We worden wakker gebeld: Ron krijgt een telefoontje van een oud-cliënt. We denken even dat het nog nacht is, maar het blijkt al half negen te zijn, oeps....

Het blijkt een beetje te regenen, maar we zien ook gaten in de bewolking en dus trekken we toch maar onze wandelschoenen aan. De route die we vandaag gaan lopen is niet erg lang en ook niet erg zwaar, aldus de folders. Maar we denken dat die Noren een ander begrip hebben over zwaartes van wandelingen omdat zij hun hele leven, van kinds af aan, al omhoog en omlaag hebben moeten klauteren. Aangezien het hier dus bikkels zijn, gaan we uit van een middelmatige zwaarte en nemen we onze wandelstokken mee. Blijkt een goed plan.

We gaan eerst via een verharde weg en dan via een gravelpad, beide tamelijk steil. Dan komen we op een gemaaid pad dat naar Hågåsen leidt. Dat is eigenlijk een verzameling van ruïnes van Duitse bunkers. Er staan nu ook twee hele kleine hutjes, een om in te zitten en een om in te slapen. Je kunt ze voor een nacht huren en er past precies een bed in. Er liggen kussens en een dekbed, dus klaar voor gebruik. Het "slaaphutje" is afgesloten met een cijferslot, maar het "zithutje" is open: het kan gebruikt worden als schuilhut in geval van slecht weer. Op het houten bankje ligt een gastenboek. De laatste bezoeker (toevallig een Duitser) heeft er een mooie tekst in geschreven (zie foto).

We blijken nog verder naar boven te kunnen klimmen. Dat doen we. Maar eerst klimmen we naar een werkelijk prachtige hut die een eindje verder ligt. Het is een taps doorlopende hut, deels van hout en deels van glas. Het raam is enorm, wel bijna 3 bij 3 meter! Het blijkt een soort kunstwerk en het is helaas, helaas, gesloten, maar je schijnt het wel te kunnen huren. Dan klimmen we verder naar boven naar een observatiekoepel, die helaas ook afgesloten is. Maar het uitzicht vanaf het terrein rondom is fenomenaal. Wel waait het er enorm: je moet je soms schrap zetten. De tocht naar beneden blijkt gemakkelijker dan ik verwacht had.

We gaan weer rijden en nemen een alternatieve route om bij de veerboot te komen. Dat blijkt een smal gravelpad te zijn welke dwars over de heuvels voert. Ron is in zijn nopjes: hij houdt van dit soort weggetjes en hij rijdt vandaag....

Na een echt mooie tocht komen we bij de ferry die toevallig net aan onze kant ligt. Mazzel dus. De overtocht gaat voorspoedig: we hebben de wind mee en dat vaart lekker rustig. We rijden nu richting Lindesnes, het zuidelijkste punt van Noorwegen. Daar staat een vuurtoren die nogal bekend is. We letten niet goed op de route en nemen een verkeerde afslag. Geen nood, rijden we gewoon een stukje om. Het blijkt niet alleen een hele mooie omweg te zijn, maar onderweg zien we ook nog een booreiland in een fjord liggen (wrsl voor onderhoud). Dat zie je niet vaak.

Dan gaan we toch echt richting Lindesnes en daar aangekomen blijkt het erg druk bij de vuurtoren. We parkeren de camper en na een poosje wordt het rustiger en besluiten we toch vandaag nog even naar de toren te lopen en niet morgen pas, zoals we bedacht hadden. Ook bij deze vuurtoren blijken oude Duitse bunkers te staan die deels nog intact zijn. We snappen wel waarom: vanaf deze plek heb je goed zicht ovet een groot stuk zee. Het waait hier nog effe wat harder dan op de berg op Hidra en hier moet je je écht schrap zetten, zeker boven op de vuurtoren! Enfin, we zitten weer lekker warmpjes in de camper (jaja, nu ff in Nederland misschien niet voor te stellen, maar gisteren hadden wij hier lekker het kacheltje aan) en straks nog even een glaasje wijn voordat we onder de wol gaan......

Geschreven door Marias.reizen