Pfff, wat een dag. Zoals iedere dag, om 7u opstaan, 7.30 ontbijten, 8u start zorg.
Ik had deze middag pieperdienst. In de middag gaan bijna alle gasten en vrijwilligers van boord. Er zijn excursies maar mensen zijn ook vrij om zelf wat te gaan doen. Aan boord blijven mag natuurlijk ook. Als je pieperdienst hebt, loop je de bellen van de gasten die aan boord blijven. Dat is in/uit bed helpen, hulp toiletgang, gasten die terugkomen aan boord helpen bij de transfer van scootmobiel naar rolstoel etc. Met iedere gast gaat een vrijwilliger mee. Dat kan een zorgvrijwilliger zijn maar ook een algemeen vrijwilliger. Die laatste groep mag niet op de hut van de gasten komen. Van 12u tot 18u heb ik dus veel bellen gelopen. Het regende dus gasten geholpen om een droge broek aan te trekken etc. Ook weer gemerkt hoe groot het verschil is tussen de ene of de andere zorgvrijwilliger. Ook gasten uiten zich daarover. Ze uiten zich ook over de bejegening van zorgvrijwilligers door de hoofdverpleegkundige of de boordverpleegkundige. Een echtpaar had meegemaakt dat een vrijwilliger op hun hut, op haar falie kreeg van de hoofdverpleegkundige omdat zij de tillift tegen alle protocollen in, in haar eentje bediend had. Terwijl er dus gewoon een echtgenote op de hut was die deze transfers thuis altijd in haar eentje doet. Heel bijzonder.
Ik zou nog wat vertellen over de gasten. Er zijn mensen die hun leven lang al een beperking hebben door een aangeboren afwijking of bijvoorbeeld door ischemie ontstaan tijdens de geboorte. Andere gasten zijn ziek geweest waardoor er schade ontstaan is: meningitis als kind bijvoorbeeld. Ook mensen die na een ongeval veel fysieke/neurologische schade opgelopen hebben en mensen die een chronische en/of progressieve ziekte hebben waardoor ze steeds beperkter en afhankelijker zijn geworden. Zo is er een tweeling van 25jr. Beide lichamelijk en cognitief beperkt en volledig rolstoelafhankelijk met spastische parese. Twee knappe dames, met een superlieve en leuke lach, toe aan alles waar een 25-jarige aan toe is maar afhankelijk van een karretje en hulp bij alles. Een andere dame had een bed and breakfast in Portugal en runde een verhuisbedrijf samen met haar man. Zij kreeg een verkeersongeval, was wekenlang comateus en is nu rolstoelafhankelijk, heeft afasie en kan niet zelfstandig wonen. Haar echtgenoot overleed 2jr geleden heel plotseling. Weer een andere dame had de ziekte van Crohn. Klachten die daarnaast ontstonden bleken pas na maanden veroorzaakt te worden door maagkanker en vanwege een perforatie kreeg ze een peritonitis en een sepsis en was ze ook weken comateus. Restschade: prikkelgevoelig, PNEA en rolstoelafhankelijk. Ze is kankervrij inmiddels, dan dan weer wel.
En natuurlijk zit een aantal van hen nog volledig in een acceptatiefase maar de tevredenheid en besef van geluk (het had ook zo anders af kunnen lopen) zijn er ook.
Vanavond zat ik even te kletsen met een vrijwilliger die ook voor het eerst mee was als algemeen vrijwilliger. Hij vindt het fantastisch maar vond de eerste dagen ook echt shockerend. Als HR manager had hij totaal geen kaas gegeten van de afhankelijkheid en kwetsbaarheie van mensen met een beperking. Veel van deze situaties had hij nog nooit gezien of nog nooit van gehoord. Zijn leercurve in hoe met deze mensen om te gaan en hoe je iemand helpt bij het aantrekken van een jas of het eten van een diner, gaat stijl omhoog. Geen tijd om even te wennen of mee te kijken, gewoon meteen aan de bak. Hij ervaart het als een verrijking maar ik kan me voorstellen dat anderen misschien nooit meer meegaan.

Geschreven door Marientje.is.weg