Hello,

Als je een grote rondreis maakt maak je soms grote en kleine niet te voorziene stressmomentjes mee. Ook zo bij ons.

Gisteren waren we al vroeg terug aan ons huisje. We zaten wat te genieten op ons overdekt terras. Een straathond hield ons gezelschap, weliswaar altijd net buiten ons terras. Een mooie kortharige hond, bruin met wat wit. Iets groter dan Monty. Als ik “kss, kss” riep reageerde hij nauwelijks. Het was opvallend dat hij veel krabde en in zijn huid beet. We denken dat hij vol vlooien of luizen zat. Tot daar geen probleem. Echter toen wij terug kwamen van Petra’s zwempartij lag hij op ons terras, voor onze deur. Hij had geen zin om te vertrekken. Ik durfde niet kordaat op hem toestappen en hem een trapje geven. Ik heb dan het metalen terrastafeltje genomen en met de tafelpoten naar voor naar de hond gestapt en hem zo verdreven. Een klein akkefietje, de volgende worden spannender.

Later in de namiddag, beiden aan het lezen op ons overdekt terras. Plots merkten we dat onze voordeur dichtgevallen was. Wat nu? Alles lag binnen: huissleutels, autosleutels, papieren, enz. Ik was op mijn kousen, Petra had haar teenslippers aan. We konden niet anders dan naar de receptie gaan. Dit was op meer dan 1.5 km, langs een stijgende weg, bij ruim 30°. Petra is dan naar de buren gegaan om te bellen naar de receptie. Die waren zo vriendelijk om aan te bieden Petra heen en weer naar de receptie te voeren om een nieuwe sleutel . Oef we konden weer binnen. Ook dit probleempje was hiermee opgelost.

Deze morgen 6 u. We waren beiden wakker en besloten op te staan zodat we onze ochtendrituelen op ons gemak konden doen. Zoals altijd, hier op reis, bekijken we nog in bed eerst onze GSM-berichten. Het viel mij op dat een knopje aanstaat bij de KBC-map. Na openen zie ik dat Kate van KBC meldt dat mijn creditkaart geblokkeerd is omdat er een vermoeden van fraude is. Beiden zijn we direct klaarwakker. Wat is dat nu? We kunnen hier niets zonder creditkaart. Onze gewone kaart werkt hier niet. Geen creditkaart is geen geld, geen benzine, geen hotels betalen, geen eten, …. Er stond een Belgisch telefoonnummer in het KBC bericht. We belden er naar maar kregen geen aansluiting. Dan het nummer van de KBC in Maldegem opgezocht en opgebeld. Daar kregen we wel aansluiting en kregen we volgend antwoord: “Wij kunnen hier niets doen. Hiervoor moet je op het gekregen telefoonnummer zijn. Dat is van de beheerders van de creditkaarten.” Ons stressniveau steeg boven de 110 %. Na uiteindelijk zeker 15 keer proberen kregen we uiteindelijk toch iemand aan de lijn. Eerst moest ik een aantal vragen beantwoorden zodat hij er zeker van was dat ik Antoon Aesaert was. Ze hadden een vermoeden van fraude omdat onze creditkaart op een dag 3x gebruikt was voor betalingen bij Goulding in USA. Ik heb dan uitgelegd dat we hier op reis waren en dat we 3 betalingen gedaan hadden (borg, tour in Monument Valley en eten in restaurant). Dan was het oké, hij ging onze creditkaart onmiddellijk deblokkeren. Ondertussen was het reeds 7u30. De bibber heeft toch nog een uur in ons lijf gezeten. Maar eind goed al goed.

Daarna zijn we vertrokken uit Monument Valley. Ik wou vandaag eerst nog wat verder reizen, naar Natural Bridges National Monument. Dit zou het verste punt landinwaarts worden tijdens onze reis, ttz. ongeveer 1200 km vanaf luchthaven Los Angeles, dan wel via de kortste weg. Daarna keren we terug richting kust. De rit ging vlot. We passeerden langs het dorp met de leuke naam Mexican Hat. Hier staat een pilaarvormige rots waar een grote platte rotsplaat op balanceert. Verder reden wij op een bepaald moment recht naar een hoge lange verticale rotsmuur. Ik dacht dat we voor de muur zouden afdraaien, maar niets was minder waar. We moesten langs de wand omhoog. Stijl, gemiddeld 10 %. Maar wat erger was: de asfalt stopte, de hele klim met zijn vele haarspeldbochten werd afgelegd op een grind. Gelukkig meestal zonder veel putten en vrij breed, maar soms ook smaller. Aan de ene zijde de diepe afgrond, aan de andere zijde de verticale rotswand. Toen er een vrachtwagen naar beneden kwam was het spannend. Wij zaten aan de afgrondzijde. Met elk op zijn beurt telkens een beetje vooruit te rijden zijn we uiteindelijk voorbij elkaar geraakt. We zaten precies in the most dangerous roads. Hoe hoog het was? Ik weet het niet, maar het duurde lang voor we boven waren. Daar waren we niet op voorzien.

