Onze meest avontuurlijke tocht ooit hebben we overleefd! Maar het was vier dagen stof happen, hevig door elkaar schudden in de auto wanneer we weer eens door een immense kuil gingen. Vooral Grietje had het, zittend op de achterbank, zwaar Iedere avond kwamen we onder een dikke laag stof aan bij ons onderkomen. Het lijkt alsof we hebben afgezien, dat hebben we ook, maar het was absoluut de moeite waard om het verlaten West-Madagascar op deze wijze te ontdekken! De route is alleen met een 4WD te doen. Daarnaast is het verstandig om het traject met een zogenaamde “pisteur”, een chauffeur/gids af te leggen. Er zijn geen routeaanwijzigen, op maps.me is het traject niet te vinden en verdwalen in het verlaten landschap is geen aanlokkelijk vooruitzicht.

In Tulear ontmoetten we Aimé. Een aardige man van bijna 60 jaar die uitstekend Engels spreekt. En waar we later achter kwamen, een zeer behendige chauffeur die de route op zijn duimpje kent. Hij zou ons door de 545 kilometer loodsen in vier dagen. Ons plan om het in drie dagen te doen, wees hij van de hand. Dan zouden we alleen maar in de auto zitten van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. En gezien de vele uitdagingen die ons te wachten stonden, moeten we wel wat vertraging incalculeren op sommige trajecten. Nog afgezien van eventuele pechgevallen of vastlopers in het mulle zand.

De rout gaat voor een groot deel langs de westkust van Madagascar. Toeristen zien ze hier niet of nauwelijks. Dus als we een klein armoedig dorpje passeerden, liep het hele dorp uit om ons te begroeten. Als we ergens uitstapten, kwamen talloze kinderen naar ons toe die met ons wilden spelen. We trokken waanzinnig veel bekijks en Grietje voelde zich net Maxima die wuivend uit het raam iedereen toezwaaide.

De eerste overnachting was direct aan het strand in de middle of nowhere. Zeer basic, maar wel heel bijzonder gezien de ligging. In de kleine vissersdorpjes die we passeerden, zijn vissers met hun “piroques”, een smalle boot gemaakt van een boomstam, in de weer met hun visvangst. Kinderen spelen met hun zelfgemaakte mini piroque in de branding. Vrouwen vouwen de netten. Hard werk voor een karig bestaan en hun huisjes zijn erg armoedig. Wel erg fotogeniek voor ons om mee te maken.

Tijdens onze route hebben we talloze Baobab bomen gezien. Hier komt geen toerist, dus foto’s maken zonder hinderlijke verstoring van anderen was hier niet moeilijk. Er zijn 7 verschillende soorten Baobab bomen. We hebben in totaal vijf daarvan gezien. De een nog dikker en groter dan de andere. De grootste had een omvang van maar liefst 17 meter!

De tweede overnachting was in een schattig dorpje genaamd Morombe. Ons hotel, direct gelegen aan het strand was in een woord geweldig. Super mooie kamer, nog belangrijker: warm stromend water om het touw (onze haren) te wassen, heerlijk eten en een prachtige ligging. Dat hadden we wel verdiend! Zeker omdat ons de dag erna een lange reisdag te wachten stond van maar liefst 11 uur (270 kilometer).

Die dag was zwaar. Weinig pauzes, bloedheet, zeer stoffig en super slechte wegen. Gelukkig hadden we heerlijke afleiding: Aimé bleek fan te zijn van Andre Hazes. Door de speakers schalde het live-concert van hem in de Arena. Als we een dorpje binnenreden, keek de bevolking vreemd op bij het horen van deze muziek. De andere afleiding was het nemen van een bouwvallige pont, een zogenaamde bac, over de rivier. Om de motor van de pont te laten lopen, hadden ze onze accu uit de auto nodig. Die eruit halen, in de “machinekamer” plaatsen en bij aankomst weer terugzetten in de auto. Bijzonder! Daarnaast moesten we tal van tolpoortjes nemen. De plaatselijke bevolking plaatst te pas en te onpas een slagboom en opent die alleen tegen betaling. De kinderen imiteren dat op diverse plaatsen. Onze chauffeur keek ze dan met vuurspuwende ogen aan, opende de deur en de kinderen renden geschrokken weg. Weer 2.000 Ariari bespaard (50 cent)!

Eindelijk kwamen we aan in Belo-sur-Mer. Weer een basic bungalow aan een rivier die ons scheidt van de zee. De volgende ochtend een prachtige wandeling gemaakt door dit leuke dorpje. Daarna naar het strand en even een body dip gemaakt. Heerlijk. Het was bijzonder om het lokale leven hier gade te slaan, met vissers die als nomaden leven in armoedige huisjes op het strand. Ook nog twee kerkjes bezocht, waar de plaatselijke bevolking luidkeels de liederen meezong. Een diaken nodigde ons uit om plaats te nemen, dat aanbod vriendelijk afgeslagen.

De laatste route naar de eindbestemming Morondava was goed te doen. Relatief “goede” zandwegen, af en toe een rivier doorwadend, waarbij het water tot de onderkant van de voorruit kwam en weer diverse tolpoortjes. Precies op tijd, voor zonsondergang, stonden we op de Allee des Baobabs, de iconische weg van Madagascar met diverse Baobab bomen. Voor veel toeristen het hoogtepunt van hun reis in Madagascar. Mooie foto’s gemaakt en toen naar ons super de luxe hotel met airco, megakamer en een ruime badkamer. Hadden we verdiend! Afscheid genomen van onze Aimé. Hij heeft een super klus verricht en ons veilig gebracht naar Morondava. Daarnaast heeft hij veel tips gegeven voor de komende tijd en het is een hele aardige metgezel voor ons geweest. Hij moet nu in 48 uur terugreizen met lokaal vervoer naar Tulear en begint dan aan de volgende trip. Wij gaan nu lekker genieten van twee dagen strand. Ieder zijn vak!

Geschreven door Naarbuiten