Gisteren, zondag, hebben we Omi uitgezwaaid. Na een erg 'actief' verblijf is ze weer huiswaarts vertrokken.
De dag erna stond, voor de kids althans, een topactiviteit op de scheurkalender: het Eifelpark. Ze hadden er thuis al filmpjes van gezien en wisten dus ongeveer waar ze zich aan moesten verwachten.
Er moest op tijd worden opgestaan, voor ene keer, en raar maar waar: om 8 uur was iedereen rising and shining. Allez, in realiteit waren onze drie koters minder fris en monter maar daar kwam snel verandering in.
Een uurtje rijden en om 10.35 uur werden onze eerste stapjes in het park gezet. Hoe zullen we het park omschrijven? Je zit in de Eifelstreek dus het park bestaat uit veel bos, natuur, bospaden en bospaadjes. Je wandelt eerst naar boven (achteraf merken we dat er ook een pendel naar boven is...). Akkoord, de beklimming was ne kuitenbijter, maar we hebben het toch maar gedaan!
Op den berg staan de attracties: boomstammekes, een westerngedeelte, een Dalton-Terror geval waar ge naar boven wordt gehesen om daarna 80 meter naar beneden te vallen, een achtbaantje... nie te groot dus. Alle attracties werden uitgetest, ja zelfs die 80 meter vrije val werd gedaan door Lotte en Cath. Tis nie dat de rest nie durfde maar...euhm... de twee andere kids hadden nét liever zin in de waterfietsen en ik.. tja, er moest toch iemand filmen...
Trouwens, die vrije-val-attractie zou zelfs later op de dag nog eens bod komen. De boomstammekes werden door de hele familie uitgeprobeerd... in de voormiddag zelfs... de plaatsen werden uitgekozen en iedereen ging zitten... eventjes maakte ik me zorgen dat we er wel allemaal gingen inpassen en ik keek nog hulpbehoevend naar de man aan de attractie, hopend dat hij ging zeggen: 'hhhooow mannekes, das geet allajn mit vieren eh.' Maar nee hoor, de man knikte goedkeurend en deed teken dat ik gerust mocht gaan zitten... Grmbl.
En zo gingen we op weg... Naar boven, naar beneden, naar boven, nog dieper naar beneden en we werden natter en natter... Maar we amuseerden ons wel. Zo plezant zelfs dat we, wanneer we weer aan het uitstappunt waren aangekomen, we gewoon mochten blijven zitten voor nog een toerke. Want aanschuiven, dat was er niet bij, die maandag.
Die boomstammekes zouden later op de dag ook nog eens aan bod komen...
Glijbanen waar alleen de jongste vanaf durfde, waterfietsen, de rollercoaster en uiteraard ook de rodelbaan. Die werd als eerste attractie gekozen. Dat was wel eventjes aanschuiven en dan één per één in zo'n bakske. Ge wordt naar boven getrokken en eens boven gaat ge op een soort monorail den berg af. Leuk zenne...
Later op de dag werd dit uitgekozen als afsluiter. Cathje Schatje en ik kozen er voor om op ons gemak iets te drinken op het terras in de zon en de kids kozen er voor om nog even (ne keer of 6) die rodelbaan te doen. Na ne keer of drie komen ze vragen: "seg, die bordjes met 'bremsen' er op, wa wil da eigenlijk zeggen?" "Euhm, bremsen wil zeggen: remmen." "Aah, da zullen we da vanaf nu doen dan."
"Euh, wat? Liefst ja..."
Ach kinderen... en wij zorgeloos op een terras...

