Vroeg vertrokken voor de monsterrit van 942 km naar de Picos! Eigenlijk gekkenwerk deze afstand, die hadden we beter in 2 etappes kunnen doen. Maar dat kwam weer niet goed uit met de hierna volgende perstrip in Bordeaux.
Simpel hotelletje El Tombo, waar we de enige gasten waren. Van start gegaan met onze eerste van 5 wandeldagen! Dankzij gps makkelijk te vinden route. Eerst droog, soms zon en daarna regen. In leuk dorpje Cain een wandelstok gekocht: toch wel belangrijk met de vaak gladde modderpaden, ik was nl. in ons eerste wandeluur al uitgegleden!

Ook deze eerste dag gelijk al de beroemde Ruta del Cares. Spectaculaire vallei met imposante rotsen, veel watervallen en nog meer geiten. Gelukkig niet druk; in de zomer schijnt het hier wel filelopen te zijn. Smalle paden met aan het begin veel natte tunneltjes. Gelukkig is het niet glad maar voor mensen met hoogtevrees is dit geen aanrader. Halverwege begon het flink te regenen, na een tijdje hielden onze jassen en schoenen dat niet meer. In ons hotel in Poncebos alle radiatoren gebruikt om de kleren en schoenen weer droog te krijgen!

De tweede etappe ging door een brede vallei met stenige paden en en weer prachtige uitzichten. We bleven foto’s maken. In het schattige bergdorpje Bulnes even uitgerust en daarna begon de erg moeilijke en door de vele modder ook gladde klimtocht naar onze berghut. Twee keer een snelstromend water moeten oversteken. Er lagen wel wat stenen in de rivier maar helaas heeft Dick toch een misstap gemaakt, dus drijfnatte schoenen. Daarna begon het ook aardig te regenen. Gelukkig zagen we onze hut in de verte al liggen. Maar wat een sof: potdicht! En we hadden ons juist zo verheugd op een warme hut en droge kleren! Gelukkig was daar onze reddende engel Juan Narcissos: een Spanjaard die in Belgie woont, Vlaams spreekt, en zijn huisje naast onze refugio heeft staan! Hij was daar juist aangekomen voor een paar dagen op de berg. Bij hem mochten we naar binnen en bij zijn fornuis opwarmen en koffie drinken.
Om de refugio eigenaar te kunnen bellen, moesten we nog een half uur een heuvel oplopen om bereik te krijgen. In de koude regen en over een gladde modderhelling. Affijn pas na 2,5 uur kwamen de ‘helpers’ van de refugio, Serge en Manuel. Na een tijdje hadden ze een klein gaskacheltje aan de praat gekregen. Geen warm water. Maar aardige mannen hoor! Simpel eten, stapelbed in zaal voor 18 mensen. Maar we waren dus de enigen ;).
De derde dag bleek dezelfde route weer naar beneden te zijn plus nog een stuk erbij, naar een hotel in Cain, waar we dus op dag 1 al langsgekomen waren. Dat vonden we niet leuk, maar nu zagen we deze prachtige route tenminste ook met mooi weer, want het was de hele dag strakblauwe lucht! Het eerste stuk was naar beneden, dus veel lastiger dan heen. Zeker ook door al die regen. We waren blij toen we in Bulnes waren. Daar lekker bijgekomen en door naar de mooie vallei en Ruta del Cares. In Cain fijn hotel La Casona de Palmira, met een geweldige douche.

Helaas die avond geen goeie champignons gegeten want snachts werd ik goed beroerd.
We hebben moeten besluiten dat we niet verder konden lopen: de 2 resterende etappes waren best weer lang en dat zou ik zeker niet redden. Toen ik weer enigszins het water met citroen kon binnenhouden, per taxi naar het eerste hotel gegaan en daar heel rustig aan gedaan. Gelukkig gaat het wat beter en hebben we besloten om morgen alvast weer naar Frankrijk te rijden. We hebben op zondag een persafspraak in Bordeaux en door morgen al naar Saint Jean de Luz te rijden hakken we de reis mooi doormidden.
En dan ben ik natuurlijk weer helemaal 100%!

Geschreven door Naarbuiten