Zondag 23 juni

Al vroeg (6:45) vertrekken we met de metro naar het vliegveld van Chicago.
Daar is het allemaal niet zo duidelijk als wat we gewend zijn. We staan in een rij, maar weten niet of we goed staan.
Fred gaat vragen, maar de medewerker roept iets wat nergens op slaat.
De dame voor me in de rij, vertelt ons wat we nog moeten doen.
Een leuke aardige vrouw. We raken aan de praat en ze vertelt me dat ze militair is en overal al heeft gewoond.
Ook in Duitsland, dat vroeg ze me namenlijk, of we uit Duitsland kwamen, ze hoorde iets bekend in het accent.
Bij het koffers inleveren wordt ze bedankt door de mederwerker” Thanks for serving!”
Militairen krijgen ook voorrang bij het instappen in het vliegtuig.
Dan naar de douane. We werden naar een kort rijtje gestuurd. Mooi!
Dan blijkt dat ik er wel door mag, maar Fred niet! Ik heb wel een of ander groen vinkje op mijn “mobiele” instapkaart en Fred niet!?
Jullie begrijpen, ik doe zelf niets op dit gebied, dus dit is raar.
We worden weggestuurd. Komen dan in een heel lange rij terecht met extra controle.
Uiteindelijk kunnen we nog net een broodje kopen en naar de wc, als we al instappen.
We zitten weer in een rijtje met twee stoelen.
Heerlijk is dat.
Deze reis gaat weer heel snel. De 8,5 uur zijn weer zo voorbij.
We zijn op Hawaii!!

We worden met een busje naar ons hotel gebracht. Bij het uitstappen komt meteen iemand onze koffers aanpakken en vraagt naar onze naam.
We staan niet op de lijst!
We spellen nog maar eens onze naam, maar we staan er echt niet op!
Komt wel vaker voor zegt de man, jullie zitten in het andere hotel, het broertje aan de overkant van de weg met bijna dezelfde naam.
Ik ben niet gek zegt Fred en haalt zijn papieren erbij om de man er eens even op te wijzen, dat we hier wel degelijk worden verwacht. Op onze hotelvoucher staat inderdaad dat andere hotel.....mopperend gaan we naar de overkant en daar verwachten ze ons inderdaad.
Op de kamer gaat Fred meteen de e-mails met het reisburo checken.
We betalen voor het duurdere aan het strand gelegen hotel, we zitten bij het broertje!
Meteen maar een mail naar het reisburo gestuurd.
Het is overigens een heel mooie kamer, het hotel is pas nieuw en dat is te zien.

Na wat uitruimen zijn we gaan wandelen en bij het Hardrockcafe, de pin gaan kopen en meteen gaan eten.
Toen we in het hotel kwamen had Fred nu het gevoel dat alles heen en weer ging, maar gauw slapen, de vermoeidheid slaat toe( we zijn inmiddels zo’n 20 uur op).

We krijgen trouwens nog antwoord van het reisburo.
Er is inderdaad een fout gemaakt. Ze kunnen ons alsnog weer in het juiste hotel zetten. Maar wij weten niet hoe we dat moeten doen. We gaan morgen heel vroeg op pad en komen laat thuis.
Dan zijn er al twee dagen voorbij.
We laten het maar en krijgen het teveel betaalde geld terug (scheelt ruim €400,-).


Maandag 24 juni

We worden om 6 uur verwacht bij een hotel hier schuin tegenover.
We gaan een tour maken.
Eerst naar Pearl Harbor en dan over het eiland.
We zijn met een groepje van 8 mensen. Om 6.45 uur staan we in de rij en geloof me, we stonden niet vooraan!
Om 7 uur gaat het hek open en moeten we een voor een naar binnen, langs een militair.
Het gaat wel snel.
We krijgen uitleg van onze gids, Sam.
Hij gaat weer weg, andere mensen ophalen om de eilandtour mee te maken en wij maken ons rondje op Pearl Harbor.
We krijgen een film te zien, die erg indrukwekkend is.
De Japanners wilden een vinger in de pak krijgen in veel landen in Zuid-Oost Azië, de Amerikanen wilden dat voorkomen.
Een Japanse generaal bedacht een plan voor de aanval op de Amerikaanse vloot in Pearl Harbor.
Zo, geschiedenisles in een notendop .
De radar registreerde 1,5 uur voor de aanval de vliegtuigen, maar de Amerikaanse generaal zei: not to worry! Er zou immers een aantal vliegtuigen van het vasteland naar Hawaii komen...
Op 7 december 1941 werden dus vele soldaten gedood, maar ook veel burgers.
Na de film stappen we op een boot . Normaal ga je dan naar het memorial van de USS Arizona en bezoekt dat ook echt. Het memorial ligt over het gezonken schip met de meeste lichamen van de 1177 zeelieden nog aan boord, als een soort zeemansgraf.
Maar helaas zijn er werkzaamheden en is het dus niet mogelijk om het echte memorial te bezoeken.
We varen er met boot heen en gaan weer terug.
Er liggen blokken beton met de namen van de aangevallen boten die om de SS Arizona lagen, om aan te geven wat hun positie was.
Er zijn nog enkele overlevenden, van rond de honderd jaar oud.
Als zij komen te overlijden, mag hun as ook naar het gezonken schip.
Een van de overlevers wil dit niet.
Hij is toentertijd voor een groot deel verbrand, bij overlijden wil hij begraven worden.
Hij zegt: ik ben toen al haast gecremeerd, dat wil ik niet nog een keer.
Hij zal dus niet teruggaan naar zijn oude kameraden.
Als we terugkomen in het visitorcenter is een van de nog levende survivors van Pearl Harbor aanwezig om zijn boek te signeren.
Het was een mooi en indrukwekkend bezoek!

