Voordat we vertrekken uit Santiago gaan we eerst kijken naar de bijzondere gebouwen die we vanaf de CP in de verte op een heuvel konden zien. We lezen dat het gaat om Cidade da Cultura, een gigantisch project olv Peter Eisenman (een Amerikaan). Het doel was om Santiago de Compostella het culturele centrum van Galicië en van Europa te laten worden. De bedoeling was dat het culturele centrum de vorm zou krijgen van een nieuwe berg. Ook werden de gebouwen ontworpen in de vorm van de St. Jacobsschelp, het symbool van de Santiago-wandelaars. Op twee na zijn alle gebouwen gerealiseerd. Doordat de bouwkosten meer dan verdubbelden en de bezoekersaantallen tegenvielen, is de bouw in 2013 definitief stopgezet. Maar desondanks is het een prachtig project. Een aardige Spaanse vrouw loopt met ons mee omhoog door het park om ons de weg te wijzen in de wirwar van paadjes richting de gebouwen. We bezoeken twee van die gebouwen: dat waarin het museum is gehuisvest en de bibliotheek. Het museum is helaas gesloten, maar we kunnen rondkijken op de begane grond en het is indrukwekkend. Zo ook de bibliotheek, die volop in gebruik is en waar zeker 30 studenten zitten te zwoegen.
Dan vertrekken we richting de noordkust van Spanje, richting Foz. We nemen de N-634, een prachtige route door de heuvels van Noord-Spanje, met weilanden en dorpjes en bossen en doorkijkjes. We rijden naar het Praia das Catedrais, naar men zegt een van de mooiste stranden van Spanje. En mooi is het (ik, Maria, ben hier vorig jaar al geweest)! Er blijkt echter wel een massa mensen bovenaan het trappetje richting het strand te staan wachten. We lopen naar voren en zien daar een gezin (man, vrouw, kind) staan met papieren in de hand. We hadden al iets gelezen over een vergunning of zoiets om op het strand te mogen, dus we vragen aan de man of er een permission nodig is. Dat blijkt zo te zijn, maar zij hebben een vergunning voor 5 mensen en we mogen met hen meelopen. En dan wordt het toevallig ook nog net eb en wordt de versperring vóór de trap weggehaald en kunnen we naar het strand. Hoeveel geluk kun je hebben??! Maar goed, iedereen weet het, God straft onmiddellijk. En dus, nadat we een poosje op het strand zijn en net tussen 2 rotsen door willen lopen, komt er een grote golf en staan we tot bijna onze knieën in het water. Tja, en dan baten waterdichte wandelschoenen niet meer..... Enfin, we lopen door (het maakt toch niks meer uit) en lopen dan terug naar de camper voor droge sokken en schoenen. Gelukkig schijnt het zonnetje nu, dus met een beetje geluk is straks alles weer droog.....

Geschreven door Marias.reizen