Even terug naar gisteren.
De dag zijn we begonnen met een English Breakfast. Allez.. hier heet dat natuurlijk een Breakfast vermits we al in Engeland zijn. Het was iets wat Imke wilde doen al van voor we vertrokken. Toen het nieuws in januari bekend raakte dat we naar Engeland gingen voor de zomervakantie, was dat het eerste wat ze vroeg. En... u vraagt, wij draaien.
Dus gisteren was het dan zo ver. Worstjes, bonen, hash Brown ( een soort aardappelkoek),toast, black pudding, spiegeleieren en dat allemaal op hetzelfde bord...per persoon eh. Ik kan u al wel verklappen dat we lunch hebben overgeslagen. Die Engelsmensen zijn nie goe wijs.
Verder werd er nog gezwommen. Waar we de eerste dagen hier nog zo goed als alleen waren in het zwembad is het nu goed gevuld. We hebben wel gemerkt dat rond de middag iedereen het zwembad verlaat waardoor er nog ongeveer 25 centimeter in de waterkom zit...
Wanneer ze 2 uur later klaar zijn met eten is het zwembadwater weer tot een aanvaardbare hoogte gestegen.
We sloten de dag af met KanJam. Een frisbeespel dat op mijn kerstlijst stond en dat ik eindelijk kon bovenhalen. De precieze spelregels ga ik u besparen maar ge moet met behulp van de teamgenoot een frisbee in een ton krijgen. Robin-lotte tegen Cath-bjorn eindigde 2-3 in totaal.
Verder viel het ons erg op dat Britten hier hondenbezitters zijn. Soms 1,2 of zelfs 3. Zoals wij katten hebben.
We hebben ook gemerkt dat we ongeveer de enige niet-Britten zijn op de camping en er blijkbaar wordt 'gesocialised' op de hondenwei hierachter. Om er toch ook een beetje bij te horen, zonder hond op een hondenwei is belachelijk, besloot ik dan maar om met onzen Adam te gaan wandelen. U weet wel, ons nieuwste gezinslid, het olijfboompje.
Het zal allicht het feit geweest zijn dat ik een buitenlander ben, dat ze me daarop wat vreemd aankeken op die hondenwei.

Vandaag stond er een wandeling op het South West Coast Path op het programma. Niet het volledige Path want dat is 1.014 kilometer lang. Het is dat we maar een dag hebben. Maar we hebben er toch 8 van gedaan. 8 kilometer that is.
Het was één van de schoonste omgevingen waar we al mochten wandelen. En daarnaast lager er onderweg ook nog 29 geocaches op ons te wachten.
Die panorama's zijn op ons netvlies gebrand.
Nochtans de rit naar de parking was al spannend. Aan het begin van dat baantje stond: 'no caravans allowed'. Maar er had beter 'nothing with more than four wheels allowed'. Ja seg.... hoe smal kunt ge een baan maken. Bij ons noemen ze zoiets een fietspad. Ik was vrij geconcentreerd aan het rijden toen ik Cath met een wezelstemmetje hoorde zeggen: liefje, das hier ne rotsmuur rechts van mij, ge kunt nie veel uitwijken...'
Maar bon, we zijn er geraakt en och, met één van de twee achterdeuren kunt ge ook nog uit de voeten.
Wandeling begonnen maar schoon panorama's vindt ge zelden beneden in het dal dus we begonnen direct met een stevige klim naar boven. Maar eens daar was alle pijn direct vergeten. Wauw.. wat een zicht. Roofvogels, meeuwenkolonies, roodborstjes die ons op 30 centimeter naderden, omringd door het geluid van goudvinken (volgens de app). Genieten noemen ze dit dan.
Liefje had ook deze keer voor een voortreffelijke picknick gezorgd (dat doet ze bij elke uitstap) en ook deze keer werd deze vlot verorberd.
Op 20.30 uur werd dan het avondeten opgediend: hotdogs met worstjes gevuld met ajuin, worstjes gemaakt van angus rund en chorizoworstjes. En daar bij echte 'chips' vanuit het resto van de camping.

Morgen rustdag. En aan de benen te voelen zal het dat ook worden!

Voor zij die zich afvragen wat deze blog nu heeft te maken met Over de Oceaan? Awel, daar keken we over, over de oceaan. Eigenlijk het Kanaal van Bristol maar dat is hetzelfde water en van waar dat wij stonden merkten we het verschil niet.

Geschreven door BC2800