Hola,
Waar waren we gebleven? Oh, ja, we gingen naar de jungle en zouden een aantal dagen niet bereikbaar zijn.
Dat ik hier alweer met een verslag ben is geen goed teken.
Jullie weten dat ik al een week ziekjes was (type zware verkoudheid: keel, neus, borst).
Vorige avond waren wij nog met de ganse groep eten in het centrum van Cuzco. Alles ging goed.
Ik lag echter nog niet lang in bed als ik het benauwd kreeg. Ik kreeg precies te weinig lucht binnen. En zo was het de ganse nacht. Telkens ik wat indommelde of minder lette op mijn ademhaling (via ondertussen droge mond - neus verstopt) kwam de duizeligheid naar boven. Dan moest ik een paar keer diep ademhalen (Petra zegt:"Naar adem snakken") en het ging terug wat beter. Wat is het een lange nacht geworden, zowel voor mijzelf als voor Petra. Beiden hebben we geen oog dicht gedaan. Er schiet van alles door onze hoofden. Heb ik Covid? Zo kan ik niet mee naar het Amazone gebied. Daar zit je op 3 u varen van het eerste stadje en een dokter... Moeten wij dan in isolatie?
Hier, in Peru? Wanneer gaan we naar huis kunnen? Enz.
Om 6 u hadden we beiden al een wisser van onze sneltest in de neus gehad. En ja, na een paar minuten kwam mijn 2de streepje te voorschijn. Bij Petra was er twijfel, zagen we nu een tweede streepje of niet. Dan maar beiden gedoucht en kleren aangedaan. Ondertussen was ik er achter dat de benauwdheid enkel kwam als ik neer lag, niet als ik rechtop stond.
Rond 7 u eerste bericht gestuurd naar Deborah, onze reisleidster. Rond half acht hadden we ze aan de lijn. Oei, Covid? Zeker positief? Het protocol is dat er niet gereisd mag worden ingeval besmetting. Ik ga mij informeren en het nodige doen. Ik neem straks opnieuw contact op.
Enkele minuten later verscheen al op de WhatsApp pagina van de onze reisgroep er we met een covid besmetting zaten en dat iedereen een zelftest moest afnemen.
Een paar minuten later belde Deborah al terug. Wij moeten zo snel mogelijk een officiële test laten afnemen voor definitieve bevestiging, wij zouden pas terug kunnen reizen na het voorleggen van een negatief resultaat. Dus in het slechtste geval zitten we hier misschien wel 2 weken vast. Deborah had al geregeld dat ze om 10 u van de clinic (wordt hier zo geschreven) naar het hotel zouden komen om ons te testen. Ondertussen hadden alle medereizigers een negatief zelftestresultaat. Toch raar, ik ziek, Petra vermoedelijk ook en al de rest niet. We zaten nochtans ganse dagen samen op de bus, aan eettafels, tijdens excursies,... Het kwam erop neer dat iedereen vertrok naar het vliegveld voor de vlucht naar het Amazone gebied en dat wij achter bleven. De meesten stuurden ons een bericht waarin ze ons veel goede moed toewensen, samen met nog wat andere deugddoende woorden.
Deborah had ondertussen geregeld dat wij in de kamer in het hotel konden blijven en ze had ons de gegevens van een plaatselijke contactpersoon doorgegeven zodat omboekingen van vluchten konden geregeld worden van zodra we negatief waren. Ze had ons ondertussen gebriefd wat we wel of niet mochten. We mochten buiten, naar de winkel of restaurant, wandelen,... Maar steeds met mondkapje en afstand houden. Ook geen dicht contact met hotelpersoneel. Gelukkig mogen we buiten. Ik zou het heel moeilijk hebben om de hele tijd vast te zitten in deze zeer ongezellige, kleine en koude kamer. Kamer met een view. Ja, een raam dat uitgeeft in de traphal. Als onze draperies open zijn kan iedereen binnen kijken.
Om 10 u stipt stonden 2 dames in soort uniform voor onze kamerdeur. Na wat uitleg ging de wisser in onze neus.
