Normaal gesproken hebben we aan het einde van een vakantie wel het gevoel van.....het zou wel fijn zijn om weer thuis te zijn maar nu.....zelfs na San bijna, 12 en ik bijna 8 weken, waarvan ruim 6 weken op 1 en de zelfde plek, hebben we dat nog steeds niet....sterker nog...we worden al verdrietig als we over de terugreis praten......maar dat kan natuurlijk ook omdat ik het weerbericht van Nederland bij hou.....en daar worden we ook niet vrolijk van...😏
Wij zijn zo op onze plek hier op Koh Chang... dit eiland heeft eigenlijk alles, alleen moet je er naar op zoek en een stukkie voor rijden.
We hebben zo onze ritme gevonden hier, oa. water halen bij een navul punt: dan gaan we met grote lege flessen daar heen en vullen we ze met drinkwater.....dat scheelt toch weer plastic, want daar zijn ze hier helaas nog niet zo mee bezig als wij in Europa.
En ik heb ook zo mijn rol gevonden hier en maak we me wel zorgen wie mijn taak overneemt als ik weg ben.
Ik ben namelijk ontzéttend druk met controleren of de horizon wel water pas is, of alle bootjes die van links voorbij komen wel rechts weer probleemloos uit het zicht verdwijnen en andersom natuurlijk.
Ik heb deze vakantie weer zoveel geleerd, over het land, de cultuur en het leven hier, maar ook vooral over mezelf.
Dat ik erg goed ben geworden in helemaal niks doen, dat ik me niet verveel, dat een zonsondergang vaak erg op elkaar lijkt maar nooit verveelt, dat de zee en het uitzicht ook vaak hetzelfde is maar ook nooit verveelt.
Maar de grootste les die ik hier wel geleerd hebt is: zet je bril op als je een massage op de kaart aanwijst!!! want anders kan het gebeuren dat je lekker gaat liggen en denkt dat je een ontspannen oliemassage krijgt, maar je opeens knieën en ellebogen op je benen en in je rug voelt alsof je een uur aan het sparren bent geweest met een Muay Thai vechter...
Rolf
https://youtu.be/vcCUT7AMB4k

Geschreven door Rosas.travels