Een eind verder kwamen we aan Natural Bridges National Monument. Dit is een one way baan van ongeveer 16 km. Langs deze baan kun je 3 natuurlijke bruggen bezoeken. We hebben de eerste en de derde bezocht.
De drie majestueuze natuurlijke bruggen nodigen je uit om na te denken over de kracht van water in een landschap dat meestal wordt bepaald door de afwezigheid ervan (tijdens ons bezoek stond de rivier droog). Bekijk ze vanaf een uitkijkpunt of ga op pad en ervaar hun grootsheid van onderaf. De bruggen heten: Sipapu, Kachina en Owachomo, namen die de vroegere indianen aan deze bruggen gaven.
De eerste brug: Sipapu is de grootste en meest spectaculaire. De afgeronde opening en gladde zijkanten zijn het bewijs van talloze overstromingen met schurende rotsen en zand. Deze brug heeft duizenden jaren nodig gehad om te vormen, maar zal op een dag instorten en eroderen als onderdeel van de eindeloze cycli van tijd en verandering.
Dimensies:
Hoogte gat onder brug: 67 meter
Spanwijdte gat: 82 meter
Breedte brug: 9,5 meter
Dikte brug: 16 meter
We zijn bij deze brug vanaf het viewpunt naar beneden gestapt, naar de brug. Het was een vrij spectaculair pad, meer dan een kilometer ver, waarbij een hoogteverschil van 133 m overwonnen moet worden (tijdens de heentocht dalend, tijdens de terugtocht stijgend). Het pad is soms steil en wordt als inspannend beschouwd. Onderweg beklim je een lange reeks metalen trappen, rotstrappen, metalen ladders, houten trappen en haarspeldbochten. Het is puffen in de terug naar boven stappen/klauteren. De temperatuur gaat reeds rond de 30°C. Er volgen veel waterdrink- en hijgmomentjes. Twee zwarte gieren met rode kop zweefden cirkels, hoog boven ons. We waren wel tevreden met onze klim.

De tweede brug hebben we niet bezocht. Ze is minder spectaculair dan de eerste en even moeilijk bereikbaar.

De derde brug: Owachomo is de kleinste en dunste van de drie natuurlijke bruggen en wordt algemeen beschouwd als de oudste. We zullen het misschien nooit zeker weten, omdat elk van de bruggen in verschillende snelheden erodeert. Ongeacht zijn relatieve leeftijd is de Owachomo-brug een ontzagwekkend staaltje erosie. Owachomo betekent "rotsheuvel" in het Hopi.
Dimensies:
Hoogte gat onder brug: 32 meter
Spanwijdte gat: 55 meter
Breedte brug: 8 meter
Dikte brug: 3 meter
De wandeling naar deze brug begint bij het parkeerterrein aan het Owachomo Viewpunt en volgt het onverharde pad naar de basis van de brug, 0,5 kilometer lang. Het pad daalt 57 m van de rand van de kloof naar de voet van de Owachomo-brug.

Het was na de middag als wij vertrokken aan de bruggen. We moesten de hele weg terug, o.a. via de “the most dangerous road”, via Monument Valley naar Kayenta. Hier hielden we een koffiestop (Frappacciono Mocha Cookies Crumble) bij Starbucks, tanken en een bezoek aan een bouwwinkel waar we een nieuwe internationale stekker vonden. Onze oude waren we vergeten in Twentynine Palms. Daarna nog een hele rit naar Page, onze volgende verblijfplaats. Hier heeft Petra ondertussen het zwembad ontdekt. Wij zijn gaan eten in een Barbecue-restaurant waar we buiten zaten onder een groot afdak en waar een leuk orkest speelde. Oude songs, onder ander van Johnny Cash weergalmden over de tafels.
Nu is het reeds donker, maar nog steeds zeer warm. Voor morgen voorspellen ze 35°C.
Tot morgen.

Geschreven door AenPopreis