Goede morgen,

Ja, we zijn gisteren naar huis gekomen.
Hier het korte verhaal van de laatste dagen in Peru.
We zaten vast in Peru, beiden met een covid besmetting. Petra heeft beperkte symptomen, ikzelf was behoorlijk ziek (kortademig & zwaar verkouden).
Waarschijnlijk deden de hoogte (Cuzco ligt op 3400 m hoogte, er is dus minder zuurstof), de droge lucht en de vervuilde lucht (Cuzco ligt in een put omsloten door bergen en er is zeer druk autoverkeer) er geen goed aan.
Overdag ging het redelijk. Maar vooral de nachten waren lastig. Dan had ik veel last van die kortademigheid. Ik heb geen enkele nacht meer dan 4 u kunnen slapen.
Overdag deden wij niet veel. We hadden ook de energie niet. Elke dag trokken wij naar het centrum, naar de Plaza de Armas. Daar genoten wij op een bankje in de zon van het gebeuren. We bezochten een kerk, een muzeum, een plaatselijke markt of daalden door de toeristische straatjes met zijn vele winkeltjes. 's Middags nuttigden we lichte maaltijd. We kochten een boterkoek die ons avondmaal zou worden. Op terugweg naar hotel bleven we nog wat hangen in een klein parkje in de buurt en als het rond 18 u donker en snel kouder werd zaten we al snel in onze kamer.
Een maal zijn we getuige van een toch wel omvangrijke betoging. Met veel lawaai, met toeters en fluiten, met megafoons, trekt een ganse goep mensen (met ook opvallend veel vrouwen en kinderen) langzaam door een hoofdstraat. Langs beide zijden van de stoet stappen om de vijf meter stoere en gewapende agenten mee. Ze zien er toch wel angstaanjagend uit, in hun zwarte uniform en met hun helmen, wapenschilden en geweren. Gelukkig gebeurd er niets, buiten veel lawaai. De chauffeurs in de vastgelopen straten in de buurt laten met veel getoeter hun ongeduld blijken. Als de stoet voorbij is proberen andere agenten met veel gezwaai en gefluit de verkeersstroom zo snel mogelijk terug op gang te trekken.
Je begrijpt het, elk gebeuren is welkom tijdens deze voor de rest zer saaie dagen. Gelukkig mochten wij buiten, maar elke dag doorbrengen zonder doel, ....
Ondertussen hadden we contact met de persoon die Deborah ons doorgegeven had om onze vlucht te regelen van Cuzco naar Lima. Donderdag middag zou dit geregeld zijn. Donderdag avond nog niets. Vrijdag uiterlijk om 11 u zouden we de tickets hebben, terug niets. Maar zoals altijd in Peru, het gaat traag, maar het komt goed. Vrijdag op 13 u ontvangen we de tickets op ons gsm. Zaterdag morgen slaat de twijfel opnieuw toe. Mijn voornaam staat foutief op mijn ticket. Zal dit niet voor problemen zorgen. We hadden nochtans kopie van onze paspoorten bezorgd aan de contactpersoon.
Zaterdag om 11u50 werden we keurig afgehaald in ons hotel, een kwartier later stonden we reeds aan de toegang van de luchthaven in Cuzco. Een kleine luchthaven met slechts 5 gates. We zien dat er in de komende 4 u enkel vliegtuigen vertrekken naar Lima, ongeveer elke 3 kwartier een vliegtuig. Wat gaat het hier vlot. Inleveren bagage, door de nodige, maar toch efficiënte controles, iedereen zit reeds een kwartier voor vertrek van de vlucht in het vliegtuig. Over de foutieve voornaam op het ticket is niets gezegd. In Schiphol kunnen ze hier heel veel van leren.
Een uur later, landen we in Lima.
Daar horen en zien we onze medereizigers voor het eerst terug. Zijn komen ongeveer gelijktijdig aan met hun vlucht van uit Puerto Macdonaldo, in het Amazonegebied. Daar hadden ze geen internet, we hadden dus geen contact meer gehad nadat ze vertrokken waren in Cuzco. We aanhoren hun verhalen met enig jaloezie. Het waren vermoeiende dagen geweest. Elke dag om 5 u op om de natuur te aanschouwen bij zonsopgang, overdag een druk programma en ook na zonsondergang nog excursies. Gelukkig was er niemand ziek geworden.
Nu nog de tijd doorbrengen in de luchthaven van Lima.
Om 20 u begint ons vliegtuig te taxiën en even later gaan we het luchtruim in. Petra heeft veel geslapen tijdens de vlucht. Ikzelf minder.
Ruim 12 u later landen we in Schiphol. Hier is het 15 u in de namiddag en zeer warm. Deze keer gaat het vlot. Onze auto wacht ons trouw op op de parking van het Ibis hotel en om 19 u staat we thuis. Gelukkig is het vlot gegaan en wat het belangrijkste is: we zijn thuis. We kunnen bekomen van de toch wel zware laatste dagen.
Eerstdaags volgt nog een korte nabeschouwing.
Tot dan.

Geschreven door AenPopreis