Na alle cultuur in Toscane vonden we het heerlijk om weer de bergen in te gaan. Vanuit Cogne hebben we 2 trektochten uitgekozen. We logeerden de eerste nacht in hotel Grauson in Gimillian. Wat wel heel grappig was, was dat Dick nog wist dat we hier ca. 15 jaar geleden de auto eens hadden geparkeerd toen we met de kinderen vanuit hotel Herbetet ook een weekje in Gran Paradiso gewandeld hadden.

Prima familiehotel met ietwat dove Paolo en zijn praatgrage vrouw. We konden geen lunchbroodjes meekrijgen, anders was er evt. voor de andere gasten onvoldoende. Bij de rifugio die we na 3 uur lopen tegen zouden komen, zouden we kunnen lunchen. Paolo was ervan overtuigd dat hij open zou zijn dus gerustgesteld gingen we op weg.Het eerste deel herkenden we van een van onze wandelingen met Chris en Joep. Leuke herinneringen kwamen spontaan boven ❤️! Na een tijdje klimmen zaten we vrij hoog met bij een kruis prachtig uitzicht op Cogne. Wat lokale wandelaars vertelden ons dat onze lunchrifugio alleen in het weekend open was. Gelukkig had ik nog 2 broodjes ‘meegejat’ bij het ontbijt, dus daarmee moesten we het doen! Een erg mooie tocht waarbij we wel 100 x hebben gezegd hoe mooi het hier was. De hele tocht misschien 10 wandelaars tegengekomen. En ook nog 20 mountainbikers die de Passo Dell’Invergneux bedwongen hebben. Daar hadden we overigens weer eens een waanzinnig uitzicht!

Op het eind ergens een ‘shortcut’ gemist waardoor het laatste stuk naar onze rifugio Sogne de Berdze een uurtje langer duurde. Gelukkig Dick’s hongerklop nog net voor kunnen blijven! In het zonnetje heerlijk een flink broodje met een dik verdiend biertje verorberd. Aardige jongen die daar de boel runde.

Volgende dag weer mooie tocht op het programma. Eerst naar Lago Miserino gelopen. Wat een verrassing: na wat klimmen, riviertjes oversteken en slingerpaadjes zagen we opeens tussen de bergen verscholen dit sprookjesachtige mooie meer liggen. In serene rust, echt genieten. Daarna terug naar de route naar het dal. Uiteraard weer mooi en steeds anders dan eerdere tochten. Laatste stuk begon het wat te regenen en na koffiestop in Lillaz brak het echt los zodat we druipend met hier en daar schuilen, weer bij Paolo, nu in de stralende zon, aankwamen. Hij was er al achter gekomen dat de lunch-rifugio gesloten was en voelde zich heel erg schuldig. Ah gossie! Biertje van hem gehad. Na heerlijke douche weer bij Hotel Belvedere gegeten. Voelt aan als thuiskomen!

Geschreven door Naarbuiten