We zijn vandaag gaan wandelen in de Grand Canyon, een spectaculaire kloof met een diepte tot 1800 meter in honderden miljoenen jaren uitgeslepen door de Colorado River. Het looppad aan de rand van de kloof waar de easy trail begint (enen voor ons dus) bevindt zich op 2300 meter boven de oceaan. We hebben dus al flink geklommen om naar het Grand Canyon Park (met de auto) te komen. We dachten dat dit natuurwonder wat overdreven zou zijn door de Amerikanen die het allemaal groots voorstellen, maar we moeten toegeven dat deze kloof wondermooi is, zelfs nog mooier dan de Colca Canon die we vorig jaar zagen in Peru.

Je ziet vanaf de rand prachtige kleuren, van rood naar paars, van beige naar bruin. Daartussen groeien schaarse bomen, mossen en helemaal beneden “het stroompje” de Colorado River. En diep, diep, diep….en breed, breed, breed….oneindig ver kun je hier kijken. Bovenin zweeft af en toe een zwarte vogel, het is of een raaf of een Amerikaanse Condor. Deze is kleiner van formaat dan we ooit zagen maar best indrukwekkend.
Deze kloof, de grote gleuf genaamd door de Indianen, is populair. We zijn hier niet alleen. Een heel village is hier gebouwd met allemaal slaapplaatsen voor toeristen, de ene al wat uitgeleefder dan de andere. De onze stelt niet veel voor, maar goed we hebben een bed, een TV, airco, een wc en een douche, das voldoende. En we zien parkings, vol dikke, grote auto’s van de Amerikanen. Auto’s 3x groter dan de onze.

Er zijn shuttle bussen om de mensen van het ene viewpoint naar het andere te rijden. Wij, sportieve Europeanen gaan te voet, bovenop langs de kloofrand op een goed aangelegd pad. We doen een stuk van de Rim Trail. We stappen bijna 14.000 stappen en wagen ons zelfs een stukje naar beneden op de Bright Angel Trail (das voor gevorderden). Het gaat ons best goed af, zeker het dalen. Het klimmen terug naar boven doen we rustig met af en toe een zuchtje en een kuchje, maar het lukt ons best. Dit geeft moed voor de komende dagen wanneer ons nog zwaardere wandelingen staan te wachten.
We eten onze zelfgemaakte lunch op aan de rand van de kloof op een veilige plek. Er stoppen mensen om ons te fotograferen omdat we ‘brave’ moedig zijn. Best grappig, want we zaten nog een paar meter van de rand hoor. De mooiste plek waar we ooit onze picknick opgegeten hebben in ons hele leven, dat is zeker de waarheid. Na onze sportieve inspanning nemen we de shuttle bus terug naar het Visitor Center en gaan wat rusten. Het constant reizen kruipt wat in de kleren.

Het eten valt hier best mee (buiten de vettige pizza van gisteren gerekend). We kopen meestal brood in de supermarkt, samen met wat kaas, vlees, fruit en yoghurt. Soms nemen we een blikje tonijn. Dat eten we dan als lunch en ontbijt. Het is ook veel goedkoper dan steeds uit te eten want de prijzen zijn hier erg hoog. We denken dat uit gaan eten hier dubbel kost dan in België.
We eten wel 1x per dag warm eten, op restaurant of zelfgemaakt. Hier in de Grand Canyon Yavapai Lodge is er geen kitchenette en moeten we eten in een soort refter. Het slechtste tot nu toe. Daarvoor konden we altijd een salade of een gezonde maaltijd bestellen. Maar de porties zijn hier altijd wel heel groot, echt in alles. Drinken krijgen je 750 ml, altijd in een wegwerpbeker. Een kleine salade is bij ons een kom voor een heel gezin. We moeten dus soms wat eten weggooien en we vinden dat erg. Antoin at daarom deze ochtend de koude pizza die we over hadden van gisteren, met wat een wc bezoek daarna 😉.

Wat ook heel raar is en wat we nog niet verteld hebben, zijn de wegen. Er is altijd één grote weg, een highway met veel baanvakken. Die is meestal redelijk goed, maar we zien ook veel wegen met putten en barsten in het wegdek. Naast die enen weg zijn al de zijwegen in zand of steengruis. Dus gewone straten waar huizen langs staan. Het is een flashback naar Rusland! De huizen stellen meestal niet veel voor, zeer eenvoudige bungalows, vaak klein. Ook ligt er veelal veel rommel rond de huizen. een cursus opruimen kan hier vermoedelijk op veel interesse rekenen. Er zijn ook veel mobilhomes waar de mensen permanent in lijken te wonen, onvoorstelbaar voor ons bij deze hoge temperaturen. In Santa Barbara zagen we meerdere daklozen en ook mensen die wonen aan de kant van de weg in hun auto. We zagen een mobiele medische dienst stoppen bij daklozen en hen water en voedsel geven. Dit great America is soms heel vreemd en zit vol tegenstellingen. De kloof tussen arm en rijk is hier veel groter dan bij ons.
Voila, jullie zijn weer op de hoogte. Wij gaan nog voor een Dietcoke van 750ml met hopelijk een gezonde hap. Tot morgen.
Dit verslag is door Petra geschreven.

Geschreven door AenPopreis