We moeten nog een paar dagen inhalen... So here goes.
Scheurkalendergewijs zagen we dat we (eergisteren dus) naar het watervallenpark gingen, Parco della Cascate Molina... in Molina.
Ongeveer 1 uur en 16 minuten rijden, het kan een minuutje later of korter geweest zijn.
We rijden dan wel met een SUV maar eentje me ne moteur van ne Renault R4 (bij wijze van spreken). We spreken uit ondervinding wanneer we zeggen dat den otto het niet zo goed doet in de bergen. Dan heb ik precies maar 3 vitessen: 1, 2 en neutral. En om aan die watervallen te geraken moeten we serieus de bergen in. Allez, de hoogtes hier rond het meer vallen nog mee, maar toch. Het baantje er naartoe wordt ook toch wel erg smal, zeker om met twee te passeren. Gelukkig gaan we iets voor de middag en moet 96% van de auto's ook onze kant op. We waren op onze hoede en ik hoorde Cathje al fluisteren: past oep want subito, caro mio, anders liggen we sebiet me ons klikko en ons klakki beneden aan den berg. Kunnen ze die watervallen nu nie beneden leggen seg?
Geparkeerd waren we op nen bergflank, parking genoeg wel en we konden beginnen aan het park. Ah nee, wacht... Vanaf de parking was het nog ne kilometer en 300 meter, het kan ne meter langer of korter geweest zijn naar den ingang. Redelijk steil naar beneden... da wil ook zeggen: dit moeten we straks terug naar boven doen... We werden al vermoeid op voorhand.
Betaald en dan mochten we binnen. Onze picknick opgesmikkeld op de daarvoor voorziene plaats en ook een prehuwelijkscrisis hebben we gehad op de daarvoor voorziene plaats. Handig, zo'n bordjes. We geraakten in een geanimeerd gesprek, zoals ze dat dan noemen, over de rode of de zwarte route. Het belangrijkste is: we hebben watervallen gezien, we hebben foto's genomen en de préhuwelijkscrisis werd uitgeklaard zoals geliefden dat doen: ne keer goe babbelen doet wonderen... (jaja ik weet wa ge eerst dacht...vetzakkeuuh)
Pracht van een wandeling, alleen waren de watervallen omwille van de grote droogte eerder aan de magere kant. We hebben zelfs op de schommel gezeten in de waterval. Maar dat zulde wel zien op het vakantiefilmpje binnenkort...
De terugweg ging iets gemoedelijker, den auto was ook content.
De dag erna werd er wa op tijd opgestaan want Romeo en Julia verwachtten ons. Verona, it is. Parking werd uitgezocht en goed gevonden en we konden beginnen paraderen. We besloten om Verona te verkennen aan de hand van een labcache (den uitleg doe ik graag live als ge nie goe weet wa da da is)
Zo zagen we het huis van Romeo (zogezegd), het huis en balkon van Julia (in alle mogelijke betekenissen) en hingen we een slotje als teken van onze eeuwige liefde voor elkaar. Ge moogt er van vinden wa ge vindt, maar in Verona wordt ge toch wel een bekke week zenne. Ge voelt de liefde in de straten hangen. Op elke gevel heeft er wel nen toerist met stift zijn liefde verklaard voor elke mogelijke meisjesvoornaam, alles hangt vol stickers en weer kwamen we in contact met het Italiaanse temperament in onder andere het Hard Rock Café.
We kwamen daar ook een macaronmakerij tegen... zoveel macarons hadden we nog nie dikwijls bijeen gezien. Om dan na 10 kilometer wandelen terug aan de parking te eindigen en helemaal buiten het centrum één van de lekkerste gelato's te eten tot nu toe. Daar waar de echte Italianen gaan, is het toch altijd net ietsje beter dan de toeristenvallen zenne.
Gelukkig rijden ze in Verona iets normaler met den auto dan in Rome, dus ook dat viel mee. Na ne plakkerige dag besloten de kids nog bij zonsondergang het Gardameer in te duiken: prima, ma wel eruit komen als ge denkt da ge de kust niet meer ziet... We zitten vol goeie raad, wij ouders ;-)
En dan vandaag: De James Bond-route. In de film Quantum of Solace wordt Bond achtervolgt door de slechteriken op ne weg langs het Gardameer. Dus toen we wisten dat we op vakantie gingen aan het Gardameer, wilde ik daar toch wel ne keer passeren. Toegegeven: Cathje moet nog up to date worden gebracht wat betreft de films en Lotte moest onderweg zelfs vragen wie Karel Bond was.
Dus het was meer een persoonlijk tripje maar wel eentje met prachtige uitzichten, zoveel was zeker.
Een uurtje rijden naar het noorden van het meer, dat viel mee. Dan daar iets drinken en weer terug: we gingen iets na de middag terug zijn, het kan iets later of vroeger zijn....
Wat later vertrokken en op 32 kilometer komen we in een file terecht... Een uur (das 60 minuten) later rijden we weer vlotjes en blijgemutst door. Maar dan moet de miserie nog beginnen. Wat ze niet laten zien in de film is da den Bond me nen Aston Martin rijdt me ne moteur van 60.000 PK, niks vergeleken met wat er onder mijn motorkap zit: juist, dien vergeten Fiat Panda...
Wederom wisselen we tussen eerste en tweede vitesse en gaan we gemoedelijk naar boven. De auto's achter ons genieten mee van het prachtige uitzicht opt gemakske want op die halve rijbaan is het onmogelijk om voorbij te steken. Af en toe neemt ne moto toch het risico, moedig...
We halen niet de snelheden uit de film, maar de adrenaline is dezelfde wanneer er plots ook nog toeristen wandelen op diezelfde route. Half Duitsland besloot dat dees wel schoon plekskes waren om de digitale fotoalbum te vullen, ondanks da ge nergens langs de route moogt parkeren. Zot, zot zot... Dus stilstaan, vertrekken, stoppen, vertrekken, stoppen, vertre..nee, nog is stoppen, toch vertrekken en da op nen hellingsgraad van 67%, het kan iets meer of minder geweest zijn...
Na het bochtenwerk komen we boven en het is de bedoeling dat we iets gingen drinken op een 'griezelterras': een terras dat boven het Gardameer hangt met een glazen vloer waar ge 100 meter naar beneden kijkt.
We parkeren ons en gaan met vaste tred naar het etabllissement. Blijkt een hotel te zijn met een bar: zowa Van der Valk-achtig.
Staat er daar ne typische Italiaan aan de deur: It is a fulleuh, no moreeuh placeeuh. Redelijk bot.
Ok, but can we use the toilet?
De man stond er eerst wat weigerachtig tegenover maar toen Robin tegen zijn been begon te pissen, mochten we toch even door.

