Hello,

We zaten in onze kamer te ontbijten toen we voetstappen hoorden op het betonpad voor onze voordeur. Petra dacht direct aan een stoere cowboy, maar enkele seconden later zagen we drie ezels stappen voor ons raam. We barstten beide in een schaterlach uit.
Vandaag hebben we onze rit verder gezet. Einddoel: Lee Vining. Een klein stadje op 2500 m hoogte, gelegen aan Mono Lake. Het was een lange rit met weinig bewoning, wel heel prachtige natuur. We rijden door eindeloze gele bloemenvelden en prachtige bergen. De banen zijn kaarsrecht en blijven duren. We komen weinig auto's tegen en voelen ons alleen op de wereld. Onderweg zien we in een dal een grote ranch met honderden pakken stro zomaar opgestapeld buiten op de weide. Hier geen boerkes met hooistress ;-)
Toen we in Beatty vertrokken stond er langs de weg dat het volgende benzinestation op 90 mijl was. (das 150 km uw pipi inhouden, nee ik ga echt niet tussen de cactussen en de ezels hurken zoetje)

Hier in Lee Vining was het alweer prachtig weer, wel iets koeler: 24°C.
Na inchecken zijn we koffie gaan drinken in de tuin van een koffiebar. Gezellig aangenaam was het hier. We zaten onder een zonnetentdoek in rode Bear chair stoelen. Twee kolibries fladderden rond van de ene stokroos naar de andere.

Omdat ik voor de rest weinig te vertellen heb schrijf ik hier nog iets over Manzanar, een plaats die op ons lijstje stond maar die we niet konden bezoeken omdat Death Valley gesloten is.
Manzanar is een stukje Amerikaanse geschiedenis waarover niet gesproken wordt.
Manzanar is de locatie van één van de tien Amerikaanse concentratiekampen , waar meer dan 120.000 Japanse Amerikanen werden opgesloten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hoewel het kamp op zijn hoogtepunt meer dan 10.000 gevangenen had, was het een van de kleinere interneringskampen. Elke Japanner, maar ook iedereen die ook maar enige band had met Japan (vb. een ver familielid) werd opgesloten in één van deze tien concentratiekampen die ver landinwaarts en ver van de kust lagen. Manzanar was het eerste van de tien concentratiekampen die werden opgericht en begon in maart 1942 met het opnemen van gevangenen. Tegen juli naderde de bevolking van het kamp de 10.000. Manzanar hield op zijn hoogtepunt 10.046 volwassenen en kinderen vast. Het kamp was ongeveer 2,6 km2 groot en bestond uit 36 blokken van haastig gebouwde, 6,1 m bij 30 m teerpapieren barakken. De blokken waren gebouwd van grenen planken. Ze stonden op betonnen funderingen, met ongeveer zestig centimeter open ruimte tussen de vloerplanken en de grond. Er waren openingen tussen de planken en naarmate de weken verstreken en het groene hout uitdroogde, werden de openingen groter. Knoestgaten gaapten in de onbedekte vloer. Er hing een enkele gloeilamp aan het plafond. Gebrek aan privacy was een groot probleem, vooral omdat het kamp gemeenschappelijke latrines voor mannen en vrouwen had. De latrines en de douches hadden geen scheidingswanden of raampjes. 8 wachttorens uitgerust met machinegeweren bevonden zich met tussenpozen langs de omheining, die was bekroond met prikkeldraad. De extreme klimaatomstandigheden in het gebied zorgden voor heel wat leed. De tijdelijke gebouwen waren ontoereikend om mensen tegen het weer te beschermen. De zomers op de woestijnbodem zijn over het algemeen heet, met temperaturen die vaak boven de 38°C uitkomen. De winters zorgen voor af en toe sneeuwval en temperaturen overdag die vaak dalen tot 4 °C . De gemiddelde jaarlijkse neerslag in het gebied is amper 12,7 cm. Het altijd aanwezige stof was een voortdurend probleem vanwege de frequente harde wind; zozeer zelfs dat mensen 's ochtends meestal wakker werden van top tot teen bedekt met een fijn laagje stof, en ze constant vuil uit de kazerne moesten vegen.

Tot de volgende.

Geschreven door AenPopreis