Na een flink ontbijt in hetzelfde restaurant van gisteravond (het enigste deftige in het dorp Panguitch) zijn we naar Bryce Canyon gereden. Ik had al foto’s op voorhand gezien, maar iets met eigen ogen gaan bekijken is toch nog iets anders.
Ik ben met An de Peekaboo trail gaan doen. Het was een uitdaging voor mezelf: 8,4 km (niet ver) maar meer dan 400 meter hoogteverschil. Ik ben niet de lichtste, dus klimmen is altijd een uitdaging voor mij... En we zaten op meer dan 2.000 m hoogte!
Maar ik waande mij van in het begin in een sprookjeskasteel met duizenden torentjes. Ook kaboutertorentjes waren aanwezig. En wie weet kwamen we de prins op het witte paard tegen...
Ik heb meermaals gezegd dat dit de mooiste wandeling van mijn leven is. Waanzinnig mooi!
Heel simpel: het waren weeral stenen en rotsen, maar weer iets helemaal anders.
We zijn op onze wandeling 3 keer dezelfde Vlaamse familie tegen gekomen. De vader zag An of mij wel zitten voor één van zijn zonen. De laatste keer dat we hen tegenkwamen begon de vader de telefoonnummer van zijn zoon op te zeggen in de hoop dat wij die onthielden of noteerden. Een vrolijke familie, maar niemand die onze gegevens durfden te vragen... een gemiste kans? Was de prins op het witte paard dan toch niet zo ver?
Bryce! Het zal me altijd bijblijven als iets van het mooiste dat ik al gezien heb.
Nadien reden we ineens door naar Zion National Park. We zijn er al volledig doorgereden, dus we kregen al een zicht op wat ons te wachten staat morgen. In het park moesten we door een lange tunnel rijden. Hij was redelijk smal, dus eerst mocht onze rijrichting door. Als laatste auto kregen wij een soort van estafettestok mee met de boodschap om die af te geven aan de parkranger na de tunnel. Als we die hadden afgegeven, waren ze zeker dat wij de laatste waren en kon de andere rijrichting vertrekken. Geweldig toch?
Onze diner was ook een ervaring. We zijn een restaurant binnengestapt waar er wat volk zat. Dan kan dat nooit slecht zijn...
We hebben lekker gegeten, maar hebben lang moeten wachten. We hadden allemaal een slaatje besteld met extra kip. Na lang wachten brachten ze twee slaatjes en twee kleine bordjes. Ze dachten dat wij die gingen delen... Een vieze blik van ons moest boekdelen hebben gesproken! An en ik kregen uiteindelijk ook ons slaatje, maar dat was dan veel groter dan wat Els en Theo hadden gekregen.
Eén ding was duidelijk: geen fooi vanavond (en dat is not done in Amerika)!
Tot morgen!
Elke

Geschreven door Elkes.reisverhalen