Om 9.15 uur stonden we met ons groepje weer te wachten op Sam.
In de bus had de chauffeur ons gevraagd ons voor te stellen. Dus men wist dat wij uit Nederland kwamen.
We raakten bij het wachten aan de praat met een stel uit Alabama .Zij hebben in Nederland gewoond en de man kwam 3x per jaar naar Harderwijk voor zaken. Ze hadden in Best gewoond.
Later ook nog in Duitsland en Frankrijk, maar nu waren ze alweer jaren terug in de USA.
We moesten nog even Scheveningen zeggen 😃.
Wel leuk gesprek gehad.

De bus zat met ons erbij vol.
Het was een luxe minivan. Sam de gids en chauffeur is geboren op Hawaii, vertelt veel en maakt veel grappen.
We weten inmiddels dat de mensen van Samoa hier zijn, wat de Belgen voor ons zijn 😂

We gaan als eerste naar het landgoed en bedrijf van Dole, de ananasplantage.
Er zijn heel veel soorten ananassen, in mooi aangelegde tuinen zien we er verschillende.
We gaan met een treintje over het landgoed, was leuk en vooral mooie omgeving.
Een ananas doet er 18-22 maanden over om te rijpen.
Is hij rijp dan wordt de kroon eraf gesneden en weer in de grond gestopt, de volgende ananas kan weer groeien.

Er staan ook cacaobomen en koffiebomen .
Aribica bonen worden met de hand geplukt, daarom is het veel duurder.
Hawaii is de enige staat in de USA die koffie produceert. Vooral de Kona coffee schijnt heel bekend te zijn.
De cacaobomen bevatten grote bruine vruchten, die worden geschild en dan gebrand, dan kan je Chocolade maken.
Leuke boom!
Onderweg zien we ook mango en avocadobomen.

We nemen nog een ananasijsje die erg lekker is en gaan weer door.

We rijden verder langs mooie baaien. Helaas is het bewolkt en regent het af en toe, de kleuren zijn daardoor niet zo mooi.
Maar het eiland is heel mooi en natuurlijk zijn er juist zoveel mooie planten en bloemen door die regen.
We eten bij het Marriott hotel. We krijgen een buffetlunch.
Het smaakt allemaal prima. Onder het eten krijgen we een filmpje over de Hula, de welbekende dans op Hawaii.
Het is niet zomaar een dans er zit haast een religie achter.
We krijgen kleding en muziekinstrumenten te zien en dan komt het moment dat we allemaal in rijen moeten gaan staan en ons een dansje geleerd wordt.
Helaas hebben we geen filmpje hiervan, maar we deden het natuurlijk heel soepeltjes en mooi! 🕺🏼💃
Lachend stapten we de bus weer in om naar het Polynesisch Cultureel centrum te gaan.
Daar waren optredens op het water, een imax film en natuurlijk allerlei winkeltjes.
Een leuk bezoek was het.
Onderweg krijgen we korte stops om foto’s te maken, Wiki Wiki stops, wat snel snel betekent in Hawaïaans.
Een dame snapt het principe niet en komt steeds te laat. De chauffeur zegt er steeds wat van, ook wel op een grappige manier. Soms rijdt ie weg vlak voordat ze aankomt.
We maken een stop bij een macadamiaplantage.
We mogen alle noten proeven. Met knoflook, caramel, honing etc.etc.
Heerlijk, we hebben maar 1 zakje gekocht anders wordt het weer te gek.
We verlaten langzaam maar zeker het noorden van het eiland en het weer wordt steeds ietsje beter.
Onderweg stoppen we nog bij een aantal mooie en bekende stranden. Ook zien we heel veel plaatsen waar bekende films en series zijn opgenomen. Te veel om op te noemen.
Als laatste rijden we Diamond Head in de beroemde vulkaan, die op haast iedere foto van Waikiki beach staat. We staan dan in de krater.
Het lavasteen schittert erg als de zon er op een bepaald moment van de dag op schijnt. Toen de ontdekkingsreizigers hier aan kwamen zagen ze de schitters en hebben het Diamond Head genoemd.
We zijn dan aan het eind van de tour gekomen en het zonnetje schijnt.
Het is inmiddels 18 uur, we zijn dus 12 uur op pad geweest.

We lopen nog een rondje over het strand en gaan terug naar het hotel.
We zijn nu echt moe.
Na relaxen en douchen hebben we heerlijk vis gegeten, ik zalm en Fred Mahi Mahi vis.
Lekker gegeten, daarna nog een rondje gelopen en toen konden we onze ogen niet meer open houden......

Geschreven door Fred-jose-op-vakantie.geniet