Misschien niet de populairste uitspraak maar mijn gedacht over de vakantie is zich wa aant vormen: Het Gardameer is zeer mooi en ik zou er nog willen komen, alleen jammer dat het in Italië ligt.

We werden het dorp ingestuurd en daar konden we ons tegoed doen aan cappucino, focaccia, crostini en nog wat milkshakes erbij. De grappa gorgonzola, parmezaan en osso buco hebben we niet gekozen. Met een zeer mooi panoramazicht, eigenlijk mooier dan het hotel. Dus achteraf een geluk bij een ongelukske.
Dan terug naar beneden, da was ook een huzarenstukje. Langs nog smallere bergwegskes, met haarspeldbochten om u tegen te zeggen, pfff iedereen had een stresske, zeker als er een tegenligger passeert waar we op den duur de keuze hadden om met een halve band de afgrond in te gaan of de spiegels inklappen. "Mannekes, iedereen naar links leunen voor het tegengewicht". 6 jaar van ons leven hebben we uitgezweet peis ik... het kan iets meer of minder zijn... Alles werd vastgelegd met de GoPro dus ook dat is pas te zien in het vakantiefilmpje.
Veilig aan de tent gekomen, er werd wat met complimentjes gestrooid over mijne rijstijl en dan allemaal het zwembad in tot sluitingstijd: de laatste doet het licht uit.
Morgen verwennen we de kids met een dagje Gardaland, da wordt ook weer vermoeiend peis ik.

Geschreven door BC2800