In de namiddag was er ook een stuk dierenpark. Boven op de berg stonden de attracties... Ge moogt u da nie voorstellen gelijk nen Efteling of Bobbejaanland. Alle attracties staan zowat samen op één groot plein, er is ook geen versiering of thema... Het lijkt een beetje alsof Phantasialand zei: "Wir willen die baumschtammekes nicht mehr in unser Park... wie wil de baumschtammekes geire overpakken?"
En Eifelpark zei:" Awel, wir willen die wel, gerne...danke sehr".
En zo komen de attractie van de boomstammekes in het Eifelpark terecht. Wel verzorgd, proper en rustig in den bos. Geen ambetante melodiekes da nen hele dag in uw oor spelen, geen opdringerige figuren en slecht nagemaakte Walibi's da per se op de foto willen... allemaal peis en vree.
Het dierenpark dus... We wandelen langs een bospad naar beneden en plots staan we voor een afgesloten hek met een deur. Aan de deur hangt een bord met enkele waarschuwingen: maak geen plotse bewegingen, het blijven wilde dieren die bijten, blijf absoluut op de paden enz. Ik lees het voor en vertaal uit het Duits. Iedereen kijkt mij aan alsof ik weer een zwanske aant vertellen ben, maar ik verzeker iedereen er van dat het geen grap is wat ik voorlees. We gaan de deur door en iedereen is er al wat minder gerust op. We konden kiezen om met een treintje alles te bezoeken maar nee...we gingen da wel ff te voet doen.
We wandelen een kleine 5 minuutjes en op een open plek in het bos zien we op ongeveer 200 meter een boeketje hertjes zitten. Allemaal grazend en precies gene schrik van mensen. Plots komen er drie durvers onze kant opgewandeld. Euhm... wat?
Denkend aan het waarschuwingsbord: mannekes, geen plotse bewegingen, rustig blijven...
Imke had een doosje dierenvoeder gekocht voor nen euro en uiteraard...da kennen die beesten wel. Dus Imke haalt haar doosje boven en voor we het goed en wel beseffen staat dat boeketje lieflijke hertjes te vechten en te duwen voor Imke haar voer. Er moet even orde worden geschept in de chaos en na een tijdje wordt alles rustiger en kunnen de drie kids echt genieten en zich verwonderen over het feit dat er hertjes uit hun hand komen eten.
We wandelen door en na den bocht staan er berggeiten op ons te wachten. Ook zij kregen de nodige aandacht maar wanneer we verder gaan, merken we dat we gevolgd worden door enkele hertjes en berggeiten. We wandelen voort en komen steenbokken tegen. Gewoon in het wild, tussen de Luxemburgse rotsen. Het landschap is echt prachtig. Dieren kunnen hier heel erg ver wandelen en blijven alleen in de buurt van de wandelpaden omdat we bij die beesten bekendstaan als tweebenige voederbakken.
Alleen hebben die steenbokken wel erg gevaarlijk uitziende horens. Er wordt met een stapje sneller voorbij gegaan maar ook zij sluiten aan bij de horde die ons al volgt. Euhm... we naderen de poort waardoor we het gebied weer uit wandelen. Snel wordt er door het poortje gegaan en nét als de laatste er door is, halen de dieren ons in.
Verder komen we nog langs de Berenburcht waar bruine beren ook in semi-vrijheid leven, we zien lynxen in hun habitat... We zien ze net zitten tussen het struikgewas. De wolven krijgen we niet te zien, het is ook een groot loopgebied dat ze hebben. Zelfs als we wolvengehuil nadoen krijgen we geen antwoord.
Verder maken we nog kennis met enkele roofvogels zoals de Amerikaanse steenarend en een Oehoe. Wanneer Cathje haar aangeleerde uilenroep oefent aan de kooi van de oehoe, reageert die....helemaal niet. Dus ofwel is het toch nie helemaal goe ofwel was da beest doof..Allicht het laatste...
En zo glijdt de dag voorbij. 's Avonds rijden we moe maar voldaan terug.

Oh ja, ons moeder heeft een nieuw woord geïntroduceerd: uitgesproken als proamzak. In het mooi Nederlands: pruimzak. Daarmee wordt een gelukzak bedoeld. BIjvoorbeeld geluk bij een gezelschapsspelletje. Alleen... wordt da nu dus te pas en te onpas gebruikt. Daarmee is ook het woord van de Zomervakantie 2021 bekend: Proamzak.

De dag erna gingen we naar Trier... dat verslag heeft u nog tegoed!

Geschreven door BC2800