er servetjes moesten opleggen. De bediening is hier ook zeer vriendelijk, daar kunnen ze bij ons iets van leren. We hebben gegeten op het terras. (meatball spaghetti en Petra een Ceasarsalad, dit kan niet tippen aan de Belgische keuken)
Dan verder richting Santa Barbara, we zullen er vlug zijn, gewoon de kustweg volgen. Maar nee.
Soms ging de weg een heel eind van de kust weg, soms terug dichter, soms ging de weg over in een andere baan, bleek dat die richting binnenland ging en moesten we terug. Sommige stukken waren gewoon 2-vaksbanen, andere stukken waren brede autostrades. Wegbewijzering is ook hier van het niveau als we reeds kennismaakten in Los Angeles. Gaan aanduiding van steden of andere, enkel aanduidingen van ons onbekende straatnamen. Soms mag je 55 miles per uur, 100 meter verder terug 35 enz. Zo hebben wij geen enkele aanduiding naar Santa Barbara gezien, of naar East Beach in Santa Barbara (we wisten dat ons hotel zich in een zijstraat van de weg langs de East Beach bevindt)
We zijn nog een aantal keer verkeerd gereden maar uiteindelijk na het nogmaals vragen aan een wandelende vrouw, die ook alweer zeer vriendelijk was, zijn we er geraakt. Terwijl we langs East Beach reden, zag Petra het hotel in een zijstraat en vanaf dan was het gemakkelijk. Hier blijkt niets aan de hand te zijn, geen COVID of zo. Onbegrijpelijk toch, dat bericht van gisteren.
Uiteindelijk waren we kort voor 19 u in onze kamer. Na nog een kort bericht aan onze meest dierbaren zijn we al snel in bed gedoken. Beiden moe, humeurig en gefrustreerd.
De laatste foto's zijn genomen in de auto langs de kustweg.
Tot het volgende verslag.

Geschreven door AenPopreis