Na ons ontbijt in de patio van het hotel, vertrokken we met de auto naar Cuzama. We reden langs de betere snelweg, waar af en toe een fietser of bromfietser met passagiers op een bankje voorop de moto langs ons reed. 30km later kwamen we op de rustigere wegjes langs kleine dorpjes, een oude Mayatempel, geel-witte kerkjes (o.a. op Plaza Eknakán) en uiteindelijk bereikten we de Ruta Inolles de los cenotes, de weg langs de vele cenotes.

Een cenote (tso’ono’ot: afgrond) is een grot gevuld met zoetwater dat gefilterd wordt door de kalkstenen grondlaag. Er zijn stalagtieten en stalagmieten zichtbaar, er zwemmen kleine visjes aan je tenen en het water is kristalhelder. De wortels van bomen bovenop de grot vormen lange lianen naar het water toe, helaas niet stevig genoeg naar het water toe om Tarzan te spelen. Cenotes zijn ontstaan door een grote meteorietinslag 66 miljoen jaar geleden, die zorgde voor een verschuiving in de aardkorst. Het gesteente in Yucatán is ontzettend hard maar hierdoor ontstonden scheuren en kieren in de grondlagen. Hier is water doorheen gaan stromen en door de erosie zijn hele gangenstelsels ontstaan onder deze harde laag gesteente. De cenotes zijn bijna altijd veel groter dan je aan het oppervlakte kan zien. Het is slechts de ingang van een doolhof aan gangen van het grondwater. De cenotes waren voor de Maya’s heilige plaatsen omdat het volgens hen de ingang was naar de onderwereld. De onderwereld is het dodenrijk en één van de drie werelden waar hun goden leven. De cenotes werden destijds gebruikt om offers te brengen. In de deelstaat Yucatán zijn er al meer dan 3000 cenotes gevonden.

We reden verder naar het stadje Cuzama, in de hoop daar een toeristisch bureau te vinden. Ijdele hoop, want behalve enkele mannen langs de weg met toeristische kaartjes was hier niet veel meer te bespeuren. We besloten ons dan maar te laten leiden door een jongeman op een brommertje die ons de weg wou wijzen. Dat dachten we alleszins, want we konden elkaar niet verstaan. De cursus Spaans van Clara in het 5e leerjaar zat toch wat te ver weg, maar met veel ge-os, gebaren en muy bien, kwamen we toch eindelijk bij wat we zochten. Een opfrissingscursus Spaans is geen overbodige luxe als je naar Mexico reist!
De jongen bracht ons naar een klein dorpshuisje, waar geen toerist te bespeuren was, dus keerden we toch maar voorzichtig als we zijn 500m terug voor een plaats waar we toch een tiental toeristenauto’s zagen staan. Daar vertrokken paardjes met een karretje over een spoor naar 3 cenotes: Chac Sinic Che, Bolonchoojol en Chan Ucil. De eerste was alvast heel indrukwekkend: door het gat in de grond zagen we het felblauwe, heldere water, je kon zover als de bodem diep was kijken. Met een steile trap kwamen we op een platform waarvan we konden springen in het water. Wat een prachtig stukje van Moeder natuur, wat een ontdekking voor Arthur, die maar al te graag een duikje nam in het verfrissende water. Onze durver, onze held, kleine stoere avonturier. En Clara zou Clara niet zijn als ze nog wat hoger op de steile rotsen klom om nog wat hoger te duiken. Met knikkende knieën weliswaar, maar missie geslaagd ✅
De volgende cenote was even mooi, door verschillende gaten in de grond kwamen zonnestralen tot in het diepe, blauwe water. Heerlijk zwemmen! De derde tenslotte was een donkere grot rondom een boom met een klein zwemplasje, zichtbaar na een spannende afdaling. Gelukkig waren er enkele lichtspots, opgeladen door een zonnepanneeltje in het bos naast de cenote. De vriendelijke meneer bracht ons met zijn paard terug naar het vertrekpunt. Onderweg moesten we afstappen en het karretje met paard van de rails halen om tegenliggers door te laten. Er was immers maar 1 spoor heen en terug. Maarten hielp de oude man, wat een werk in deze tropische temperaturen.
We hadden nog niet genoeg van het geplons en besloten om toch terug te gaan naar het lokale huisje waar een man ons naar nog 2 cenotes bracht: Cheletun en Santa Cruz. Hier waren duidelijk minder (of zelfs geen?) toeristen, de waterplas was bedekt met een laag zonnecrème/muggenspray ofzoiets, maarja nu we toch eenmaal zo ver waren, konden we ons maar beter aan een sprongetje wagen. We begrepen nu wel waarom bij ons bezoek aan de andere drie cenotes er verbodsborden waren voor zonnecrème en muggenspray. Het was 16u, dus de lichtinval in de cenote was nog maar minimaal. Cenotes bezoek je best om 12u ‘s middags, omdat de zon dan het hoogst staat en de lichtinval in de ondergrondse cenote dan heel mooi is en het water daardoor helblauw is. Verderop in de cenote, langs het touw zwemmend, werd het steeds donkerder. Spannend, zeker vergezeld met de bende vleermuizen, maar zelfs Arthur deinsde er niet voor terug. Aangekomen bij de vijfde cenote tenslotte, was het al iets te laat om nog natuurlijk licht te hebben, de man gaf ons een lamp mee, maar we hadden genoeg van al het gezwem en keerden met paard en bolderkar (en heel veel stekende vliegen) terug naar onze auto. Papa bracht ons terug naar ons hotelletjes in Merida, we aten pizza vlakbij en namen nog een plonsje in het zwembad van het hotel. Wij drie waterratten bij elkaar, hadden een topdag vandaag, Heerlijk! Slaapwel!

Geschreven door MACtravelling