Na weer het heerlijke ontbijt van geroosterde muesli nu echt de hut gesloten. Ook al is er weinig te zien, we moeten verder. Na de pieps-controle achter elkaar aan gesjokt, we zagen werkelijk niets anders dan wit. Een goeie oefening voor Eddy! Het kwam dus echt aan op de kaart die de gidsen in hun hoofd hadden en het navigeren door meters te tellen en soms toch iets van een berg of geul te herkennen.
We gingen dus heel langzaam, maar gelukkig klaarde het op en was er opeens weer een heel andere wereld te zien. Uiteindelijk een flinke tocht gemaakt. Vaak door de diepe sneeuw. De eerste loper had het daarbij zwaar, de tweede moest contra lopen, en zo werd het voor de volgers makkelijker. Aan het einde van de middag zagen we opeens heel mooi de Carschinahutte liggen. Door de diepe sneeuw bergop naartoe gezwoegd. Mooie hut met leuke luiken en prachtig gelegen. Wel flink ingesneeuwd dus eerst de ramen uitgraven om de luiken te kunnen openen. De wc uitgraven was nog een heel karwei, met z’n 4-en zijn we een uurtje bezig geweest! Toen Dick zijn ABS wilde uitschakelen, ging dat mis en werd de ABS opgeblazen. Zag er heel grappig uit met die rooie vleugels uit de rugzak! Ook Allard kon er wel om lachen. De hut was wel heel klein, een ruimte voor koken, eten en slapen. Maar wel gezellig hoor!
Geschreven door Naarbuiten