Heerlijk geslapen in een kingsizebed.. jep, dat is 2 meter op 2 meter. We moesten onze wandelgps en 'lightflares' gebruiken om elkaar terug te vinden. Van de jetlag hebben we weinig last. We zijn gisteren rond 21.45h gaan slapen en rise & shine om 7.30 uur.
Om 9. 30 uur zijn we vertrokken voor onze roadtrip. Eerst naar een diner voor ontbijt.
Onderweg waren we bezig over kamperen. En ik zei: goeie vrienden van ons hebben een RV (mobilhome) ik zou een foto willen maken van eentje un de US. Dan zei: ik weet hier ergens een RV-museum zijn. Dus..ff een detour en iets later staan we in het museum. Vouwtenten uit 1916, airstreamers uit de jaren 50.. caravans in alle groottes.
Nu ontbijt. C-Bone (mijn nieuwe nickname, alleen voor mij, voor Cath)had een croissant gevuld met kaas, ei en bacon met een potje vers fruit en ik had steak met hashbrowns, ei overgoten met gravy en onionrings... heerlijk maar ergens halverwege zei mijn maag: ge zijt zot zeker? Als mijn maag klacht mocht neerleggen voor geweldpleging, ze had het gedaan.
Daarna nog even een westernwinkel binnen en een Target (voor imke)
We reden daarna door, ongeveer een uurtje, naar Warren Sand Dunes.
Eerst een geocachke en dan de duin op. 60 meter bijna verticaal omhoog. In 30 graden, 89° Fahrenheit, zo klinkt het nog erger. Wtf.
Los zand. Zoals woestijnzand. Je deed drie stappen naar boven en je gleed er twee naar beneden. We deden er ongeveer een halfuur over om boven te geraken. Maar wat een uitzicht. En geen drinkwater bij, want we gingen ni lang wegblijven. Wat ze hier een 'lake' noemen, is bij ons een zee. Erg onder de indruk. We wilden aan de wandeling beginnen om via één lus terug aan de auto te geraken. Maar door de hitte besloten we om dezelfde weg terug te gaan en met de auto naar het strand te gaan.
Zo gezegd, zo gedaan.
We waren op het strand. Ik was aan het filmen en bleef wat achter.
Plotseling kwam C-bone uit het water gerend samen met tina. Ze gilde: ik zit vol met beestjes!!!
Ik keek naar haar benen en dat leek op een imker zonder pak. Haar benen zagen zwart, zwart van de vliegen. Stable flies zou later blijken. En ja, die steken. Dus na onze inspanningen op de duin konden we nog een keer rennen voor ons leven naar de auto.
Van een vrijdag de dertiende gesproken.
Nu onderweg naar Chicago.

• ----‐--

Eerst uitgestapt aan het Hard Rock Cafe, uiteraard.
Daarna ingecheckt in een viersterrenhotel, The Blackstone Hotel, eentje dat al bestaat sinds 1910. Onze kamer was even groot als onze benedenverdieping.
Tijd om te douchen en daarna richting pier.
Tina en Dan trakteerden ons, niet alleen op het hotel maar ook op een zeiltocht op een viermaster op Lake Michigan! Het was adembenemend.
We mochten mee de zeilen heisen en tegen de eerste stuurman roepen wanneer alles in orde was. En dat terwijl er traditionele bootsliederen gezongen werden. Kiekevel. Eens we het ruime sop gekozen hadden kregen we wat uitleg van Dan over de gebouwen en wat we zagen.
Tot Dan zei: kom, we gaan vragen of je mag sturen. Euh... okay?
Even over dek tot aan de kapitein en hij overhandigde mij het houten roer. Klassiek, zoals op een piratenboot. Ik zette plotsklaps mijn ooglapje goed, mijne papegaai kreeg eten en ik zette me schrap. We gingen gezwind 8 knopen. Dat is omgerekend ongeveer 15 km/ uur.
Maar dan kwam het moment waarop de kapitein zei: draai maar terug naar de haven. U gaat toch helpen?
You can do it!
Ay ay captain !
Dus zelf gedraaid en met de neus van het schip richting het Grote Wiel. Priceless qua ervaring!

• -------

Na de boottrip hadden we honger en Chicago is de geboortestad van onder andere de Deep Pan Chicago-style pizza. En we gaan eten daar waar die pizza is uitgevonden.
Nooit eerder zoiets als pizza geproefd. Wtf.

• -------

De dag zit erop... deze dag alleen voelt aan als een hele week.
Morgen meer!

Geschreven door BC2800