Om half 11 moesten we in Arnhem zijn dus na het uitzwaaien van de kinders naar school, hond uitlaten, nog een wasje opvouwen, vaatwasser uitruimen, wat laatste spullen in een tas gooien was ik klaar om te gaan. Twee thermosflessen koffie voor onderweg, mueslibrood met kaas en een hardgekookt eitje en toen kwam mijn chauffeur voorrijden. Onderweg gekletst, muziek geluisterd en gegeten en vervolgens ruim op tijd in Arnhem. Na het inchecken, onze spullen naar onze hut brengen en een ontvangst met koffie kregen we de nodige uitleg over veiligheid, het dagschema en vaarschema en werden we voorgesteld aan de bemanning. Nog geen leuke matroos gespot tot nu toe. De stuurman is een jonge vrouw, leuk dat zij voor zo’n mannenvak gekozen heeft. Daarna de kennismaking met onze teams. Marieke en ik bleken allebei bij een ander team ingedeeld. Er is altijd een tekort aan verpleegkundigen dus we namen aan dat het daarmee te maken had. Heel jammer maar het wordt ongetwijfeld toch heel leuk en gezellig.
Ik zit in team groen en samen met 4 andere zorgverleners zorg ik voor 9 gasten. Dat wordt appeltje-eitje. Onze gasten zijn op 1 na allemaal rolstoelafhankelijk en door hun ziektebeeld of beperking zijn ze ook volledig afhankelijk van zorg, ook zelfstandig eten is niet voor ieder van hen vanzelfsprekend.
Marieke zit in team rood in een team van 7 zorgverleners. Als zorgverleners zijn we in duo’s gekoppeld aan een aantal gasten sie deze week voor al hun zorg op ons kunnen rekenen. Ik ben gekoppeld aan collega Marion. Zij werkt in Goes in het ziekenhuis op de algemene opname afdeling, een doorgewinterde pleeg dus. Wij gaan samen als een speer, hebben aan een half woord genoeg en werken samen alsof we dagelijks samen op de afdeling staan. We zouden met gemak met z’n tweetjes een hele ‘kleur’ kunnen verzorgen zonder de hulp van andere collega’s. In Marieke’s team ligt dat net ff wat anders. Superlieve zorgzame dames maar met een andere achtergrond en ervaring .
Het diner in het restaurant was superlekker en gezellig. Een lekkere kerriesoep, hoen met gegrilde groenten en polenta en panna cotta met ijs als toetje. Tijdens het eten vaarden we langs Woudrichem waar Marieke en ik een keer gefietst hebben. In Woudrichem woont ook het echtpaar wat ik in Italie ontmoet heb en sie een dagje op Wiep gepast hadden. Ik had hen een appje gestuurd en zij namen helemaal de moeite om met de auto naar de haven te gaan en daar met knipperende koplampen te gaan seinen naar ons. Echt heel leuk. Ze maakten foto’s vsn het schip. Na het eten een drankje in de salon waar veel gasten wat hulp bij nodig hebben en toen begon de avondzorg voor veel mensen al. Ik kwam Marieke in de avond regelmatig tegen doordat onze gasten hun hutten op dezelfde gang hebben. Al die keren was zij degene die aan het werk was, over de gang liep op zoek naar liften (er is een liftensysteem met plafondrails waar een afneembare lift aan gehangen wordt voor de transfers) en was ze druk aan het zorgen voor haar gasten terwijl haar duomaatje erbij stond en toekeek. Die dame reageert erg vertraagd en lijkt handelingsverlegen ofzo. Er komt zo weinig uit dat Marieke zich zelfs een beetje zorgen maakt om deze dame. Gaat het wel goed met haar en (ze is al wat ouder) gaat zij deze week wel doorkomen? Twee andere zorgvrijwilligers van team rood zaten intussen op de bank in de salon. Ik heb Marieke halverwege de avond maar geholpen met het op de postoel en naar bed helpen van een gast met flinke spastische verlamming in haar beide armen en benen en een spraakgebrek, zij communiceert volledig vis picto’s in een map. Zij is superlief en gelukkig net zo geduldig met ons wanneer we haar niet meteen (of zelfs na 5minuten nog) niet begrijpen, als wij met haar zijn.
Rond 11.45 was ik met Marion klaar. Onze gasten zijn nog relatief jong en willen echt niet om 21u al naar bed. Vanwege hun forse beperkingen en onze onbekendheid met hun behoeften en wensen, liggen zij ook niet binnen 15min in bed, dat duurt gerust 45min.
Daarna nog een biertje gedronken aan de bar, gezellig gekletst met Hanneke (hoofd vakantie deze week) en daarna onze hut opgezocht. Uitgebreid gekletst en deze dag geevalueerd, even gedouched en lekker slapen.
Dat ging goed tot 5u. Bij mij dan, Marieke had om 3u al een keer naast haar bed gestaan omdat ze wakker werd van een alarm en bang was dat het s aanchip zou gaan zinken, ik had niks gehoord. Om 5u gingen de boegmotoren aan, die liggen zo’n beetje recht onder onze hut. De kapitein had gisteren uitgelegd dat we voor de nacht zouden aanmeren bij de Krammersluis tussen Oude Tonge in Zuid-Holland en Anna Jacobs in Zeeland in. Om 5u zou hij het schip door die sluizen gaan loodsen en vervolgens door te varen tot in Antwerpen. Nou dat hebben we dus gehoord. Een ongelofelijke herrie. Jullie zullen het niet geloven maar Marieke werd er gewoon een beetje onrustig van.
Ik heb niet meer geslapen daarna. Er bleef behoorlijk was geluid vanuit de motoren hoorbaar dus ik heb met mijn airpods in nog wel een poging gedaan maar niet gelukt dus.
Dat gaf me wel mooi de tijd om mijn verhaaltje nog te schrijven . Gisteravond had ik geen bereik waardoor dat toen niet lukte.
Op naar dag 2!

Geschreven door Marientje.is.weg