Mijn resultaat: licht positief, volgens de dames heb ik het waarschijnlijk al een ganse week en is de ziekte al op terugweg.
Petra: sterk positief, dus vermoedelijk is zij later door mij besmet en is de ziekte bij haar op zijn hoogtepunt.
De dames deden dan een voorstel: wij kunnen helpen en voor attest zorgen met een negatief resultaat er op. Zo kunnen jullie naar huis vliegen op de oorspronkelijk voorziene datum....
De dames waren nog maar vertrokken als er alweer vragen opborrelen. Waarom heb ik het zo benauwd als ik niet zo sterk positief ben? Heb ik mijn longen geforceerd door de voorbije dagen aan alle beklimmingen deel te nemen? Gelukkig heeft Petra veel minder symptomen (enkel regelmatig hoesten, soms lichte hoofdpijn en een vuile neus)
Wat kunnen we nu doen? We zitten hier op onze kamer (met een view). Tegen de middag zijn we naar het centrum gestapt, dit is anderhalve km langs een licht hellende drukke baan. We doen het langzaam, om onze longen niet niet meer extra te forceren. Rapper zou ook niet gaan, al onze energie is precies weg.
We rusten op een bank van de Plaza de Armas en genieten in een lekker zonnetje van het drukke gebeuren. Om de minuut komt wel een verkoper / verkoopster langs om hun waren aan te bieden. Dit gaat van schoenpoetsers, verkopers van truien, juwelen, drank, schilderijtjes, tafeldoeken,... Leuk zijn ook de dames in traditionele klederdracht die voorbij wandelen met in een hand een stuk touw. Aan de andere zijde van het touw huppelt een lama de vrouw achterna. Aan iedereen die ze ziet vraagt de dame :"foto, foto".
Rond 1 u kiezen we een terras in de buurt en bestellen we sopa (ik vissoep, Petra kreeftesoep). Ongelooflijk hoeveel beetgare stukken groenten en vis (of gamba's) er tussen het lekkere sap zaten. Toch smaakt het me niet. Ik heb stress. Hoe zal het nu verder gaan?
We wandelen terug naar de kamer. Ik ga proberen wat te rusten. Maar als ik een beetje lig voel ik terug de benauwdheid komen. Niet zo erg als de vorige nacht, maar toch, hij is er nog. Wat zal het vannacht worden? Nog zo'n nacht? Tegen 17 besluiten we een dokter te vragen om langs te komen. Een uur later staat die reeds in onze hotelkamer. Een vrouw die enkel Spaans spreekt. Berichten gaan over en weer tussen smartphone van Petra en die van de dokter. Beiden met Google Translate aan. Grappig beeld, de gsm's waren percies met met elkaar aan het communiceren en wij stonden er bij. De dokter onderzoekt mij, het zuurstofgehalte in mijn bloed is oké. Wel hoge bloeddruk (door het gebeuren heb ik deze morgen mijn pilletjes vergeten nemen) en de stress zal ook een rol spelen. Ik moet van de dokter eerst mijn bloeddrukpilletjes nemen.
Conclusie van de dokter: mijn keel is rood en ontstoken, iets wat zich doorzet op mijn luchtpijp. Vandaar dat mijn luchtpijp vernauwd is en ik soms duizelig word in mijn hoofd. De dokter schrijft een aantal pillen voor. Ze zal ze laten leveren bij ons op de kamer. We danken haar uitvoerig wanneer ze vertrekt. Een klein uur later wordt er op onze deur geklopt. En ja, er staat iemand met de voorgeschreven pillen en siroop. Wat een service.
En wij maar zeggen dat de gezondheidszorg in Peru op niets trekt. Dat tijdens de eerste corona golf de lijken langs de straten lagen.
Of geldt die goede service die wij hier krijgen niet voor de arme Peruanen ?
In elk geval, ik ben toch iets meer gerustgesteld en hoop op een betere nacht.
Tot de volgende.

PS vandaag geen foto's gemaakt.

Geschreven door AenPopreis