Deze ochtend vertrokken we voor onze laatste rit naar een nieuw hotel, de eindbestemming. We reden voor de laatste keer door de kleine, bescheiden dorpjes, langs fietsers op de autosnelweg, anannassendorpjes; het echte Mexico. Onderweg stopten we in Tulum, een drukke toeristische bestemming. Van ver komen ze hier om te duiken en te genieten van de Caraïbische zee, maar wij kwamen hier vooreerst om een laatste keer ons te laten verwonderen door wat de Maya’s vroeger gerealiseerd hebben.
Het tankstation probeerde ons toch even te misleiden, dat hadden we nog niet meegemaakt. Toen de meneer ons hielp om te tanken, leidden ze Maarten af met een smoesje over de voorste band, en toen ze terug bij de pomp waren, was het bedrag verdubbeld. Tof! Ons wantrouwen was dan toch niet voor niets geweest, en gelukkig waren we oplettend genoeg en konden we het ‘misverstand’ rechtzetten.
De mayaruines stonden bovenop een klif aan het water, prachtig. Het was weer een snikhete dag, dus de Caraïbische wind en de schaduw van de jungle deden ons deugd. We wandelden doorheen de ruïnes en vervolgens naar het strand vlakbij. Arthur was kapot van al het stappen, flinke jongen! We haalden de eindmeet: met onze tenen ik het zand zagen we ons bootje aan wal. Eerst reddingsvesten aan en dan aan boord. We vaarden met het kleine bootje naar de ruine, zodat we die ook eens van de andere kant zagen. Vervolgens reden we verder naar een koraalrif, waar we in het water mochten om te snorkelen! Voor Arthur de eerste keer, en door het zoutwater extra moeilijk en uitdagend. Toen hij een schildpad 🐢 zag, was hij enthousiast en zwom hij onder water om de schildpad, de visjes en de roggen onder ons te bewonderen. Dat snorkelen, moeten we toch nog even oefenen!
We keerden terug naar het strand vol zeewier en keken eerlijk gezegd al een beetje op tegen de terugweg, in de brandende zon. Gelukkig stonden er taxi’s klaar, en om onszelf toch wat rust te gunnen, besloten we de taxi naar onze parkeerplaats te nemen. Dat was weer heel wat zweet en suikertjes uitgespaard.
Nu konden we écht vertrekken naar ons laatste hotel. Na 1,5 uur rijden, kwamen we in het drukke Playa del Carmen. Wat een contrast met onze autoritjes van Cancun naar Merida, door de jungle en naar Tulum. Andere mensen, andere huizen, andere vervoersmiddelen,…
We maakten een tussenstop bij de plaatselijke Mc Donald’s om onze batterijtjes op te laden en we reden nog een halfuurtje verder naar Het Sandos Caracol Resort; een enorm groot domein in de jungle. We werden met een golfkarretje begeleid naar ons kamertje (tweede keer, goeie keer) met stapelbed voor Arthur, hij was in de wolken! Het domein van het hotel, midden in de jungle, is gigantisch, er is een waterpark met glijbanen voor kleine en grote kinderen, nog 2 zwembaden, een privé strand, er zijn cenotes in het park, een kinderboerderij, 10 verschillende restaurantjes, een kinderspeeltuin,… We zullen hier niets tekort komen! De aapjes en wasberen lopen hier vrolijk rond, en wij ook! Blij om samen te zijn, blij om wat we de voorbije dagen hebben mogen meemaken.
Liefste lezers, we zijn dan aan’t zwemmen, aan’t spelen of aan het eten hè! Adios!

Geschreven door MACtravelling