Nadat we nog wat reiservaringen hebben uitgewisseld met onze buren voor een nacht, het stel uit Groet, vertrekken we weer in de richting van Egersund. We willen vandaag een wandeling gaan maken en bedenken opeens dat we bij de info in Egersund een foldertje hebben gekregen over een wandeling naar Trollpikken. In mijn naïviteit dacht ik nog even dat het om de neus van een trol ging, maar als je bedenkt dat ze hier een fjord "fjorden" noemen, een stoel "stolen" en een weg "vegen" is het eigenlijk niet zo moeilijk om te bedenken wat Trollpikken is....... inderdaad ja!

We rijden dus terug naar Egersund. De parkeerplaats bij het begin van de route is makkelijk te vinden en het pad ook. Het begint met een gravelpad, dan gaan we een poort door en dan komen we bij een rotspad. De wandeling is leuk en niet heel erg moeilijk: het pad is weliswaar erg ongelijk maar het is geen klim van 300 mtr of zo; het gaat max 150 mtr omhoog en omlaag. Het is 1,9 km en dus goed te overzien. Onderweg treffen we een vriendelijk jong stel uit Denemarken met een herdershond. Het valt steeds meer op dat alleen de toeristen je groeten; de Noren zelf zoeken geen oogcontact en kijken het liefst langs je heen.

We komen aan bij Trollpikken en het is idd een typische rots! In de beschrijving staat dat een van de omwonenden de toeristen zo zat was, dat ie de steen op een nacht heeft losgekapt (dat moet machinaal zijn gebeurd...). Drama natuurlijk, maar de steen was nog heel en binnen 14 dagen was er al voldoende geld ingezameld om de rots met ijzer en epoxy (een soort lijm) weer stevig op z'n plek te zetten. En de ironie wil dat Trollpikken aanvankelijk niet zo erg bekend was, maar wél na de beschadiging en de reparatie, die natuurlijk de krant haalde: toen werd Trollpikken pas echt populair, haha.

Ik wil ook op het uitstekende deel klimmen, maar begin erg te twijfelen als ik zie hoe mensen moeten manoeuvreren om bij het uitstekende deel te komen. Een meisje vertelt dat omhoog gaan niet het probleem is, maar het omlaag klauteren. Toch maar niet doen dus: soms moet je realistisch zijn. De omgeving is prachtig. Overal ronde steenformaties; het is te zien dat dit terrein is gevormd door lava en gletsjers! Er lopen veel koeien (en we zien zelfs een stier) en boven loopt zelfs een kudde witte koeien. Dat vormt samen met de rotsen een mooi plaatje.

We lopen terug en besluiten dan ook nog naar een vuurtoren in de buurt te gaan. Het is een ontzettend smal weggetje ernaar toe en ook nog zonder uitwijkhaventjes, maar uiteindelijk komen we dan toch op een parkeerplaats. Daar lunchen we eerst even en dan gaan de wandelschoenen weer aan.

Het eerste deel van de route gaat over een gravelpad en is echt eenvoudig, hoewel de hellingen soms steil zijn. En er zijn veel hekjes, wel 10. Vanwege het vee moeten die telkens open- maar ook weer dichtgemaakt worden. Dan gaat het pad over in rotsgebied en moeten we klauteren. Het is ongeveer eenzelfde gebied als rondom Trollpikken. Maar vergeleken met Preikestolen en zelfs met de wandeling van vanochtend valt het erg mee. Komt ook omdat er her en der houten trappen en bruggetjesin het traject gemaakt zijn. We komen eerst bij een vuurtorenhuisje en gaan dan eerst weer een stuk naar beneden en dan omhoog naar de vuurtoren zelf. Het uitzicht is er prachtig.

Dan klauteren we weer omlaag en lopen terug naar de camper. We overleggen waar we vannacht zullen gaan staan en realiseren ons dan dat we eigenlijk op een prima plekje staan! Het is vlak, er is een wc'tje en er staat geen bordje dat het verboden is hier te overnachten. En omdat Ron desgevraagd heeft toegezegd dat hij morgen het eerste stuk over het smalle weggetje zal rijden is de keuze snel gemaakt.

Geschreven door Marias.reizen