Maandag 1 juli

Vliegreis van Kauai naar Hawaii

Daar kunnen we heel snel mee klaar zijn. Die was kort! Met 45 minuten wel de langste van de drie.
Snel in de shuttle naar Alamo. De chauffeur, een potige vrouw sleepte de koffers naar binnen. De paar laatsten werden in het gangpad gezet. Niemand mocht meer mee, want stel je voor dat er iemand over de koffers valt.
Een man liep het trapje naar binnen, hij had geen bagage, maar hij werd er nog net niet uitgegooid, maar wel op een onaardige manier toegang geweigerd.
Hij gaf nog een middelvinger, maar dat is nou ook weer niet nodig.
Bij Alamo ben ik ook al snel naar buiten gegaan, zodat we die hele ploeg mensen niet voor ons hadden.
We konden dit keer kiezen uit een paar zelfde witte Mustangs, een grijze en twee witte Buicks. Omdat we een keer wat anders wilden en Fred wat last had van zijn rug door al dat gespring van de boot, besloten we nu voor de iets minder sportieve (iets makkelijker instappen 😉) Buick te gaan.
Tijdens de rit naar het hotel begon het te regenen 🙁
De auto vibreerde, ik vond hem niet lekker rijden. Misschien dat het weg ging als we een beetje gas konden geven, want we zaten nl. in de file.
We hebben weer een Sheraton hotel, Sheraton Kona Resort&Spa at Keauhou Bay. Het ligt tussen de lavavelden op de rotsen aan zee. Er is geen strand maar wel twee verschillende zwembaden.
De lobby is heel erg mooi, met enorme ramen, mooie banken etc.
Het hotel op zich ziet eruit als een laag flat.
Kamer is netjes, maar alles is wel een beetje gedateerd.
De tuin is schitterend aangelegd tussen het lava.
Het is inmiddels zo laat dat we blijven staan voor de zonsondergang en even later is het tijd voor de Manta Rays.
Er staan vanaf het hotel grote schijnwerpers op de zee gericht. Dat trekt blijkbaar plankton aan en dan komen hier Manta’s voorbij op zoek naar hun voeding.
Er liggen meerdere bootjes, mensen kunnen al hangend aan een lijn, met een duikbril kijken als die vissen langskomen.
We zien er zelfs vanaf het hotel een paar zwemmen.
Je moet wel gek zijn om dat in het donker te doen.
Ja, wij gaan woensdag.
.



Dinsdag 2 juli

Hawaii Vulcanoes National Park

We rijden om ongeveer 8 uur weg naar de vulkanen.
De route gaat langs het vliegveld en we besluiten even langs Alamo te gaan.
Dat getril geeft geen rijgenot. Vandaag wordt er lang gereden, dus we willen een fijne auto.
Geen probleem, we kunnen zo een andere pakken.
Het wordt een rode cabrio, een Chevrolet Camaro.
Het dak gaat meteen naar beneden en we zoeven weg.
We zijn blij dat we zijn gaan ruilen. Wat een heerlijke auto.
We rijden tussen de grote vulkanen (Mouno Kea en Mauna Loa, de twee hoogste bergen van het eiland) door en via Hilo naar het Hawaii Vulcanoes National Park, in ongeveer 2,5 uur.
Het is een mooie rit met een natuur die verandert van dorre en ook groene landschappen in regenwoud en lavarotsen.
Bij het visitors center is het zo druk dat we niet kunnen parkeren.
Ik stap uit om even naar het toilet te kunnen en dan rijden we door naar het eerste lookout punt.
We hebben een schitterend uitzicht op de Kilauea, de enorme krater, die vorig jaar nog erg actief was en toen voor een groot deel is ingestort. Het is een van de actiefste en meest bezochte vulkaan ter wereld. Er zijn diverse steamvents langs de rand van de krater waar we mogen lopen, punten waar de stoom uit de grond komt.
We lopen vanaf hier terug naar het visitor center. Kopen natuurlijk een pin en kijken nog even wat filmpjes en naar een maquette.
In mei en juni 2018 zijn nog uitbarstingen geweest, je ziet de nieuwe lavastromen door de oude heen lopen.
Op de oude lavarotsen groeit weer van alles. Mooie bomen met rode bloemen, varens, grassen en we zien zelfs orchideeën staan.
Ongelofelijk dat op die dode grond weer zoveel groeit.
Er zijn hele stukken sinds die laatste uitbarstingen van vorig jaar nog afgesloten in het park. Er is nog veel onrust in de grond.
We hoorden toevallig in de auto op de radio dat het Vulcano Alert Level sinds vandaag was opgeschaald ivm toename van het aantal aardbevingen en activiteit.
Er zijn er vele per week.
Misschien maken we dat nog mee. Een kleintje zou best leuk zijn.
Anders kunnen we nog naar Groningen op vakantie gaan.
We gaan met de auto langs alle punten die geopend zijn. Er is nog wel een wandeling van haast 8 km naar de bodem van een andere vulkaankrater, net naast de grote krater, Kilauea Iki. Helaas hebben we geen eten bij ons, ook te weinig drinken, we besluiten dat het onverstandig is om te doen. Jammer, want het ziet er wel heel indrukwekkend uit.
Natuurlijk worden er veel foto’s gemaakt.
De mensen in de dorpjes hier in de buurt van het park, maar ook verder op het eiland, lopen eigenlijk dagelijks gevaar.
We volgen een deel van de lavastromen via de Chain of Craters tot waar ze in de zee zijn gestroomd, een mooie rit van hoog bij de vulkaan tot aan de zee. De weg is gemaakt door de lavavelden met links en rechts al dat zwarte spul. Uiteindelijk waaieren hele lavavelden uit tot aan de zee. In verschillende kleuren, de meest donkere zijn de recentste. De weg houdt ook plotseling op. Verder rijden is niet mogelijk. Lavastromen hebben de doorgaande weg geblokkeerd.
We rijden dezelfde weg weer terug en het is haast 16.30 als we het park uitrijden.
We gaan naar het dorpje Volcano ( what’s in a name) om te kijken of we daar iets kunnen eten.
We komen in een typisch Amerikaanse diner terecht.
Ik heb een heerlijke salade met krab en shrimps, Fred een wrap met kip.
Inmiddels is het gaan regenen.
We moeten nog zo’n 2 uur rijden via de zuid en zuidwestkust, dus hup weer verder.
We rijden een schitterende weg, wat een natuur zeg. Overal kruisen we de lavastromen. Planten die wij thuis hebben groeien hier enorm, grote bladeren.
Inmiddels stortregent het, daarom doen die planten het zo goed.
We zijn iets sneller terug en we besluiten even naar het winkelcentrum te gaan.
Even wat water halen en we besluiten nog een klein hapje sushi te eten.
De sushi is heerlijk! En dan terug naar het hotel.
We zijn ongeveer 12 uur op pad geweest.
Douchen, verhaal schrijven en slapen!

Geschreven door Fred-jose-op-vakantie.geniet