Iedere dag was er wel iets: een heerlijke luie stranddag, een boek wat te mooi was om weg te leggen, moe na een onrustige nacht, regen etc. We hebben heerlijke dagen gehad maar ik had onrust omdat we te weinig deden voor mijn gevoel. We zijn hier voor het eerst in ons leven en dikke kans ook voor het laatst dus moeten we dan niet vanalles doen en beleven? Cultuursnuiven, iets actiefs, omgeving verkennen etc etc? Straks gaan we weer naar huis en hebben we niks gedaan!
Maar goed, daar is het dus vakantie voor. Om te doen wat in je opkomt, zonder gebonden te zijn aan tijd, andere mensen, afspraken en verplichtingen. En ohja, geld speelt soms ook nog een rol.
Vannacht was het nog erg winderig dus we waren geregeld wakker. Vanmorgen zijn we na wat uitslapen broodjes gaan afbakken en ontbijten. Ik heb wat opgeruimd want in de voortent konden we niet meer fatsoenlijk lopen en struikelden we daarnaast over de hopen zand. Na de middag zijn Sem en ik met de fiets op pad gegaan. Een route door de duinen op weg naar een aantal overgebleven ruïnes van bunkers uit de 2e wereldoorlog. Het was destijds een heel ‘dorp’ met bunkers om in te wonen/slapen, bunkers met een defensieve functie, een voorraadbunker en een bunker die als wateropslag fungeerde. Graffitikunstenaars hebben zich uitgeleefd op de overblijfselen waardoor het nog opvallender bouwwerken zijn zo op het strand en in de duinen.
We zijn terug gefietst via het dorp en hebben meteen wat boodschappen gedaan en Sem kreeg een vlieger. Vanwege de wind hier op het eiland is vliegeren geen kattenpis, eigenlijk alleen voorbehouden aan professionals denk ik inmiddels. We hebben een vlieger gekozen met 2 lijnen, dat is leuk dachten we want dan kun je wat sturen in de lucht. Nou, dat sturen kan die vlieger prima zonder onze bemoeienis. Hij blinkt uit in loopings, die maakt hij met een tempo van minimaal 200 loopings p/min. Om daarna met een noodgang ter aarde te storten. Levensgevaarlijk!
Na ongeveer 80 pogingen (en even vaak die 2 lijntjes weer uit elkaar halen) lukte het! Wiep was mee naar het strand en bleek inmiddels bekend te staan als ‘die boxer van de camping’. Veel mensen hebben haar al zien zitten voor de vouwwagen. Eigenlijk moeten honden aangelijnd maar dat doen we alleen maar als we weg gaan bij de tent en Wiep hier alleen achterlaten. Verder loopt ze los maar komt ze ons plekje niet af, niet bij voorbijgangers, niet bij andere honden, gewoon niet. Superfijn en makkelijk maar misschien ook best bijzonder.

Tegen 18.30 werd het wat frisser en zijn we naar de camping terug gegaan. We hebben spaghetti gegeten van de skottelbraai met een simpele salade. Wiep kreeg de kliekjes. Pleun is aan het zoeken of we nog ergens naartoe kunnen fietsen voor een ijsje dus ik ga even met haar mee zoeken.

Geschreven door Marientje.is.weg